Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Auteur

Jim van Os

Jim van Os is een herstelgerichte psychiater, hoogleraar psychiatrische epidemiologie en Voorzitter Divisie Hersenen, UMC Utrecht.

Jim van Os werkt op het raakvlak van ‘harde’ breinwetenschap, gezondheidszorgonderzoek, kunst en subjectieve ervaringen van mensen met ‘lived experience’ in de GGZ. Jim is ook familielid van mensen met psychosegevoeligheid.

Jim van Os schreef deze toegankelijke boeken:

Trauma Begrijpen in 33 vragen

Psychose Begrijpen in 33 vragen

Neurodiversiteit Begrijpen in 33 vragen

We zijn God niet

Waarom de GGZ vastloopt en wat we eraan kunnen doen

Hoogleraar Jim van Os over waarom de GGZ vastloopt: "Ik hoor vaak dat er een "tekort aan capaciteit" is. Maar is dat wel echt zo?

Je hoort het overal, allerhande redenen waarom de GGZ vastloopt: de GGZ zit vol, de wachtlijsten zijn te lang, en mensen vallen tussen wal en schip. We zeggen dan snel dat er een “tekort aan capaciteit” is, maar is dat wel echt zo? Of ligt het probleem – in ieder geval deels – ergens anders?

Ik denk dat we anders moeten kijken naar de GGZ en waarom het soms niet lijkt te werken. Het probleem zit dieper, en het gaat over hoe we zorg organiseren, niet hoeveel zorg er beschikbaar is.

Laten we eens beginnen met de zorgproducten

In de GGZ draait bijna alles om zorgtrajecten: een aantal sessies, een duidelijk doel (vaak symptoomreductie), en dan ben je “klaar”. Maar wat als jouw problemen helemaal niet in een hokje passen? Stel, je hebt moeite met het vinden van zin in je leven, of je hebt een geschiedenis die je nog steeds kwelt. Dan is “symptomen verminderen” vaak niet genoeg. Wat je nodig hebt, is leren omgaan met wat je pijn doet, leren er anders naar te kijken, en misschien een nieuw perspectief vinden. Daar gaat het mis: de zorgproducten zijn ontworpen voor protocollen, niet voor mensen.

Het systeem maakt het nog moeilijker. Alles is gericht op productie: hoeveel cliënten je ziet, hoe snel je ze kunt “afhandelen”, hoeveel administratie je doet. Hulpverleners willen graag echt contact maken, maar worden opgeslokt door formulieren, regels en registraties. Het is alsof je een menselijk probleem in een excel-sheet probeert te stoppen. Gek dat hulpverleners nog zoveel voor elkaar krijgen, ondanks deze rare situatie.

En dan het heilige huisje: de diagnose. In de GGZ is een diagnose vaak het startpunt, maar wat betekent het echt? Is iemand met een label als “depressief” of “psychosegevoelig” ineens beter te begrijpen? Niet echt. Diagnoses creëren vaak afstand: jij bent de patiënt, en de hulpverlener is de expert. Maar wat mensen echt nodig hebben, is een gelijkwaardige relatie waarin ze samen kunnen onderzoeken wat er nodig is om verder te komen.

Dus wat is de oplossing?

Ten eerste moeten we afscheid nemen van dat starre systeem waarin alles draait om symptoombestrijding en bureaucratie. Meer vrijheid, minder regels, en meer ruimte voor improvisatie. Geen eindeloze vragenlijsten en registraties, maar echte gesprekken. Stel je voor: een plek waar je gewoon kunt binnenlopen, waar groepen werken aan herstel en waar je niet wordt teruggestuurd omdat je “niet in het protocol past”.

Leren van elkaar in groepen

Groepen zijn trouwens echt een gouden kans. Werken in groepen is niet alleen efficiënter, maar ook veel eerlijker. Je leert van elkaar, je voelt je minder alleen, en je kunt je eigen kracht ontdekken door anderen te steunen. Het voorkomt ook die afhankelijkheid van één hulpverlener, wat veel gezonder is. Daarnaast kunnen we beter gebruik maken van wat er al is buiten de GGZ: herstelacademies, zelfregiecentra, lotgenotengroepen, en zelfs online communities zoals PsychoseNet en Proud2Bme. Dit soort plekken bieden vaak precies wat mensen nodig hebben: herkenning, ondersteuning en inspiratie.

