Wanneer Lorette opgenomen is beleeft ze geluiden als een bedreiging. Dat verbetert wanneer ze met haar tempo begint te experimenteren. “Je zou het een concentratieoefening kunnen noemen die ik heel intuïtief begon vorm te geven. Langzaam, langzamer, langzaamst”. ‘Langzaam doen’ als een techniek bij stress.
In 2018 werd ik voor de tweede keer in mijn leven opgenomen in het ziekenhuis voor een psychose
Ik voelde geen verdriet, ik was in gevecht. Deze keer beleefde ik geluiden zo bedreigend dat het leek of ik oorlog met ze voerde. Continu moest ik me verhouden tot een gezoem, een geruis of het tikken van een klok.
Op de kamer die ik had gekregen had ik het moeilijk. Buiten was een industrieterrein met brullende ketels in blauwe en gele kleuren. In mijn slaapkamer hoorde ik slechts een aftreksel van het ronkende geluid, maar het kwam op me af alsof ik moest duiken voor munitie. Thuis was ik bang geweest voor het badkamer ventilatiesysteem, de pruttelende verwarming en de stadsklokken. Het gerinkel van de kerk dreef mij tot waanzin. Ik weet nog dat ik met oordopjes in, een koptelefoon op en een deken over mijn hoofd de bellen nog steeds kon horen en dat maakte me des te kwader.
Ook in het ziekenhuis was ik boos op de geluiden omdat ze mij zo uit het veld wisten te slaan
Ik kon toen nog niet denken aan het hoe en waarom het zover was gekomen en of het redelijk was boos te zijn op een klank, een gezoem, een ruis. De geluiden waren de wereld die ik moest zien te overleven. En er was geen geruststelling.
Ik kreeg kalmerende medicijnen die mij in zijn algemeenheid wat rustiger maakte, maar de angst voor de geluiden nam niet af en niemand vertelde mij hoe ik dat kon bereiken. Toch was er van binnen een kracht die bij mij opspeelde. Iets dat er nog van mij over was. Hoe erg ik ook was verwikkeld met mijn angsten ik bleef in beweging. Letterlijk.
Op de afdeling had ik veel vrije tijd naast de ondersteunende therapieën. Ik ging op pad. Eerst verkende ik alle openbare gangen, trappenhuizen en zithoekjes, las tijdschriften in verlate wachtkamers, tekende in een leeg restaurant. Later liep ik door de tuin die aan het industrieterrein grensde met de brullende ketels.
Het was een koude zonnige ochtend toen ik als bij toeval begon te experimenteren met het tempo van lopen in de ziekenhuistuin
Voorheen liep ik voornamelijk vrij snel als ik wandelde. Maar het enige mogelijke rondje was al snel gemaakt. Dus begon ik, omdat ik toch graag buiten wilde zijn, heel langzaam te lopen. Te vertragen. Bijna zo rustig dat je niet meer kon zien dat ik bewoog. Ik zette mijn voet neer. Hield stil. Schoof de ene na de andere voet over de aarde. Gleed over een kiezel en wat vochtig gras. Een blaadje brak onder de punt van mijn sneaker. En ik zette mijn voet weer neer om stil te staan.
Ik gedroeg me alsof ik heel zachtjes moest doen omdat mama sliep of alsof er een traptrede kon gaan kraken en ik straf zou kunnen krijgen
Ik begon bewust rustiger de lucht te inhaleren alsof het tempo van het bewegen aan moest sluiten bij het ritme van mijn ademhaling. Je zou het een concentratieoefening kunnen noemen die ik heel intuïtief begon vorm te geven. Langzaam, langzamer, langzaamst.
Het gevolg was een zwaar maar rustig gevoel dat naar mijn buik stroomde. De sensatie die je ervaart als je naar een persoon luistert die jou niet overspoelt maar waarbij je kan genieten van het contact en misschien zelfs liefde voelt.
Door de vertraging van mijn bewegingen voelde ik me minder weggedrukt en veiliger
Waar ik eerst beleefde dat een geluid achter mij aan zat kon het mij nu bijna niet meer raken. De geluiden bleven op hun plek en ik kon ze horen maar ze verspreidde zich om mij heen, ze vielen mij niet langer aan. Ik kon eindelijk uitrusten alsof iemand mij op open zee een boei had toegegooid, had aangelijnd, aan boord had getrokken en een warme deken met een pakje drinken had toegestopt.
De langzame manier van bewegen gaf me een stukje van mijn veiligheid terug en heeft mij tijdens mijn psychose veel meer gebracht dan de pillen. Het was mijn redding in de tijd van maanden die volgden waarin ik nog steeds nagejaagd werd door prikkels.
En zelfs nu alle herrie weer uit mijn hoofd is, de uitputting en overprikkeling voorbij is, kan ik het ‘langzaam doen’ nog steeds gebruiken als een techniek bij stress.
Lorette (pseudoniem)
Meer lezen?
Geef een reactie