José blogt regelmatig voor PsychoseNet onder het pseudoniem ‘Lotuslicht’. Deze keer maakt ze de balans op na 10 jaar psychoses.
Het lijkt dit jaar wel of ik een jubileum vier, steeds opnieuw herdenken dat ik 10 jaar met psychosen heb overleefd. Waar andere vrouwen in de overgang stikken van hitte aanvallen en woede aanvallen, ben ik vanuit de kundalinistromen door mijn lichaam, na zeer genotsvolle en verlichtende perioden in langdurige psychosen geschoten.
Ruim 2 jaar psychosevrij
Psychosen met zware diepgang, ellende, verlies en pijn, maar ook met wonderen en hemelse belevingen. Nu ik ruim 2 jaar psychosevrij ben( wat een verademing, is echt bijtanken) maak ik regelmatig de balans op. Hoe zit ik erbij? Hoe is het nu? Wat heeft het me gekost en wat heeft het me opgeleverd?
Ook heb ik de afgelopen jaren medestanders gevonden, mensen met soortgelijke ervaringen en samen delen we daar veel van omdat we begrepen en gehoord willen worden en gezien in onze worstelingen en vooral meer kennis en begrip willen doen ontstaan omtrent psychosen en verlichtingservaringen vanuit het spirituele gebied, hoe zinvol en zingevend is psychose eigenlijk? Is die verbondenheid met al wat is een universeel beleven, een goddelijke helpende hand, een natuurlijkheid die de mens in het gewone leven is kwijt geraakt?
De balans opmaken
Ik kan wel zeggen dat de afgelopen jaren zwaar zijn geweest, soms net op het randje van sterven( en er sterven er velen onder ons tijdens psychotische wanen en hallucinaties). Ook heeft het groei gebracht en diepere betekenis en besef en bewustzijn en een hoop creativiteit en antwoorden op levensvragen.
Tevens heeft het wonden geopend, om schoon te spoelen en is herstel daarvan nog steeds gaande, ook het leven zelf heeft nieuwe betekenis gekregen, zoals zoveel nieuwe betekenis kreeg.
Frustrerende vooroordelen, onbegrip en stigma
Maar vooral was het frustrerend dat zo weinig mensen, ook hulpverlening, wekelijk begrepen wat het met je doet en hoe diep ingrijpend dit is op je zijn en wezen. Samen praten en verbinden, hoe moeilijk dit dan ook is, werd ook door hulpverleners niet opgepakt. Vooroordelen, stigma en afwijzing waren veel voorkomend.
Ook in hulpverlening wordt psychose gelabeld en weggezet als ‘voor de rest van je leven kwetsbaar’ en liefst volgepompt met medicatie. Want dat voorkomt. Helaas wordt niet gezien dat psychose een symptoom is van dieperliggende conflicten en dat psychose ook heling of healing kan brengen en nieuw bewustzijn kan openen en zingevend kan zijn op spiritueel gebied. Vaak gaan zulke dieper liggende levensvragen eraan vooraf.
Zwarte schaap positie
Daarnaast betreft het vaak mensen die daar toch al mee bezig zijn vanuit hun gevoeligheden, hun aanleg en hun zwarte schaap positie binnen de maatschappij of het gezin. Daar was allang de aanleg voor ontwaking en kritisch kijken en open ogen voor wat een mens werkelijk is (of bedoeld om te zijn en te leven).
Mensen met gevoeligheden en waarnemende talenten, mensen met een grote liefde en geen plek deze te laten zijn in de maatschappij waarin wij leven. Mensen die leven in andere dimensies dan de doorsnee medemens normaal vindt en die de pijn kennen van de diepte van voelen.
En daar ben ik nu
En steeds herinner ik me weer wat ik meegemaakt heb tijdens psychosen. Hoe een vreemde wereld dat voor jezelf en voor anderen kan zijn. Maar het zijn avonturen desalniettemin, die je mede vormen en mede raken en mede transformeren. En die de hel kunnen brengen, je je angsten tonen, maar ook je moed en je verzet. Werelden die je meenemen en je pijnigen, maar ook verlichten kunnen om je hart te verruimen en je liefde overal in terug kunt vinden.
Ik zit nu in de ontnuchtering. Ik maak de balans op na de streep. Er is geen enkel deel van mijzelf dat overeind is gebleven na zoveel jaar langdurige heftige psychosen. Wat er nu is, is vanuit overleving. Vanuit bescherming. Vanuit verlies.
Iedere dag is nog een gevecht
Met daarnaast de verruiming van het bewustzijn en het hart. Het maakt dat iedere dag nog steeds een gevecht is, maar dat er ook berusting en ontspanning kan zijn. Dat ik mezelf zie in mijn tekortkomingen, mijn programma’s, maar ook besef dat er afstand is gekomen van mijn identificaties en mijn verwachtingen. Dat ik meer dan ooit alleen ben, maar ook gedragen door het alomvattende glorieuze goddelijke beginsel.
Ik herinner me….en ben er dan ook meteen weer in. Zonder psychose, maar met begrip. Ik omhul mezelf, dat is alles wat ik kan doen. En soms verlaat ik mezelf, ga de weg van pijn, maar altijd keer ik terug naar de liefhebbende armen die ik heb gevonden in mijn eigen hart.
Geef het de tijd
Ik zou zoveel willen zeggen over al deze belevingen, maar het volstaat voor nu om te zeggen: hou van die mens die dit allemaal mee heeft gemaakt, je bent de enige die het werkelijk begrijpen kan. Het heeft je willen openen, luister niet naar wrok, maar naar je gevoeligheid, je intuitie. Jij weet wat je psychosen kwamen doen! Geef het tijd, geef het rust en de nevelen verdwijnen. Je bent geboren om jezelf te vinden. En om lief te hebben.
Meer lezen van José/ Lotuslicht?
- Leven met Metabool syndroom – het Michelin vrouwtje (of mannetje)
- Terugkijken – een psychose heeft zin
- Lotuslicht
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ontvang jij de PsychoseNet nieuwsbrief al?
Meld je aan en ontvang iedere week de nieuwe blogs en interessante items in je inbox.
Geef een reactie