Maken van een samenwerkend ecosysteem

En dan hebben we het nog niet eens gehad over het informele ecosysteem. Wist je dat feitelijk maar een minderheid van de mensen met psychische klachten in de GGZ terechtkomt? De rest zoekt steun in het sociaal domein, bij familie, vrienden, kerken, complementair werkenden, herstelacademies, AA of NA, buurtinitiatieven, of online. Maar die systemen werken nauwelijks samen. Wat als we dit informele netwerk beter in kaart brengen en integreren in een samenwerkend ecosysteem? Dat zou al een wereld van verschil maken.

Een voorbeeld hiervan zijn de sociale proeftuinen zoals GEM (Ecosysteem Mentale Gezondheid). Hier draait het niet om wie het meest gespecialiseerd is, maar om samenwerking, gelijkwaardigheid en menselijkheid. En meer werken in groepen en de ‘specialisten’ vragen zich flexibel en consultatief beschikbaar te maken in het hele ecosysteem, niet alleen in de GGZ-zorglijn.

Het idee is simpel:

Je komt ergens binnen, vertelt je verhaal (volgens de vier vragen: Wat is er gebeurd met jou in je context en netwerk? Wat is je kracht en je gevoeligheid? Wat is voor jou belangrijk en zinvol? Hoe zou je dat kunnen realiseren en wat heb je daarvoor nodig?) en samen kijk je wat er mogelijk is.

Misschien is dat een groep, een ervaringsdeskundige groep in de herstelacademie, AA, yoga, een diergeleide therapie, een stemmenhoordersgroep van stichting Weerklank, een existentieel werkende coach, welzijn of recept in het sociaal domein of een praktische oplossing in je buurt. Alles is gericht op verbinding en op wat jou verder kan helpen.

We kunnen samen een manier vinden om verder te komen

Kortom, de GGZ hoeft geen capaciteitstekort te hebben als we het anders organiseren. Minder bureaucratie, meer samenwerking, en vooral meer aandacht voor wat mensen écht nodig hebben: steun, verbinding en de ruimte om hun leven weer op te pakken. Laten we ophouden met mensen in de rij zetten voor zorgproducten die ze misschien helemaal niet helpen, en beginnen met écht luisteren naar wat ze nodig hebben. Want uiteindelijk gaat het daar om: samen een manier vinden om verder te komen, ongeacht welke naam je aan het probleem geeft. Dat is de GGZ die we nodig hebben.

Wat denk jij?

Verder lezen over waarom de GGZ vastloopt?

Heb je een vraag?

Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.

Wil je PsychoseNet steunen?

Wordt donateur en help ons om mooie projecten te realiseren.

Reacties

20 reacties op “Waarom de GGZ vastloopt en wat we eraan kunnen doen”

  1. Quirina

    Waarom de ggz vastloopt?

    Mijns inziens omdat ze de mensen niet helpen het probleem/de problemen die hun klachten veroorzaakt te verwerken. Want zo ontstaan volgens mij psychische/sociale/mentale/zingevings- en zelfs fysieke klachten: mensen hebben (in hun jeugd) ervaringen opgedaan die ze nog niet hebben kunnen verwerken.

    Wat ze nodig hebben is ondersteuning daarbij, kennis, ervaring en inzicht in hoe je van een klacht bij de oorzaak ervan terechtkomt, hoe je dat liefdevol en volledig (dat deel dat zich op dat moment aandient/dat bovenop ligt, want alleen dat kan op dat moment verwerkt worden) omarmt zodat het kan transformeren, want daar gaat het om bij verwerking. Om vervolgens het nieuwe inzicht en de nieuw opgedane vaardigheid die nodig was om precies dit op dit moment te kunnen verwerken te integreren in het leven.

