Rubriek ‘Wat zou jij doen?’: Angst voor volgende psychose

4 reacties op “Rubriek ‘Wat zou jij doen?’: Angst voor volgende psychose”

1. Anniek

   5 april 2017

   Hoi Angelina,
   Ik woon bij jou in de buurt.
   Ik ben zelf bipolair en heb psychoses doorgemaakt.
   Ik ben lid van een lotgenoten groep in Terneuzen.
   Ik herken de angst enorm.

   Beantwoorden
2. Miranda

   4 april 2017

   Hallo Angelie, ik begrijp goed dat je vriend bang is om weer psychotisch te worden, zeker als dat een hoop ellende in zijn omgeving en/of gedwongen opname en separatie tot gevolg heeft gehad. Zelf heb ik gelukkig maar 1 heftige psychose meegemaakt, met een opname. Daarna ben ik nog wel eens in de buurt gekomen van…, maar gelukkig lang niet meer zo erg. Het voelt heel veel beter om het nu onder controle te hebben, dat vermindert de angst sterk. Wat ik heb gedaan is een noodplan gemaakt (met een SPV-er). Als dat noodplan in werking treedt, ga ik aan de anti-psychotica voor een paar weken. Op die manier heb ik al een paar keer een psychose voorkomen. De laatste keer (een jaar geleden) is het niet helemaal gelukt, maar had ik slechts een dag psychotische klachten, doordat ik toch redelijk op tijd met die medicatie was gestart. Dus een goed noodplan maken is mijn eerste advies. En bijstellen indien nodig, het is moeilijk om een goede te maken.

   Dan wat betreft de angst: ik hoop dat het wat zal zakken, naarmate de tijd vordert. Maar het is ook niet niks om mee te maken wat je vriend heeft meegemaakt. Ik kan me voorstellen dat hij angst heeft voor ‘life-events’. Naast de psychose zelf (en evt. externe schade, problemen in relaties etc.), is er ook nog de gedwongen opname / opsluiting en het feit dat je blijkbaar een psychiatrische diagnose hebt. Ik heb er toevallig pas een blog over geschreven, ook over dat het wel te begrijpen is, maar moeilijk te verwerken. Beetje analytisch, maar misschien hebben jij of je vriend er wat aan.
   https://beetjebipolair.wordpress.com/2017/03/27/begrijpen-vs-verwerken/

   Beantwoorden
3. Pete

   3 april 2017

   Ik begrijp de angst van je vriend heel goed, na een stuk of 4 zelf te hebben gehad. De laatste 10 jaar niet meer. Nu ben ik erg stabiel en niet meer bang dat het weer gebeurt. Wat helpt is erg persoonlijk en ik kan alleen zeggen wat voor mij heeft gewerkt. Ten eerst heb ik geacepteerd dat een “normale leven” niet voor mij weggelegd is. Dat jaag ik niet meer na. Ik moet anders gaan leven als andere mensen – begrijp me niet verkeerd, ik heb een goede baan, een erg goede relatie met mijn vrouw, leuke vrienden – maar er zijn allerlei dingen die ik niet meer doe, en veel dingen die ik wel doe om te zorgen dat ik mijn geestelijk gezondheid optimaal op peil houd. Slaap is koning. Meer slapen als anderen. Dingen afzeggen om te kunnen slapen en de reden eerlijk uitleggen aan teleurgestelde vrienden. Geen zelf stigma meer. Ik heb een flexbaan wat wil zeggen dat als ik niet wil dan hoef ik niet te gaan. Ik drink niet en gebruik geen drugs. Ik eet erg gezond. Ik drink genoeg water. Aikido begonnen met een erg leuke club = contact maken met mensen buiten mijn directe vriendenkring. Voor de eerst paar jaar na mijn laatste psychose had ik altijd toegang tot pammetjes om meteen de kop in te drukken. Dat gaf een soort veilig gevoel. Nu heb ik dat niet meer nodig. Ouder worden helpt ook heb ik kunnen leren. Inmiddels 52 en veel zekerder dat ik het onder control heb, dus het is het wachten waard;) Mijn pauzes nemen, leren ademen vanuit de buik, meditatie (is niet voor iedereen natuurlijk) zelfstudie, sporten, goed zelfzorg etc…optimaliseren, optimaliseren, optimalisiren…

   Beantwoorden
4. Guy

   28 september 2016

   Ik begrijp jouw vriend dat het niet makkelijk is om telkenmale opnieuw te starten na een psychose.
   Knap dat hij momenteel niet opgenomen is. Ik zou proberen te achterhalen wat hem angstig maakt, is het de gesloten afdeling, wegnemen van bepaalde vrijheden, medicatie, … verpleging. Door zijn gevoelens hierrond te uiten of eventueel neer te schrijven (eventueel erover te schilderen…) gaat hij merken dat er een stuk spanning wegvalt. Als hij er dan ook nog in lukt om na te gaan welke karaktertrekken een psychose kunnnen veroorzaken is hij begonnen aan zijn herstel. Ik zou ook indien hij ervoor openstaat lotgenoten opzoeken, mensen die hetzelfde hebben meegemaakt.

   In ieder geval veel succes en hoop toegewenst voor je vriend.

   Beantwoorden