Als jong meisje kon Mieke zich niet altijd uiten. Dit kwam mede door het geloof. Het mondkapjes gebeuren nu doet haar denken aan datzelfde onderdrukte gevoel.
“Je keelchakra is geblokkeerd.”
Hoe vaak een therapeut, masseur, yogadocent of andere spirituele goeroe mij dat niet gezegd heeft.
“Ja, ja,” dacht ik dan. Maar inderdaad, ik had regelmatig een keelontsteking. En ik was vaak hees.
“Je slaat alles naar binnen en daarvan raak je ziek.” Depressief zelfs blijkt.
Tja, ik moest vroeger vanwege het geloof weleens mijn mond houden
Mijn grootouders waren zwaar protestant gereformeerd. Op zondag moest je naar de kerk. Niet dat wij dat deden, want godzijdank liet mijn vader al vrij snel de teugels vieren. Maar ik moest hier wel over liegen. Anders werden ze boos op mijn vader.
Om nog te zwijgen over dat ik op zondag werkte. Of ik dat nooit ter sprake wilde brengen. En als zij bij ons langskwamen, moesten boeken die niet strookten met hun geloofsovertuiging uit de kast worden gehaald en die werden tijdelijk in de kelder verstopt.
Ik kan me ook nog herinneren als klein kind dat ik het woord ‘jeetje’ niet mocht zeggen
Stamde af van jezus. Destijds heb ik me nooit gerealiseerd dat dit redelijk absurd is. Behoorlijk ongezond als je het me nu vraagt.
Maar het ergste was mijn ouders’ scheiding
Ik vergeet nooit dat ik mijn vader huilend in de badkamer trof, nadat hij dat nieuws aan zijn ouders verteld had.
“Waarom huil je?” vroeg ik.
“We hebben net aan opa en oma verteld dat we gaan scheiden,” snikte hij.
“Vonden ze het erg?”
“Ze waren heel erg boos en teleurgesteld.”
”Ik ben dat vreselijke gereformeerde geloof van jouw ouders helemaal zat!” zei mijn moeder, terwijl ze, met de wasmand in haar armen, stampvoetend de badkamer in kwam.
“Mieke, jij bent hier ook,” zei ze geschokt. Ze zette de wasmand op de grond en sloeg haar handen voor haar mond. Ze begon zachter te praten en legde een hand op mijn schouder. “Opa en oma vinden dat scheiden niet hoort.”
“Waarom niet?” wilde ik weten.
“Omdat de Bijbel dat zegt. Het is een van de Tien Geboden.” Ze liep de badkamer uit.
“Vinden opa en oma mij nu ook niet meer lief?” vroeg ik aan mijn vader
Hij zat met zijn hoofd voorovergebogen op de rand van het bad en gaf geen antwoord.
Tot jaren later heb ik van mijn grootouders aan moeten horen dat het nooit had mogen gebeuren.
De trouwfoto van mijn ouders stond ruim twintig jaar later nog pontificaal op een tafel in hun logeerkamer
Ik vond dat verschrikkelijk. Heb me altijd het ongeliefde kleinkind gevoeld. Uit het mislukte gezin met die kwaadaardige (atheïstische) moeder.
Volgens hen was ze bezeten door de duivel
Mijn vader heeft zich hier altijd enorm schuldig over gevoeld. Het zal me niets verbazen als dit opgekropte schuldgevoel een van de oorzaken was voor zijn depressie en psychoses.
En wat betreft de duivel, hij schreef in zijn afscheidsbrief daar ook bezeten door te zijn. Wat zo’n overtuiging (ik hoorde het vaker) wel niet kan aanrichten.
Ik vind het verdrietig dat een geloof, iets waaruit je steun zou moeten halen (toch?), dit teweegbrengt.
Terwijl ik laatst door de stad liep en mensen een mondkapje zag dragen, kwam er ineens een heel unheimisch gevoel bij mij op. Ik merkte dat ik woest werd.
Dat hele mondkapjes gebeuren roept bij mij ditzelfde onderdrukte gevoel op
Ik volg de corona-regels netjes op. En ik ben de laatste die een mening heeft of het dragen van zo’n masker wel of niet werkt. Maar vrijwillig dragen, daar pas ik voor. Want het voelt niet goed. Wederom onderdrukt en alsof mijn mond gesnoerd wordt.
Vast weer getriggerde oude pijn. Dit kan toch niet goed zijn voor je keelchakra?
Meer lezen over jezelf niet kunnen uiten?
Geef een reactie