    Een leven gebouwd op verwerkte ervaringen is een gezond leven.
    Een leven gebouwd op onverwerkte ervaringen is verwarrend en frustrerend: je ontdekt zo niet wat je te doen hebt in je leven, waardoor er geen voldoening en geen vertrouwen in het leven is, en ook geen rede om te leven. Je vervreemdt zo zowel van het leven in het algemeen als van je eigen leven.
    Wat moet je met zo’n doelloos leven dat nergens toe leidt, hooguit tot zelfverrijking, maar ook als dat lukt zal men geen voldoening en geen vertrouwen in het leven kennen en gefrustreerd achterblijven.
    Bovendien zul je wanneer je ‘overleeft’ in plaats van werkelijk leeft, je pijn (ongeacht hoe zich dat uit: in verdriet, angst, woede, machteloosheid, enz. en/of ongezonde gedragspatronen) hoe dan ook doorgeven aan anderen.

    Ik begrijp niet dat de wetenschap, hulpverleners en de politiek niet inzien dat dat niet alleen tot velerlei persoonlijke, maar ook tot allerlei maatschappelijke problemen leidt. Verwerken is essentieel in ieders leven om in staat te kunnen zijn een gezond leven te leven, maar ook om de juiste persoon op de juiste plek in de maatschappij te krijgen en als maatschappij gezond te kunnen functioneren en niet zoals nu vaak gebeurt ten koste van anderen en/of de natuur te leven.

    We leven in een zogenaamd vrije wereld, maar houden wel via onder andere een inefficiënte ggz mensen gevangen in ‘overleven’, terwijl die mensen hulp vragen om daar uit te kunnen komen om gezond verder te kunnen met hun leven – in alle opzichten. En dan worden ze daar ook nog eens op aangekeken! Hoe onrechtvaardig wil je de maatschappij hebben?

    Ik kan me wel voorstellen dat dat tot complottheorieën, polarisatie, extremisme, ongevoeligheden, verharding, uitval, maar ook tot de creatie van een ongelooflijk complexe samenleving leidt waarin bv. veel jongeren (1/3 hoorde ik) wel wat zien in een machtige leider die voor hen bepaalt wat ze moeten doen. Ik moet er niet aan denken!

    Dit is nergens voor nodig: maak ruimte en zorg dat overal kennis en ervaring aanwezig is over verwerking, ook van de meest gruwelijke ervaringen: mensen hebben het nodig om hun leven met elkaar te kunnen leven, om hun bijdrage te kunnen leveren met de unieke mogelijkheden en talenten die ze hebben. Niemand kan gemist worden, we zijn allemaal nodig zoals we zijn, en we hebben allemaal onze ontwikkeling door verwerking van onze ervaringen nodig om wat we te doen hebben ook daadwerkelijk te kunnen (blijven) doen.

    Dan hebben we weer een gedeelde basis binnen de diversiteit die er ook is en die ook nodig is om alles dat gedaan moet ook gedaan te kunnen krijgen, maar dan in gelijkwaardigheid en met elkaar en met de natuur. Volgens mij willen we dat diep van binnen allemaal, ook degenen waarvan we dat misschien het minst verwachten…

    Wat let ons te leven zoals we dat eigenlijk willen? Volgens mij is het antwoord op die vraag: we zullen moeten zien te verwerken wat op ons levenspad komt en is gekomen, want dat leidt tot het vinden van onze plek en onze manier van leven waarmee we optimaal kunnen leven, ons leven lang.
    Dat is een leven lang leren, uitdagingen aangaan, plezier maken, geluk ervaren en doorgeven, in groeiend vertrouwen echt samen leven, stap voor stap meer en meer met alles en iedereen.

    We zouden kunnen beginnen de mensen die dit dolgraag willen leven het vertrouwen, de rust en de ruimte te geven. En als dat mensen zijn die anderen goed kunnen leren verwerken: zorg dat hun behandelingen vergoed worden of dat ze dat op een andere manier gewoon kunnen doen.
    Ondertussen kunnen we zelf de rust en de ruimte creëren om te verwerken wat we nog niet verwerkt hebben zodat we nog meer helder kunnen krijgen wat we werkelijk te doen hebben en dat ook stap voor stap meer en meer kunnen realiseren.
    Tegelijkertijd lijkt het me cruciaal om de verschillende onwaarheden met betrekking tot verwerking die de ronde doen de wereld uit geholpen worden.

