Katrien maakte een slechte start in het leven. Ze heeft altijd moeten knokken voor ouderlijke liefde. Ze had te maken met pesten en depressie. Liefde en aandacht vond ze wel bij haar grootouders. Toen zij overleden, zakte de grond onder haar voeten weg.
“Donderdag 13 november 1980 om 00.25u zag ik het levenslicht.
Vanaf dat moment heb ik steeds moeten knokken voor de ouderlijke – normaal gezien, onvoorwaardelijke – liefde. Wat ik ook deed, welke weg ik insloeg om mezelf te vinden en te ontplooien, steeds was er die granieten muur: “zeg niet hoe je je werkelijk voelt, loop steeds met een lach door het leven, ook al heb je verdriet, doe vooral niet wat je graag wil doen, maar doe wat ik je zeg, ….”
Knoop
Wie ben ik? Wie ben ik?
Die vraag stel ik steeds mezelf
Ik weet het antwoord niet meer
En dat doet verschrikkelijk zeer.
Ik hoor hier niet thuis,
Want ik ben een grijze muis.
Ik ben verlegen en stil
En heb nood aan rust.
Wie helpt me uit de knoop?
En wie gaat er met mezelf op de loop?
Ik kan niet meer,
Innerlijk doet alles zeer.
De ‘ongelukjes’ die thuis gebeurden, waren steeds mijn eigen schuld: ik moest maar niet uitdagen.
De jarenlange pesterijen, thuis en op school, werden weggelachen en afgedaan als ‘plagerijtjes’ om mij ‘sterker’ te maken
Gelukkig had ik 2 personen die mij wel heel graag zagen en bij wie ik mezelf wel kon zijn: mijn grootouders. De dagen, avonden en nachten die ik als kind en tiener daar heb doorgebracht, zijn onvervangbaar en ontelbaar.
Op 10 april 2002 is er een serieuze barst in mijn draagkracht gekomen. Mijn grootmoeder heeft in mijn bijzijn, haar laatste adem uitgeblazen met een alleszeggende glimlach op haar gezicht.
Sindsdien stond heel mijn leven op z’n kop, bij wie en tegen wie kon ik nog praten over hoe ik mij voelde? Ik stond helemaal alleen op de wereld. Door mijn gedachten heen spookte enkel dit liedje:
Through early morning fog I see
Visions of the things to be
The pains that are withheld for me
I realize and I can see that
Suicide is painless
It brings on many changes
And I can take or leave it if I please
I try to find a way to make
All our little joys relate
Without that ever-present hate
But now I know that it’s too late, and
Suicide is painless
It brings on many changes
And I can take or leave it if I please
The game of life is hard to play
I’m going to lose it anyway
The losing card I’ll someday lay
So this is all I have to say, that
Suicide is painless
It brings on many changes
And I can take or leave it if I please
The only way to win is cheat
And lay it down before I’m beat
And to another give my seat
For that’s the only painless feat.
Suicide is painless
It brings on many changes
And I can take or leave it if I please
The sword of time will pierce our skins
It doesn’t hurt when it begins
But as it works its way on in
The pain grows stronger; watch it grin! and
Suicide is painless
It brings on many changes
And I can take or leave it if I please
A brave man once requested me
To answer questions that are key
Is it to be or not to be
Oh I replied, oh why ask me? ‘cause
Suicide is painless
It brings on many changes
And I can take or leave it if I please
And you can do the same thing if you please
Toen ik op een dag voor een verlaten spoorweg stond en wachtte op een trein om eronder te springen, wist ik dat ik hulp nodig had. Professionele hulp, want alleen kon ik het niet meer. Ik was op.
Ik belde naar het JAC (Jongeren Advies Centrum) en mocht nog direct gaan om te praten met een sociaal assistent. Ze luisterde en luisterde en belde – in onderling overleg met mij – eerst naar mijn huisarts en daarna naar een psychiater voor een afspraak.
De volgende dag is de huisarts op huisbezoek geweest bij ons en heeft hij uitgelegd aan mijn ouders wat een depressie is. Nog geen twee minuten nadat onze huisarts weg was, kreeg ik weer alle verwijten en schuldgevoelens naar mijn kop geslingerd.
Ik ben twee keer naar de psychiater geweest, maar ‘veilig’ voelde ik me er niet, dus stopte ik de behandeling en ging op zoek naar iemand anders: een psycholoog. Ook daar hetzelfde liedje: geen ‘veilig’ gevoel. Ik blokkeerde en ik kreeg geen woord gezegd.
Het enige dat mij hielp om alles te vergeten, was de drank
Alleen de dag erna kwam alles eens zo hard naar boven. Dus begon ik steeds meer en meer te drinken, vooral stiekem op mijn kamer.
In 2004 is mijn grootvader gestorven. De avond voor zijn dood, heeft hij mij een hart onder de riem gestoken, voor de laatste keer: “Dank u voor alles wat je voor mij en moemoe gedaan hebt.”
Die woorden blijven voor eeuwig in mijn hart gegrift.
De jaren vlogen voorbij, maar mijn verdriet en rugzak werden alsmaar zwaarder en zwaarder om te dragen
2009 was een jaar van hevige emoties, ik zat in een rollercoaster: mijn oudste broer trouwde, diagnose vader (oktober: darmkanker uitgezaaid naar lever), ik verhuis en ga alleen wonen, ik begin een relatie en krijg er drie TOP kinderen bij. Maar steeds stond ik tussen twee vuren: familie of gezin. Ik heb toen dikwijls hartverscheurende keuzes moeten maken.
Negen maanden later lag de grens tussen dood en leven heel dicht bij elkaar: juli vader overleden, augustus de geboorte van eerste neefje, hoe moest ik mij voelen: verdrietig of blij?
November 2010 ben ik – eindelijk – mijn eigen leven gaan leiden: ik koos ervoor om mijn droom na te leven. Ik ging werken in de horeca: van mijn hobby/passie mijn beroep maken, wie wil dat niet?
Na vier jaar is mijn droom en mijn leven uiteen gespat
Ik was volledig aan diggelen geslagen: gonartrose in knie en bye bye vrijheid, rust, droom.
Na drie operaties in een jaar tijd en vele crashes (kinesitherapie, stoppen met roken, psychologe en ’t Poorthuis) ben ik nu klaar voor een nieuw hoofdstuk in mijn leven.
Vaarwel
Vaarwel, m’n oude ik,
Het is tijd voor de nieuwe.
Ik hoef de zorgen van de wereld niet te dragen,
Ik hoef de zorgen van de wereld niet te dragen,
Al moet ik dan wel zelf die sprong wagen.
Vaarwel, m’n verleden,
Het is tijd voor het heden.
Nieuwe wegen in slaan,
En me er volledig in laten gaan.
Afscheid nemen bestaat niet,
Je zit diep in m’n hart,
Waar niemand je ziet.
Katrien Michiels maakte een slechte start in het leven. Ze heeft altijd moeten knokken voor ouderlijke liefde.
Meer lezen?
- Lees meer gedichten van Katrien
Meer lezen over depressie?
