José Smit schrijft over afscheid van de GGZ: Voor het eerst in 11 jaar ben ik weer vrijer in mijn emoties en denken. Doordat ik met medicatie geminderd ben is er voortdurend verkeer. Drukte in mijn hoofd. Maar niet altijd onprettig, het helpt ook dingen voor elkaar te krijgen, omdat het vrijkomen van meer dopamine me naar handelen brengt en naar ideeënstromen.
Tip: Lees ook deze blog van Jose over haar afscheid van de GGZ.
Er komt wat meer uit mijn handen
En er is meer creativiteit. Dat vind ik prettig, dat ken ik van mezelf, jaren geleden, altijd bezig met bedenken en vaak doen. Nadeel is dat ik onrustig ben, van de hak op de tak ga, voortdurende gedachtestromen heb en drang naar doen, dat mijn emoties snel getriggerd zijn en dat ik van Jantje huilt ook snel naar Jantje lacht kan. Het voelt niet vredig, voortdurend in beweging en ook al neem ik rust. Soms zit ik dagen op de bank, het blijft een knop die aan is. Dat vind ik dan minder prettig. Ik mis een beetje het helicopter view gevoel en word snel meegenomen in mijn emotionele triggers.
Ik voel dus ook wel dat ik weer terug mag naar innerlijke stilte, naar binnen. Naar meditatie en klein geluk. Naar vrede, stilheid en ademen. Naar verbinding en wijdere blikken en meer ruimte beleven. Dat ik niet voortdurend iets hoef te verzinnen, iets hoef te doen of voor elkaar te krijgen. Dat het goed is zoals het is, dat was het immers al jaren. Het is niet zo dat ik dan ook alles doe wat in me opkomt, maar die dopamine rush maakt mij voortdurend bereid van alles te verzinnen. Het drukt en opent me voor het uitvoeren van ideeën.
Daardoor ben ik nogal all over the place aan het zwalken, zo voelt het. Alsof ik controle kwijt ben. Dat is ook iets positiefs, want ik was altijd zwaar van de controle houden. Maar toch ook eng en niet weten wat er om de hoek ligt. Wel meer mezelf zoals ik mezelf kende jaren geleden. Zo lang geleden. Tegelijk merk ik nieuwe dingen, nieuwe sporen, onontdekt gebied. Dat zat allemaal onder de medicatie.
Ik weet( nog) niet goed wat ik er van moet vinden
Ik maak me soms zorgen dat ik ook mezelf verlies hierin. Dat het niet gaat zoals ik graag zou willen. Andere keren denk ik, geef het tijd. Het moet stabiliseren. En zo krijg ik wel langzaam dingen voor elkaar die al jaren nodig zijn.
Ik zie mijn gezicht op filmpjes en foto’s en denk: ben ik dat? Zo oud, zo uitgeblust, waar is het vuur en enthousiasme. Waar is mijn jeugd? Ik herken mezelf nauwelijks. Ik zie eruit alsof mijn leven voorbij is. Meestal afgepeigerd. Dat is een tol die ik betaald heb na jaren psychosen en ellende.
Waar is mijn hart in dit alles?
Mijn innerlijke spirit, mijn openheid en puurheid? Waar is mijn liefde en de twinkel in mijn ogen? Waar is mijn kracht en devotie, mijn innerlijke balans? Mijn overgave en onthechting? Zat dat ook in de medicijnen?
Ik merk dat ik terug moet naar mijn basis. Dat ik drijfveren voel om naar buiten te gaan, te bewegen, contact te maken met het goddelijke licht. Mijn ogen te sluiten en daar te mogen zijn, waar ik helemaal ben, sereen.
Ik weet niet of ik het nog kan. Jaren vermeden door die psychosen. Geen trance en deepdiving voor mij. Geen innerlijke afdalingen en verlichtingservaringen. Geen stilte, geen rust. Maar daarbij vroeg ik mij wel steeds af: is er een andere weg? Kan het ook zo, zoals ik nu ben en doe? Het is allebei ja en nee. Mogelijk en soms onmogelijk. Je hoeft niet perse als een yogi of boeddha te zijn om jezelf te vinden. Je vindt jezelf in alle dagelijks leven en ervaren.
Ik voel zoveel onzekerheden en die mogen er ook allemaal zijn
Allemaal patronen en sporen in de mind. Oude en nieuwe. Ik ben het niet. Ik zie het. Daarom geef ik ruimte. Tijd. En laat het er allemaal zijn. Het gaat vast wel ergens naartoe. Nu is spannend, eng, nieuw, oud, moeilijk, fijn, wat gaat er tevoorschijn komen. Ik laat het gebeuren.
Ik val terug op mijn vertrouwen, mijn intuïtie, mijn innerlijk gevoel
Het mag even niet weten zijn. Ik monitor mijzelf. Houd het in de gaten. Zolang het goed lijkt te gaan, no problem, het komt heus wel ergens aan. Een eindbestemming nee, maar een nieuw begin, een ontstaan, een onthulling, van wat er achter de sluiers ligt, ja! Want zo was het altijd, het niet weten werd zichtbaarder en daarmee werd het weten en zijn duidelijker. Bewustzijn zal zich altijd verder openen.
Hierbij mijn filmpje over mijn afscheid van de GGZ en over de afbouw van mijn medicatie:
Alles is oke!
Ondanks mijn angsten.
Ik mag genieten.
Jose.
Lotuslicht is het pseudoniem van José Smit.
Meer lezen over spiritualiteit en afbouwen medicatie?
- Het ritme van de dans – zonder ritme is er alleen nog maar overleving
- Expert tegen wil en dank – meer dan een moeder met een EPA
- Leven vanuit verbinding – mijn pad van heling
- Hoe sluit ik als ggz-zorgverlener een zorgtraject netjes af?
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ken je de mini-College’s van PsychoseNet al?
Bekijk PsychoseNet college’s van Jim van Os over zorg en herstel, van depressie tot psychose.
Geef een reactie