‘Daar zit hij niet op te wachten’. Dit zinnetje heeft weken door mijn hoofd ‘gespookt’. Het ging om een koffiegesprek, ik wilde iemand uitnodigen.
Ik maakte mezelf ‘klein‘, minderwaardig en deed aannames. Een herkenbaar patroon, als het gaat om de gedachten die ik soms heb over mezelf en mijn psychische aandoening.
Zoveel empathie en begrip als ik voor anderen en hun situatie heb, zoveel in het kwadraat ben ik genadeloos hard voor mezelf en veroordeel ik mezelf.
Zelfvernietiging
Een klein jaar geleden besloot ik de richting van mijn bedrijf ‘om te gooien’. Ik ben communicatieadviseur en wilde me, vanuit eigen ervaringen als cliënt in de ggz, richten op de psychische gezondheidszorg.
Ik paste mijn site aan, ging bloggen over de ggz en liet weten dat ik ‘van de menselijke taal in de ggz’ ben. Ik dacht; ‘oke vooruit met die geit, ik wil kennismaken met wat mensen die ook ‘GGZ 2.0 denken en doen’. Op mijn ‘lijstje’ stond onder andere Jim van Os.
En maar niet met de envelop naar de brievenbus lopen. Weken verstreken en in mijn hoofd speelde de volgende tekst de hoofdrol: ‘Daar zit hij niet op te wachten, wat moet Jim van Os nou met mij.
Hij is een vooraanstaand psychiater, hoofd divisie hersenen van het UMC Utrecht, ik ben ‘maar’ een ZZP’er uit Tilburg.
Ik mag er ook zijn
Gelukkig heb ik een mooie gereedschapskist gemaakt met mijn psycholoog die dergelijke ‘irrationele gedachten’ de kop in kunnen drukken.
Ik sprak mezelf toe: “Jessica, jij hebt OOK iets te melden als het gaat om de ggz, jij mag jouw visie delen en als Jim geen koffie met je wil drinken dan moet hij dat maar aangeven.”
De postbode bezorgde mijn uitnodiging en na een paar weken zat ik in het UMC. Voor een prettige kennismakingsgesprek met Jim van Os. Dat ik mezelf wel eens ‘klein’ maak en minderwaardig voel wordt onder andere gevoed door ‘zelfstigma’.
Wat houdt me tegen?
Er is sprake van zelfstigma als je de, veronderstelde, negatieve oordelen van anderen toepast op jezelf en deze voor waar houdt*.
Zelfstigma is voor veel mensen met een psychische aandoeningen vast herkenbaar
Het weerhield mij langere tijd om te kiezen voor waar ik voor sta en mijn communicatievak te combineren met mijn ervaringen als cliënt in de ggz. Ik had overtuigingen die niet gebaseerd waren op de werkelijkheid.
Ik dacht: “Als mensen weten dat ik een psychische aandoening heb dan willen ze geen zaken (meer) met me doen.”
In mijn hoofd positioneerde ik mezelf als ‘de zwakkere ondernemer’. Wederom tijd om mijn gereedschapskist te pakken. Zoals mijn psycholoog regelmatig tegen mij zei: “Heb je hier bewijs voor Jessica?”
Ontwortelen
Natuurlijk ging de omslag niet over een nacht ijs. Beetje bij beetje kreeg ik meer een houding van ‘ik doe het gewoon!’
Gedreven door iets wat ik had weggestopt. Ik had namelijk na mijn tweede opname in 2011 tegen mijn broer gezegd:“Ik ga iets doen met communicatie in de psychische gezondheidszorg, want dit kan zo niet.”
En het voelt goed, de nieuwe richting
En natuurlijk hielp het dat mensen positief reageerden. Dat gaf een boost en vertrouwen. Het vertrouwen dat ik soms zelf nog mis. Als zelfstigma en depressieve klachten zich in mijn hoofd wortelen.
Echt tijd om diep te wortelen krijgen ze niet meer. Want ik heb namelijk ook een stevige schop in mijn gereedschapskist. Ontwortelen die hap zodat er weer ruimte komt voor mijn missie.
Recht ik mijn rug, ga ik naar mijn favoriete koffiecafé, schrijf ik een blog. Want ik ben Jessica, en ik heb een psychische aandoening. En ik ben ook ondernemer en heb iets te delen: iets over menselijke taal in de psychische gezondheidszorg.
Jessica werd in 2009 en 2011 opgenomen met een zware depressie. Ze is ambassadeur bij Samen Sterk Zonder Stigma en heeft haar eigen bedrijf, MerkVaardig. Daarin combineert ze haar vak als communicatieadviseur met haar ervaringen als client in de psychische gezondheidszorg.
Geef een reactie