    1. Maria

      Mooie reactie!
      Voor mij.. zelf onderzoeken, doorvoelen, begrijpen, verwerken. Mijn proces van vele jaren, inderdaad zonder hulp van GGZ. Maar binnen de GGZ ervaar ik (eindelijk) een kentering. Ik kan hier nu wel hulp bij krijgen. Mijn vertrouwen of ik daar nog wat aan heb is er alleen (nog) niet.

  2. Alonie

    Helemaal eens Jim, superveel mooie punten.
    Maar ik mis nog iets ten aanzien van de cultuur in de GGZ. Vanuit de ‘oude garde’ iets veranderen lijkt me moeilijk. Misschien ken je het principe van ‘don’t rock the boat’. Wie eenmaal veilig in de boot zit ervaart de manier waarop je daarin komt als de juiste weg en daar mag de rest niet zomaar aan morrelen.

    Ik denk, zoals ik zelf heb ervaren, dat je ‘de GGZ’ niet kan veranderen als je niet naar de zwarte bladzijden in je carrière kan kijken. Zoals mijn gedrag geïnterpreteerd werd toen ik in opleiding tot psychiater ernstig ziek werd, vind ik nog steeds ongelofelijk. En ik hoopte door geen klacht in te dienen uit eigen beweging zelfreflectie bij betrokkenen zou komen. Onder het zwart op de bladzijden, percepties en intenties die de plank misslaan, zou je dan weer kleur kunnen vinden.

    Het was en is de cultuur en gebrek aan opleiding waarin collega’s, patiënten en familie niet serieus genomen worden. Waarin er geoordeeld wordt, maar men zichzelf niet een spiegel voorhoudt. Dat is niet alleen organisatorisch…

    Overigens is naar mijn ervaring lichaamsgerichte therapie veiliger in een kleine setting dan institutioneel. Veel mensen ervaren ‘systemen’, organisaties etc ook niet meer als veilig. Ze hebben alleen geen keus, of zo lijkt het.

  3. Anna

    Je beschrijft een hoopvolle richting waarin we kunnen bewegen. Heb er wel vragen bij, Jim.
    Hoe geschikt is een groep, voor mensen die met de gevolgen van trauma te maken hebben?
    Hoe zou er in zo’n ecosysteem kunnen worden omgegaan met privacy?

    1. Hey Christine alle groepen zijn gebaseerd op vertrouwelijkheid – maar wellicht belangrijker: niet alles hoeft via woorden en cognitieve benaderingen te gaan. Lichaams- en ervaringsgericht werken werkt net zo goed en brengt geen privacy issues met zich mee….

  4. Marieke Eebes

    JA, helemaal eens. En tegelijkertijd blijven we mensen opleiden vanuit oude ideeën en modellen, die zichzelf en cliënten vast denken in hokjes, diagnoses, protocollen enz.

    Ik denk dat heel veel mensen in de ggz andere zorg zouden willen geven, in de laatste jaren is er een verschuiving gaande van verpleegkundigen die medisch geschoold zijn, naar agogen die veel meer op het sociaal maatschappelijke stuk zitten.

    Ik zou wel willen, en zoek naar de mogelijkheden om gewoon mens te zijn voor mensen zie ‘gevangen’ zitten in ons ggz systeem (ik werk op een langdurige behandelafdeling…heeeel lang). Als ik dagbesteding buiten de hekken wil organiseren loop ik al helemaal vast in bureaucratie en geldgedoe….

    Ik zie dat het anders kan, maar de discrepantie met wat het nu is is erg groot. En er is maar een weg en dat is vol hoop vooruit!

