Ruim twintig jaar geleden volgde ik de HBO opleiding tot sociaal pedagogisch hulpverlener. In die tijd kampte ik ook met psychische problemen ten gevolge van ontwrichtende ervaringen in mijn jeugd. Ik leerde op de opleiding dat het belangrijk was om professionele afstand te bewaren tot de cliënten waar ik mee zou gaan werken.
Belangrijke herinneringen aan die tijd hebben te maken met de band die ontstond met medestudenten doordat we onderling heel veel deelden over wat we hadden meegemaakt. De één had een broer met schizofrenie (wat toen nog zo genoemd werd), de ander een alcoholverslaafde moeder en weer een ander was als kind geslagen. Het kwam er allemaal uit en we worstelden met de pijn die we hadden geleden.
Misschien dat het daardoor komt dat ik er nogal hardnekkig van overtuigd ben dat je niet zomaar besluit om er je werk van te maken anderen te helpen. Dat veel hulpverleners ervaringen hebben met psychische- en of verslavingsproblematiek in hun omgeving. Dat het misschien wel veelal KOPP-kinderen (kinderen van ouders met psychische problemen) zijn die geleerd hebben om voor anderen te zorgen.
Ik kwam, op enig moment in mijn leven, helaas aan de andere kant van de lijn terecht
Ik werd cliënt. De schaamte was enorm, juist omdat ik was opgeleid om ‘dat soort mensen’ te helpen. De scheidslijn tussen die van cliënt en hulpverlener was duidelijk: je was het één of het ander. En eenmaal cliënt maakte je ongeschikt als hulpverlener; dat was in die tijd de gangbare opvatting.
Wat een ontzettend gemiste kans!! Hoe anders zou mijn leven gelopen zijn als ik had geleerd dat herstel van ontwrichtende ervaringen juist een manier kan zijn om contact te maken met mensen die hulp nodig hebben. Contact maken stond centraal op de opleiding. Vrijwel alle vakken gingen erover hoe je dat kon doen. Wat zou het mooi geweest zijn als ik had geleerd dat mijn ervaringen me niet minderwaardig of ongeschikt maakten als hulpverlener maar een bron van kennis vormden die ik net zo goed kon inzetten als de Roos van Leary of Ludiektheorie.
Het had me zomaar tien jaar arbeidsongeschiktheid kunnen schelen
Het had me misschien uit de neerwaartse spiraal van zorg kunnen houden. Dat blijft natuurlijk koffiedik kijken maar mijn gewaardeerde vriendin en collega-op-afstand Alie Weerman schreef een proefschrift en promoveerde op dit onderwerp naar mijn hart. Bekijk hier het promotiefilmpje.
Geef een reactie