Iedereen zat aan het beeldscherm gekluisterd! Hij dacht het echt. Niet voor het nieuwe seizoen van ‘Luizenmoeder’ of ‘Temptation Island’ maar gewoon vanwege ‘Roel’. Zo beleefde Roel zijn wanen tijdens een psychose.
Waar ik ook liep, echt iedereen keek op het beeldscherm van zijn of haar telefoon: op straat, in de kroeg, op een zakelijke bijeenkomst, echt overal!
Ik dacht dat iedereen bezig was met de app waarop mijn gedachten werden gestreamd
Vervolgens kon men mij hiermee mijn leven overnemen en ieder stap die ik wilde nemen vóór zijn met een andere move. Echt verwarrend was dat en het zorgde er voor dat iedere stap die ik wilde zetten ook geen waarde meer had. Wat ik ook wilde vertellen was al bekend. Daarmee had mijn stem ook geen waarde meer. Iedereen wist toch al wat ik wilde gaan zeggen. Zo deprimerend kan het leven worden als je op een verjaardagsfeestje of zakelijke bijeenkomst verschijnt en je eigenlijk niets meer te zeggen hebt.
Ik keerde hierdoor steeds meer in mijzelf
Dat gevoel heb ik tot op de dag van vandaag nog steeds. Het gevoel dat wat je zegt er niet meer toe doet omdat ik ergens in mijn achterhoofd nog steeds leef met de gedachten van die App. Dat is niet zo gek, want waar ik vandaag de dag ook loop, we kijken tegenwoordig meer op ons beeldscherm dan om ons heen. We zijn één geworden met de digitale wereld in plaats van contact te maken met de mensen om ons heen. De mensen in de echte wereld.
Toch heb ik Facebook, Twitter, Instagram en LinkedIn net als jullie meer dan nodig. Ik bedoel: ik hoop toch echt wel op jullie likes en opmerkingen op mijn beeldscherm, wanneer ik weer een blog online post. Stiekem is dit best wel een verslaving wanneer mensen laten weten dat ze aan je denken en van je houden.
Is deze like op het beeldscherm nou een echte like?
Of is dit gebaar gewoon een makkelijke manier om te laten weten wat ze van je denken zonder op de koffie te hoeven komen? Toen ik alweer ruim twee jaar geleden een buurtfeest had, zag ik alle jonge aanwezigen niet in een zandbak spelen of met een bal. Nee, ze keken de hele avond op het beeldscherm van hun Ipad. Naast dat het hierdoor minder gezellig was dan vroeger, vroeg ik mij af: “Is dit de nieuwe realiteit?” Een realiteit waarbij kleine kinderen niet meer spelen maar vooral nog aan een beeldscherm gekluisterd zitten. Om te zien wat hun vriendjes en vriendinnetjes op Facebook en Instagram posten. Gevoed door het aantal likes wordt bepaald wie hun beste vriendje of vriendinnetje zou moeten zijn.
In de aanloop naar mijn psychose keerde ik steeds meer in mijzelf. Mijn leven ging zich steeds meer afspelen in de digitale wereld. Ik ging minder naar bijeenkomsten en volgde alles wat er gebeurde voornamelijk online.
Het was best wel frustrerend om te weten dat ik zo diep in de put zat en dat het mijn volgers voor de wind leek te gaan
Vandaag de dag realiseer ik mij dat dit niet altijd zo is. Wat we posten is vaak wie we denken te willen zijn. Op TV en het internet hebben we het steeds vaker over het moment waarop de machines het mogelijk van de mensheid over zouden kunnen gaan nemen. Ik denk dat wanneer je niet lekker in je vel zit de digitale wereld dit al een beetje voor ons heeft gedaan met al haar (voor ons) onbekende algoritmes.
Een tijdje terug, dacht ik, ik stop er mee: weg met Facebook, Twitter en Tinder
Niet dat ik mijn account wilde deleten maar ik besloot ze in ieder geval van mijn telefoon af te gooien om niet weer in dezelfde negatieve digitale situatie terecht te komen. Dat ging welgeteld twee dagen goed totdat het weekend werd en ik de kroeg in dook. Toen ik aan de bar zat ontstond het plan om hier een foto van te maken. Ik wilde de foto posten op Instagram en toen ging het mis. Ik moest eerst Instagram weer op mijn telefoon zetten en inloggen met Facebook. Ik bedacht mij toen die foto maar niet te plaatsen. Toen ik later met mijn Biertegoed App een biertje wilde bestellen gebeurde hetzelfde. En toen ik via een dating app wilde checken of er nog vrijgezelle dames in de kroeg waren gebeurde het weer. Zo afhankelijk zijn we dus van een platform als Facebook.
En zo blijft onze like- en beeldschermverslaving in stand gehouden
Ik ga het de aankomende maand toch proberen. Ik gun mijzelf een kwartiertje sociale media per dag op een vast tijdstip. En niet meer dan dat. De tijd die overblijft ga ik spenderen aan het echt contact maken met de mensen om mij heen. En ach ja: na carnaval is die Biertegoed App denk ik ook wel leeg!
Geef een reactie