    1. Een soortgelijke vraag kwam ook in mij op. Leuke voorstellen, maar met welke mensen wil jij dit realiseren. De mensen in de GGZ kunnen niet ‘opeens’ buiten hun protocol denken, en hoofdzakelijk cognitief materialistisch mensbeeld waarin zij zijn opgeleid, lijkt mij. De basis voor een CIB psycholoog is nog steeds ‘praten en pillen’. Terwijl al meer dan 20 jaar parallel hieraan lichaams gerichte therapien bestaan. Toch beschrijven zij zichzelf als ’top of the world’. Een ander iets is denk ik, een innerlijke houding, waar de maskers af moeten. Heb jij zelf wel eens geprobeerd het masker van een psychiater te halen? 🙃

  5. Jos Raaphorst

    Beste Jim

    De belangrijkste oorzaak van depressie, burnout, manie en psychose is stress, angst en frustraties (is ook een vorm van stress) .
    Door je te verdiepen in de geschiedenis van de client kan je deze oorsprong aanwijzen bij de client.
    De geschiedenis van een client kan je ‘behandelen’ met groepstherapie of individueel.
    Ik heb veel baat gehad bij het HEE-project van de GGZ en van participeren als vrijwilliger in de maatschappij.
    Tevens heeft het schrijven van mijn boek een helende werking gehad.
    Het belangrijkste medicijn wat ik heb geleerd is van mezelf leren houden.

    Jim bedankt voor het mogen meedenken!

  6. Bij mij werkte het label dusdanig dat het mijn rol als ‘schuldige’ van een narcistisch incestsysteem bevestigde. De hulpverlener ging even op de plek van de dader(s) staan met haar ‘diagnose’. Er is ook niet veel inlevingsvermogen nodig, om deze positionering te begrijpen. Een heel leven van leugens en rolomdraaiing… en de ‘professionele’ bevestiging ervan door de psychiater. Ook nog: geen mens op deze globe is hiervan ooit genezen. De psychiater is hiermee een bevestiger van de rol die het slachtoffer binnen het systeem heeft; de scapegoat. Het afvoerputje! Dus buiten de familieleden lijkt het ook een taak geworden, de psychiater en de labels buiten jezelf te plaatsen.

  7. Dinette

    Heel goed om deze vragen te stellen!

    Zelf heb ik veel steun in de GGZ mogen ervaren maar toch het allermeest van mijn moeder die altijd een luisterend oor had. We hebben samen geleerd van de therapieën en kennis van hulpverleners. Vooral door te reflecteren en het om en om te draaien in gesprekken en te integreren in het dagelijks leven.

    Een bezoek aan een hulpverlener is vaak kort en op afgesproken tijdstippen. Juist een naaste die op spontane tijdstippen er voor je kan zijn zonder plan en agenda kan zo helpen.

    De moeilijkheid voor nu is volgens mij dat we een systeem hebben dat door verzekeringen dicht wordt getimmerd met labels en voorgestelde hulp die meetbaar moet zijn.

    Hoe mooi is het dat u dit bespreekbaar maakt.
    Juist als hoogleraar hebt u een duidelijke stem.
    Dank voor uw inzet voor de GGZ, voor uw inzichten voor mensen die steun nodig hebben.

    De hele maatschappij snakt naar mensen die er zijn en met een open oor en hart voor een ander klaar staan.

    Hoe vaak heb ik nu al gehoord, aan jou durf ik het wel te vertellen dat ik moeiten heb, want jij bent zelf kwetsbaar.

    Zijn we als mens niet allemaal, ongeacht etiket, kennis of kracht, breekbaar als kristal?

    Maar ook mens en waardevol, niet dankzij wat we presteren maar vooral door er te zijn.

    Een ieder zou zich geliefd en gekend moeten weten.

    Dat vraagt een levenlang omzien naar elkaar.

    En ik geloof in een God die omziet naar mensen in nood en hoop voor de toekomst geeft.
    Liefde als antwoord op wanhoop.

  8. Jan

    Wat een inspirerende en verfrissende tekst. Wat zou het mooi zijn als we veranderingen kunnen doorvoeren die wel werken. Er zullen vast haken en ogen aan dit plan zitten, maar dit klinkt wat mij betreft als een weg vooruit. Als ik naar mezelf kijk, denk ik dat deze aanpak mij best wel eens zou kunnen helpen!

    Dankjewel Jim voor het delen!

