Nieuwe, onbekende dingen zijn altijd spannend. Ooit droomde ik dat ik een beul was op zijn eerste werkdag. Met trillende stem zei ik tegen de veroordeelde: “Sorry dat ik wat nerveus ben, maar het is vandaag voor mij de eerste keer.” Waarop de veroordeelde begripvol antwoordde: “Ach joh, maak je geen zorgen; het is voor mij ook de eerste keer…”
Maar ook als het geen zaak van leven of dood is
kan een verandering erg ingrijpend zijn. Zelf ben ik afgelopen oktober na 27 jaar in dezelfde flat verkast naar een andere woning elders in de stad. Zij het met dubbele gevoelens, want mijn vorige flat was net ingrijpend verduurzaamd: dubbel glas, een warmtepomp, zonnepanelen en een inductiekookplaat. Maar ik had problemen met mijn benedenbuurman, die niet meer verholpen leken te kunnen worden. Hij ging zelfs zodanig over mijn grenzen heen, dat het mijn gezondheid ondermijnde. Daarom ben ik mede op advies van een psychiater verhuisd. Een mens wil immers toch kunnen wonen en leven zonder bedreiging.
In de nieuwe flat hoef ik me daar gelukkig geen zorgen meer over te maken. Wel heb ik hier onverwacht te maken met een geheel andere stressbron: waterslag. Steeds als iemand ergens in het gebouw een waterkraan snel dichtdraait, klinkt een doffe klap. Enorm irritant, zeker als je zoals ik daar zo gevoelig voor bent. Zoals voorheen de buurman over mijn grenzen ging, doen nu die geluiden dat. De woningbouwvereniging komt echter pas in actie als meer mensen klagen. Daarom heb ik bij alle medebewoners een briefje in de bus gedaan met de vraag in hoeverre ze er zelf ook last van hebben. De eerste reacties zijn inmiddels binnen. Een zus van mij gaf me echter pas het advies om me niet te veel op die waterslag te fixeren. Want, zo stelde ze, alles waar je aandacht aan schenkt, groeit. Daarom probeer ik als tegenwicht mijn gedachten te verleggen naar positiever dingen en ook mijn zegeningen te tellen: dat ik nu in een prettige nieuwe woonomgeving zit, dichter bij de binnenstad en met vriendelijker buren.
Toch knaagt er nog letterlijk iets
Want afgelopen week ontdekte ik in mijn keuken een ongenode bezoeker: een muis. Misschien doordat ik niet alle etensresten in de keuken netjes had opgeruimd. Maar zelfs met twee muizenvallen liet het diertje zich maar niet vangen. Toen ontdekte ik dat muizen een pesthekel blijken te hebben aan ultrasone geluiden (tussen 15.000 en 20.000Hz). Vandaar dat ik een paar dagen terug een hele nacht een Youtubefragment met dergelijke geluiden in de keuken heb laten horen. Dat leek in eerste instantie enigszins te helpen; bovendien is verjagen ook wat diervriendelijker. Dat was echter van korte duur: zondag ontdekte ik maar liefst twee muizen gebroederlijk in één klem. (Al zullen ze dat niet voor de gezelligheid hebben gedaan.)
Nu maar afwachten of mijn eigen muizenissen rond de waterslag eveneens resultaat hebben. Let op mijn woorden: dat muisje krijgt ook nog een staartje…
Hopensjouwer
Geef een reactie