Voor een stageopdracht ging Saskia 15 november 2018 naar het congres: ‘De dag van de muziektherapie’ in Amsterdam. Ze schrijft: “Het was een ervaring en een reis die ik niet had willen missen en waar ik jullie, lezers, graag deelgenoot van maak.”
DEEL I: DE REIS ER NAAR TOE
Mijn dag begon vroeg, in ieder geval, vroeger dan ik normaal gesproken gewend was de afgelopen tijd. Na een korte nacht duurde het even voordat ik de keuze had gemaakt om echt te gaan, aangezien ik het best spannend vond allemaal.
Zo’n dagje weg kost mij extra veel energie
Ik zou je willen zeggen dat het reizen me altijd heel gemakkelijk afgaat, maar het tegendeel is waar. Ik vind reizen met het OV vaak best spannend, omdat ik altijd heel erg overspoelt kan raken door alles om mij heen en dan zijn het vooral de angsten dat voor die spanningen zorgen.
De afgelopen twee jaar ben ik er ook achter gekomen dat ik heel veel van dit soort dingen vermeed. Niet zo bewust als ik je nu kan vertellen, maar juist onbewust. Daar werd ik me pas weer bewust van toen ik weer moest reizen, maar dat is een ander verhaal. Ik ga het in ieder geval niet meer uit de weg.
Voor mij is het een uitdaging om die spanningen te reguleren en me er niet door te laten overspoelen
De reis verliep voorspoedig, het was al een twijfel geval of ik op tijd zou komen, omdat ik in de ochtend twijfelde : ‘ga ik wel of ga ik niet’. Dat zorgde voor vertraging.
Maar eenmaal in Amsterdam werd het een feit dat ik te laat zou komen. Ik had op tijd kunnen komen als ik de juiste tram had genomen, maar laat ik nu net die fout maken, die , heb ik mij laten vertellen, wel meerdere mensen maken namelijk: de tram nemen die de andere kant op gaat. Ik nam de tram richting Centraal Station, in plaats van de tram richting Westwijk.
Na wat gestuntel en gedoe besloot ik gewoon ergens maar uit te stappen
Ik belde het nummer dat op het congres ticket vermeld stond, je kon dit nummer bellen als je vragen had over het congres en aangezien ik niet zeker wist of je na aanvang nog binnen mocht komen, dacht ik ‘ik check het even’.
Ik merkte dat ik me een beetje onzeker en klein voelde. Ik vroeg me af: “Is dit wel normaal? Dat je iemand opbelt met de vraag of je nog welkom bent?” Ik stond er maar niet te lang bij stil en deed het gewoon. De vrouw was vriendelijk en vertelde me dat het helemaal geen probleem was dat ik later kwam.
‘Mooi’ dacht ik. Direct schoot bij mij een vraag binnen: “Kunt u mij ook vertellen of ik de juiste tram heb?” Ze zegt met een verwarrende en lachende ondertoon: “Dat weet ik echt niet en daar kan ik je nu echt niet bij kan helpen. Ik moet nu ook echt ophangen, want ik moet het podium op.” Ik bedank haar en hang snel op.
Het voelde alsof ik iets verkeerd had gedaan, alsof ik een rare vraag had gesteld en dat ik deze nooit had moeten stellen
Dat maakte mij onzeker. Ik voelde me even onbegrepen en ongezien. Op dat moment voel ik mij dan ook net een klein meisje dat het liefst in de handen van een volwassenen wil kruipen die zegt dat ik het goed heb gedaan.
Ik voelde me een dom, afhankelijk en een onzelfstandige vrouw en gezien het feit dat ik me als een klein meisje voelde, klopte dit gevoel misschien ook wel. Het riep een gevoel van schaamte op, een gevoel dat je het liefst diep wil wegstoppen. Het voelt namelijk niet prettig om je zo te voelen.
Ik voelde me niet prettig om mij zo te voelen
En ik vroeg mezelf af: “Waarom wilde ik dit ook alweer? Ik was dan wel een ervaring rijker, maar was dat echt het enige doel van deze dag?”