  9. Hoi Jim, dat is een goed plan maar alleen het probleem is dat de te hoog opgeleide mensen in de ggz een gigantisch zelfbeeld hebben en niets van (domme?) ouders willen horen want die zijn gewoon overbezorgd??
    Wij lopen helaas al een poosje rond in ggz land antes portugaal en hellevoetsluis en wat een treurig stelletje psychiaters die zich als God op de achtergrond houden in een kantoortje welke je als ouders niet zomaar te zoeken krijgt nee dat is allemaal zo vervelend en trouwens het is al bijna lunchtijd doeidoei
    Er zijn nog een paar oudere onderschikte die het hart op de goede plek hebben maar de rest van het over het algemeen vergulde huisvrouwen zijn met hele andere dingen bezig !
    Fijn hoor al bijna 13 jaar bezig met dit stelletje.

    1. Ria

      Hoi Bert
      Ik ben ook zo’n overbezorgde ouder!
      Wat jij schreef helemaal zoals ik het ook beleefd hoor!
      Er wordt niet met de patiënten op de afd gesproken, zijn er vaak niet Zitten achter een deur dan kunnen de patiënten kloppen of ze MISSCHIEN! Even tijd hebben! Beloven komt er zo aan pffff en wordt dan gewoon vergeten ! En ja er zijn wel wat oude rotten die zijn menselijk en geven een luisterend oor! De jonkies zitten vaak op hun telefoon en vergeten zich in te lezen wat het de patiënt betreft ! Wat veel stres bij de patiënt teweeg brengt dus ondervinden daar triggers door ! En dat zou daar juist te voorkomen moeten worden als ze zijn opgenomen hé! Jammer dat de begeleiders niet gewoon op de afd aanwezig blijven en niet alleen achter de computer alles in de gaten houden ! Dat is wat mijn zoon mis als hij is opgenomen , menselijke contact vindt hij te weinig ! Dus komen zijn overbezorgde ouders veel om hem op te halen!
      Ook al 13 jaar

  10. Eva

    Ik had mijn verhaal niet in een groep durven doen, ik schaamde me veel te erg daarvoor. Ook vraag ik me af hoe je EMDR in een groep moet doen, ik heb daar heel veel aan gehad, dus ik zou graag zien dat dat behouden blijft. Wat minder labels plakken zou goed zijn, ik heb er iets van 6 gehad, dat is wel veel. En het is niet echt bemoedigend dat alles een stoornis is, het gaat altijd over wat je niet kan. Aan de andere kant was ik ook wel goed de weg kwijt.

    1. Ann

      Ik functioneer ook niet in een groep, niet bij behandeling maar ook niet in herstelgroep. Altijd word ik getriggerd en ben ik daarna niet meer welkom. Ik ben nu uitbehandeld en dan ben je nergens meer welkom. Dus ik laat mijn woede gewoon komen en leef vooral in eenzaamheid.

  11. Mabel

    Wat ik ervan denk? Ik denk dat ik het spuugzat ben , omgaan met dat volkje wat zijn geld verdiend met meebewegen en meedenken en hoe je het moet aanvliegen.

    Wat ik nodig heb? Mensen die met me omgaan omdat ze betrokken bij me zijn, niet omdat ik hun werk ben en die ook eens wat kunnen overpakken of regelen als het niet gaat .
    Volgens mij is dat zo moeilijk niet, het enige moeilijke is, dat het er niet is .

    Op planeet GGZ leven ze in hun eigen gekunstelde universum van gebakken lucht.

    Hoeveel lege woorden heeft n mens nodig om een uur vol te krijgen. Ik begrijp wel dat je daar veel opleiding voor moet hebben.

    Mij is het met twee HBO studies in ieder geval niet gelukt om dat voor elkaar te krijgen.

