Ik ben in mijn leven veel bezig geweest met acceptatie, loslaten, overgave. Simpelweg omdat ik veel last had van van alles en nog wat. Dat wilde ik niet.
Ik merk dat het een grote oefening is geweest, en nog is. Omdat ik me er in geoefend heb, gaat het me tegenwoordig makkelijker af dan jaren terug.
Wanneer we ergens last van hebben, maar er weinig invloed op hebben, komt de wens tot acceptatie al snel om de hoek kijken.
Als we merken dat acceptatie niet zomaar wil lukken, proberen we het af te dwingen
We proberen onze mindset te veranderen, we proberen het vanuit een andere invalshoek te zien. Soms komen we er na eindeloos proberen achter dat acceptatie m.b.t. een omstandigheid niet wil lukken. Dan lijkt acceptatie niet haalbaar.
Loslaten is een principe dat raakt aan acceptatie. Voor veel mensen is loslaten een beladen woord. Het gevoel iets te moeten loslaten, wat vaak niet lukt. Veelal zien we loslaten als een benadering waarmee iets bereikt moet worden; namelijk de staat ‘waarin iets losgelaten is’.
Maar loslaten heeft geen ander doel dan loslaten zelf. Proberen iets los te laten is in mijn optiek kansloos. Je laat iets los, of niet.
Loslaten doe je niet alleen met je hoofd, maar ook met je hart, en je hele lijf. Keer op keer opnieuw. Niet omdat het een voorschrift is, maar omdat je weet dat je jezelf zo kostbare ademruimte kan geven. Jezelf, voor hoe lang dan ook, kan bevrijden van een zekere last.
Elk moment dat je erbij stilstaat dat je een last draagt, laat je die last met je hele wezen los. En als dat niet lukt, dan is er niks aan de hand. Loslaten wil ook niet per definitie zeggen dat het thema niet meer voor iemand leeft. Je kiest er echter voor om de last ervan niet te tillen. Want uiteindelijk doe je het voor jezelf. Als het thema ‘loslaten’ je een nieuwe last geeft, dan ga je voorbij aan wat je jezelf probeert te bieden: peace of mind.
Of het nou loslaten of acceptatie betreft, ik denk dat we er geen doel van moeten maken
Het kunnen bereiken, en er dan klaar mee zijn. Ik denk dat het eerder zo is dat lastige, misschien wel onverdraaglijke zaken, leiden tot acceptatie zelf. Je kan je blijven verzetten, maar het verandert niet veel.
Acceptatie gaat over hoe je minder leert te verzetten tegen wat je daadwerkelijk doormaakt. Ik zie acceptatie en loslaten als een grote oefening. Een tergend langdurige levensles.
Dat we ermee bezig zijn is alles wat er toe doet. Acceptatie is net zo waardevol wanneer het niet lukt, als wanneer het wel lukt. Maar makkelijk is het niet. Als het makkelijk was, zouden we er ook niet werkelijk van leren.
Loslaten en acceptatie hebben veel overlap met overgave
Overgave is onvoorwaardelijke acceptatie. We proberen niet de afzonderlijke situaties of problemen te accepteren, want er is niet zoiets als ‘proberen iets te accepteren’. Overgave gaat over hoe je je verhoudt naar jezelf en rest van de wereld. Het gaat over het staken van je verzet en de bereidheid al wat zich aandient tegemoet te treden.
Overgave is iets dat je pas echt leert in aanhoudende benarde situaties, waar geen uitweg voor is. Maar als je je daadwerkelijk weet over te geven aan ‘hoe het is’, dan ervaar je een verlichting van het lijden.
In het Boeddhisme hebben ze een metafoor om het principe van loslaten duidelijk te maken: Stel, je klemt een gloeiend kooltje in je hand. Het brandt verschrikkelijk. Hoe laat je dat kooltje vervolgens los?
Ik wens je veel succes.
Geef een reactie