‘Aanblik’ is de nieuwe blog van Jeroen Kloet. Over wat je ook kan zien als je anders naar de dingen kijkt.
Meer en meer probeer ik te zien wat nog wel gaat. Me minder te focussen op wat niet goed meer lukt. En dat valt nog niet mee. Zeker nu ik weer volledig probeer te werken is het opmerkelijk hoe snel ik weer van mezelf eis dat ik mee moet kunnen in de maalstroom van iedere dag. Het oordeel over mezelf dat ik al snel bemerkte dat dit nog niet goed ging was niet mals.
Zorgvuldig opgebouwd vertrouwen is snel weer verdwenen als je even niet kijkt
Binnen drie weken volledige uren werken voelde ik de rek verdwijnen uit het elastiek. Angsten, somberheid en paniek borrelen weer naar het wateroppervlak. Waarschuwingssignalen die ik al decennialang herken maar waarvoor ik ook net zo vaak weg keek.
Het wegkijken, de ontkenning, het niet willen zien. De blik gericht op een denkbeeldig punt aan de horizon. Je geest die blijft aangeven dat de eindhalte in zicht is. Maar je wil verder, je moet verder. Mee in de teneur van iedere dag: Jij bepaalt hoe succesvol je bent, werk aan je carrière, the sky is the limit.
De blik op het dak dus. Het dak van onze mogelijkheden. En plots dus de val van de ladder op weg naar het dak. En de rouw om het verlies.
De treurnis om de val
Of uiteindelijk ook een nieuw besef om wat je nog wél hebt? Blijdschap om de stappen die je maakt in je herstel, je realiserend dat het best bijzonder is dat je weer stappen maakt nadat je niet meer kon lopen?
Het is de aanblik, de positie van waaruit je kijkt, die het verschil kan maken denk ik
Net als de aanblik van een paddestoel in het bos. Welke is mooier? De blik gericht op het dak of het aanzicht vanaf de grond bekeken?
Geef een reactie