    🤮🤮🤮🤮

  12. Mar

    Ben ik echt de enige binnen de ggz die geen diagnose kreeg? Ja voor de verzekering moet dat . Mijn therapeute zei gewoon; we gaan aan het werk, het wordt een moeilijk proces want je gaat echt door de shit. Uiteindelijk kom je er anders uit. Nou heb ik ernstige trauma s . Dus dan is een trauma therapeute die verder durft te kijken dan de richtlijnen en protocollen echt een fijne optie. Maar daar zouden we toch meer van moeten kunnen creëren.
    Daarnaast vind ik jou plan interessant maar ik moet er niet aan denken in een groep zoiets te doen en ook geen ervaringsdeskundige . Echt niet. Maar ik heb dan ook geluk gehad om met mijn therapeute te werken. Dat wel.
    Protocollen heb ik ook vaak genoeg gezien die werken echt niet. En waarom angst zo vaak terug komt etc. Als er niet naar de oorzaak wordt gekeken kan je ook niet helen.
    Een boek uit 1969! Claire weekes. Dat opende mijn ogen over angst. Zowel act als polyvagaal theorie komen beide oa uit deze ideeën. Nou ja zoveel wat anders kan.
    Maar zoals jij het beschrijft klinkt ook weer als een protocol.
    Dus ja. Briljant ja en nee;)

  13. Renée van der Veen

    Ik denk dat je plan briljant is, de héél veel betere manier van hulp bij psychisch lijden is én de enige manier om de grote problemen in de huidige GGZ op te lossen. Gewoon helemaal eens en met bewondering. (Maar in de praktijk lijkt er wel wat weerstand te zijn, helaas Misschien is dat de volgende stap.)

    1. Dinette

      Heel goed om deze vragen te stellen!

      Zelf heb ik veel steun in de GGZ mogen ervaren maar toch het allermeest van mijn moeder die altijd een luisterend oor had. We hebben samen geleerd van de therapieën en kennis van hulpverleners. Vooral door te reflecteren en het om en om te draaien in gesprekken en te integreren in het dagelijks leven.

      Een bezoek aan een hulpverlener is vaak kort en op afgesproken tijdstippen. Juist een naaste die op spontane tijdstippen er voor je kan zijn zonder plan en agenda kan zo helpen.

      De moeilijkheid voor nu is volgens mij dat we een systeem hebben dat door verzekeringen dicht wordt getimmerd met labels en voorgestelde hulp die meetbaar moet zijn.

      Hoe mooi is het dat u dit bespreekbaar maakt.
      Juist als hoogleraar hebt een duidelijke stem.

      De hele maatschappij snakt naar mensen die er zijn en met een open oor en hart voor een ander klaar staan.

      Hoe vaak heb ik nu al gehoord, aan jou durf ik het wel te vertellen dat ik moeiten heb, want jij bent zelf kwetsbaar.

      Zijn we als mens niet allemaal, ongeacht etiket, kennis of kracht, breekbaar als kristal?

      Maar ook mens en waardevol, niet dankzij wat we presteren maar vooral door er te zijn.

      Een ieder zou zich geliefd en gekend moeten weten.

      Dat vraagt een levenlang omzien naar elkaar.

      En ik geloof in een God die omziet naar mensen in nood en hoop voor de toekomst geeft.
      Liefde als antwoord op wanhoop.

  14. Maria

    Dank voor dit blog meneer Van Os,
    De laatste vraag in uw blog ‘wat denk jij?’ zou ik vervangen met ‘hoe krijgen wij dit voor elkaar?’. Maak het concreet. Maak het politiek. Voor zover dat nog niet gebeurt. Veel van de bureaucratie kan immers niet alleen deels organisatorisch maar ook politiek opgelost worden.
    Zat de GGZ ook in die actie enige jaren terug waarin aan de politiek/politici een lijst is gegeven wat allemaal eenvoudiger kan in de Zorg? Wat is er met die lijst gedaan?
    En de heilige huisjes.. zit dat labellen niet ingebakken in de beroepsopleidingen binnen de GGZ? Het vereist moed voor studenten, afgestudeerden en professionals die al (vele) jaren zo bezig zijn te reflecteren of het roer misschien om moet.
    Ik zal echt niet de enige patiënt zijn die heeft aangegeven dat juist dat gelabel mijn situatie verergerde. Dat kwam niet bij mijn zorgverleners aan. Wat wel?
    En het lijkt zo simpel. Laat een professional eens stilstaan bij wat een label als schizofrenie met hem of haar zou doen.
    Mij heeft het beschadigt.
    Ik had het hier een tijd terug over met 1 van hen. Zegt ze ‘we moeten toch eerlijk zijn’.
    Volgens mij nog een lange weg te gaan.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *