Dit blog van Jeroen Kloet rondom het woord ‘argusogen’ gaat over oplettend zijn, over controle hebben en willen houden. Met de onderliggende vraag: “In hoeverre draagt deze oplettendheid bij aan een prettiger leven?”
Iets met argusogen bekijken of volgen betekent ‘iets wantrouwend bekijken’, ‘iets nauwlettend in de gaten houden’.
De zegswijze gaat terug op de Griekse mythologie. Daarin komt een reus voor met honderd ogen over zijn hele lichaam, Argus genaamd (in het Grieks: Argos Panoptes; panoptes betekent ‘die alles ziet’). Argus zag dus álles. En toch liep het niet goed met hem af: hij werd gedood door Hermes, de zoon van Zeus.
Een blog over argusogen? Ja. Als ik mijn eigen ‘loopbaan’ eens naloop op het vlak van psychische klachten dan is mijn onschuld eigenlijk al verloren gegaan toen ik een jaar of zestien was.
“Zullen we een keer wiet gaan roken, jongens ?”, “jaaaah, spannend.” De stoerste binnen de groep had het geregeld. We gingen naar een discotheek en voordat we naar binnen zouden gaan zouden we het goedje op gaan roken. Ik was nerveus, zoals altijd.
Een mengeling van kinderlijk enthousiasme om wat komen ging met een spanningsvolle oplettendheid of dit wel goed ging aflopen
Niet wetende wat komen ging nam ik een paar trekjes van hetgeen ‘joint’ werd genoemd. En nadat het ding rond ging door de groep nam ik nog een paar trekjes. M’n longen probeerden reflexmatig deze vreemde damp buiten te houden en ik begon onbedaarlijk te hoesten.
Na een paar minuten begon ik me rustiger te voelen en ontspannen. Alles leek mooier en opener te worden. Dit voelde goed. Nog maar een paar trekjes dan om vervolgens de discotheek binnen te stappen. Op weg naar de harde house beats die in de verte al in de gang onze kant op kwamen.
Terwijl de muur van muziek steeds luider werd begon ik me plots wat onvast te voelen. Niet zozeer onvast ter been, meer onvast ter geest. Ik voelde me plots dalen, angst kwam opzetten vanuit mijn onderbuik. Het ging nu ineens snel.
De angst zette verder door en verspreidde zich door mijn lijf. Als een rivier die zich in duizenden waterstroompjes opsplitste en zo het hele oppervlak van mijn lichaam bedekte. En de stroming nam toe. Steeds meer angst golfde door mijn lijf. Totdat het afvoersysteem het niet meer aankon.
Een grote paniekgolf spoelde over me heen
Sindsdien bezit ik argusogen. Een soort oplettendheid in mij die telkens weer, iedere dag, het systeem naloopt op potentiële dreiging. De duizenden paniekaanvallen, de vier depressies, de hypomane perioden. Telkens weer bevestiging voor de argusogen dat oplettendheid geboden was. Even niet goed opletten en je kunt zomaar getroffen worden door het noodlot.
En ondanks de oplettendheid van de argusogen liep het op dit gebied niet goed af en kwam Hermes telkens weer binnen vallen met zijn regen aan stemmingssperen. Controle trachten te houden op iets dat zich niet laat controleren.
Zeker, enige controle is absoluut te verkrijgen. Maar de vraag is of deze waakzame ogen in mij mijn leven prettiger maken. Het antwoord daarop laat zich gevoelsmatig al raden: Nee dus.
Maar hoe dan wel?
Ik tracht via meditatie mezelf te leren om me over te geven aan wat ik noem de natuur
De wens te laten varen dat ik hierover controle dien te verkrijgen. Verder probeer ik goed te zorgen voor mijn eigen natuur: goede voeding, voldoende lichaamsbeweging, goede slaap en regelmaat in mijn leven.
Beste lezers. Herkennen jullie dit? Heeft psychische kwetsbaarheid jullie ook argusogen bezorgd? En hoe gaan jullie hiermee om? Ik ben wederom zeer benieuwd naar jullie reacties.
Geef een reactie