Er gingen allerlei gevoelens door mij heen: Ik voelde me ongeschikt. “Wie ben ik? Wie ben ik om hierheen te gaan? Al deze mensen die daar zijn, ze zijn iemand. Ze hebben kennis, ze weten waar ze het over hebben en ze staan misschien wel ergens voor. En ik? Ik voel me alles behalve iemand. Doe ik mijzelf hiermee tekort?”
Dit was wel even het gevoel dat ik had toen ik stond te wachten op de volgende tram. Ik kom in de rol van stagiaire, maar het voelt alsof ik even niet kan waarmaken dat ik vanuit deze rol meedoe. Met alles wat ik hierboven ervaar.
Dat ik net kom kijken in de wereld, maakte dat ik zeker niet in mijn kracht stond, maar dat ik me juist te kwetsbaar en te onzeker voelde
Gelukkig luister ik niet altijd naar mijn gevoel. Uiteindelijk stapte ik gewoon de juiste tram in en kwam ik aan op bestemming. Terwijl ik mij aanmeldde, gaf de vrouw achter de balie mij een goeie tip mee: “Ga vooral genieten van deze dag!” En dat is wat ik ging doen.
—————————————————————————————————————————
DEEL II: MIJN AANWEZIGHEID OP DE DAG VAN DE MUZIEKTHERAPIE
Eenmaal in de zaal leek het ook gewoon echt alsof ik gewoon een dagje uit was. Het was een theater zaal vol mensen. Ik kon mooi over al die mensen heen kijken, aangezien ik een plekje had op het balkon.
Erik Scherder was aan het woord. Helaas heb ik niet zijn hele presentatie kunnen meemaken, omdat ik net te laat was en dat terwijl ik hem graag had horen spreken, maar goed, het laatste kwartier heb ik wel meegekregen.
Deze minuten waren voor mij wel waardevol
Bij zijn afsluiting wilde hij ons nog wat meegeven. Hij zei iets in de trant van: “Luister maar gewoon, houd niet teveel in je achterhoofd wat ik net allemaal heb verteld over wat er allemaal gebeurd in het brein… luister maar gewoon.”
Hierin had ik natuurlijk een voordeel, want ik kon niks anders dan gewoon luisteren, ik had de hele uitleg gemist. Gek genoeg gebeurde er bij mij wel iets, waardoor ik nog nieuwsgieriger werd naar zijn uitleg en verhaal, maar helaas zal dit antwoord mij een raadsel blijven.
Wat er gebeurde was dat ik spontaan vochtige ogen kreeg, ik begreep het niet, want zonder dat ik iets deed, vulde mijn ogen zich met vocht. Best een gekke ervaring, al zeg ik het zelf.
Er werden mooie verhalen gedeeld en natuurlijk was er ook veel muziek te horen. Niet dat ik er emotioneel onder werd, het gaf vooral herkenning en hoop in hetgeen wat zij deelden.
Ik werd telkens geraakt door wat men vertelde of wat ze speelden
Als ik nu zo terug probeer te gaan naar die momenten, dan weet ik ook dat al die verhalen stuk voor stuk nog meer met mij deden dan ik nu in een paar woorden hier kan delen, maar ik deel volgens mij al meer dan genoeg. ☺
Toen was het de beurt aan een concertpianiste Klara Würtz. Het was een mooi stuk dat ze speelde, ik ben niet helemaal thuis in de muziekstijlen die ze speelde, maar het behoorde tot de vrolijke categorie, werd erbij verteld.
Ik zou persoonlijk dit muziekstuk niet direct aan vrolijk en vreugde koppelen. Dan zou ik eerder voor een nummer gaan uit de top-40, maar toch kan ik er zeker wel rust en iets moois aan koppelen.
Ik zat er helemaal in en de muziek kwam ook goed binnen
Terwijl het publiek vol enthousiasme haar het applaus geeft wat ze verdient, val ik toch weer even stil. Ik moet even verwerken wat er net allemaal gebeurde. Op dat moment spreekt een man links van mij, me plotseling enthousiast aan: “Dit is echt prachtig hè, dit was echt prachtig!” Zijn positieve energie en trots straalde er vanaf. Alsof de zon was opgekomen.
Knikkend en instemmend keek ik terug. Hij had gelijk, het was een prachtig optreden. Niet gedacht dat ik dat zou zeggen, van muziek waar ik zelf nooit naar luister of heb geluisterd. Op dat moment kon ik er toch echt van genieten, al werd ik er ook door overspoeld.
En juist dát was van mijn blik af te lezen, want terwijl hij vol enthousiasme mij aansprak, zag ik ook dat hij mijn strak gespannen blik en opnieuw weer met vocht gecreëerde ogen zag. Ik had geen woorden om te erkennen wat ik voelde. Het enige wat ik kon was een soort van erkennen wat hij voelde.
Voor even was ik overladen door allemaal emoties waar ik geen woorden voor had
Dick Swaab is ook aan het woord geweest, al deze inhoud was te begrijpen in het moment zelf, maar om jullie nu te vertellen wat hij zei, daarvoor moet ik jullie toch echt doorverwijzen naar een van zijn boeken die hij geschreven heeft. Deze zijn trouwens de moeite waard als je nieuwsgierig bent naar het brein.
Wat ik wel meeneem en onthouden heb: zijn woorden waar hij voor staat. Dat gaf mij ook weer energie dat er mensen zijn die hiervoor willen gaan staan. Hij geeft mij een gevoel dat hij de kwetsbare mensen echt serieus wilt nemen.
Dick Swaab hoopt vooral dat wij ons allemaal hard blijven maken voor kwetsbare mensen
In de pauze voel ik me weer even die eenzame sterveling die zoekende is, maar ook die eenzame sterveling die zich best onveilig voelt. Aan de andere kant: de omgeving, de vrije universiteit, het prikkelt me wel.
Na deze pauze werd er nog een mooie film gedraaid, een film over muziektherapie in de praktijk. Er kwamen mooie beelden en ervaringen naar voren. Hoe muziektherapie een positieve bijdrage kan leveren in het herstelproces van kwetsbare mensen.
Hoe muziektherapie ook kan helpen bij dementerende ouderen
De film is ook de moeite waard om te kijken als je de effecten wilt zien van muziektherapie. Het geeft je een mooie inkijk in de wereld van de muziektherapie.
Er was ook nog een belevingsmarkt waar ik vlug even doorheen vloog, want veel tijd totdat de workshops begonnen had ik niet meer.
Ik belandde ik in een groepje dat muziek aan het maken was, zingende mensen en een persoon met een gitaar
Er werd mij plots ineens een buis in de handen gelegd en ik kon meedoen. Ik weet niet of het een muziekinstrument was of echt gewoon een buis, maar je kon er geluid mee maken. Het voelde dubbel, omdat ik me behoorlijk gespannen voelde, lukte het me niet om echt mee te doen.
Jaloers werd ik van de vrijheid waarmee anderen zich voegden in het geheel. Misschien is dit ook wel invulling, maar ik zag iets bij de anderen, wat ik zelf maar moeilijk kon toelaten. In het ritme kon ik geen keuze maken.
Welk ritme wil ik nou met mijn geluid laten doorklinken?
Ik luisterde naar de vrouw links van mij; hoorde de muziek op de achtergrond; voelde en hoorde allemaal ritmes van de mensen rechts van mij. Daardoor raakte ik totaal de weg kwijt in mijn eigen ritme. “Ben ik nou zo a-ritmisch of is dit wat overspoelen en niet kunnen afsluiten voor de omgeving met je doet?”
“Of heeft dit ook te maken met geen keuze durven maken in wat ik wil laten horen? Uit angst om ‘het verkeerd te doen’? Uit angst om af te gaan?” Ik weet niet wat het is, maar het een gevoel van falen bleef.
Ik merkte op hoe gezellig ik het vond, dat voelde echt wel als thuiskomen
Het was er warm en gezellig en iedereen mocht meedoen, maar tegelijkertijd, door mijn eigen afstand, angst en onzekerheid was het koud en kil. Hierdoor heb ik, helaas ook, maar één workshop mee kunnen doen. Deze workshop viel een klein beetje in het water, maar er werd wel weer mooi muziek gespeeld.
Ik zou me graag wat meer open willen stellen voor de omgeving, maar dat vind ik spannend en eng.
Durven open staan voor het vrije kind dat speelt, lacht, danst en beweegt
Ik bleef het koud houden, bleef stress ervaren wat ervoor zorgde dat ik de keuze maakte dat het genoeg was geweest voor mij. Hoe graag ik ook nog had willen blijven, ik moest voor mijzelf gaan zorgen. Na lang twijfelen ben ik dan toch echt gegaan.
Eenmaal in de trein terug kwam pas de ontlading en ontspanning, ik werd weer warm en voelde dat mijn borstkast pijnlijk aanvoelde. Een teken dat ik toch veel spanning vast hield en dat het goed was dat ik gegaan was.
—————————————————————————————————————————
DEEL III: MIJN CONCLUSIE
Zoals jullie wel kunnen lezen, kan ik enorm veel vertellen over deze dag. Ik heb veel mogen leren en mee mogen nemen van deze dag. Achteraf gezien ben ik erg enthousiast wat muziektherapie kan bieden. Zeker na het zien en horen van alles wat mensen hebben verteld.
Hierop ben ik niet echt uitgebreid ingegaan, maar als je zoekt op Miracles Of Music dan staat daar ook het een en ander uitgelegd over deze dag en over de muziektherapie.
Muziektherapie valt onder de groep: vaktherapie. En als ik ergens in geloof, is dat zeker wel dat
Muziektherapie en andere vormen van vaktherapie zouden meer en vaker ingezet mogen worden in de ondersteuning van kwetsbare mensen
De beleving dat vak therapie juist naar voren haalt, is zo nodig om woorden te kunnen geven aan wat je mee maakt of hebt gemaakt. Juist voor die verbinding, heling of ondersteuning.
Iedereen kent dat verbindend gevoel die muziek kan geven wel, denk ik. Vele zijn het met mij eens dat het helend kan werken en je laat stilstaan bij je eigen gevoel en je herinneringen die daaraan gekoppeld zijn.
Dat alles bij elkaar maakt je toch net weer even ‘gewoon mens’, in plaats van een kwetsbaar persoon
En juist dat ‘gewoon mens’ zijn, maakt het weer menselijker, toch? Geraakt worden, door muziek, door personen, laat je weer voelen dat je leeft, dat je bestaat, het laat mij weer voelen dat ik leef en dat ik besta.
Wie wil er -al is het alleen maar diep van binnen- nou niet het gevoel hebben dat je bestaat, dat je echt leeft?
Ik heb na deze dag, zeker wel het gevoel gehad dat ik leef en dat er nog een hoop te winnen valt als het gaat om de ‘beste‘ ondersteuning. Dit zeg ik persoonlijk voor mijzelf, maar ook voor de samenleving zelf.
Ik geloof in ieder geval dat muziektherapie en vaktherapie een mooie en zelfs noodzakelijke bijdrage kan leveren in het herstel van kwetsbare mensen. Na deze dag ben ik zelf ook nieuwsgieriger geworden naar de mogelijkheden van vaktherapie.
Er komen ook vragen in mij naar boven als: “Hoe had dit mij kunnen helpen?” “In hoeverre kan muziektherapie mij nu die extra ondersteuning geven en helpen?
Misschien vraag jij je nu ook af: “Kan muziektherapie mij helpen? Of de vraag: “In hoeverre zou muziektherapie of een andere vak therapie mij helpen?” Mocht dit zo zijn raad ik je zeker aan om op zoek te gaan naar de mogelijkheden van vaktherapie.
Saskia (pseudoniem) ging voor een stageopdracht ten behoeve van een opleiding voor ervaringdeskundigheid naar het congres ‘De dag van de muziektherapie’.
Meer informatie:
