De 5e symfonie van Ludwig van Beethoven heeft Ilse al vaker door moeilijke tijden heen geholpen. In haar blog beschrijft ze hoe ruim 30 minuten pure emotie leiden tot kracht en vooral: even weg zijn van problemen en wanhoop.
Zittend in de trein luister ik zachtjes naar de 5e symfonie van Ludwig van Beethoven. Of ja, zachtjes is een understatement. Keihard en lekker dramatisch. Zoals het hoort. Mijn all time favourite. Oh, wat heeft deze symfonie me al door moeilijke tijden heen geholpen. Ruim 30 minuten pure emotie leiden tot kracht en vooral even weg van problemen en wanhoop.
De boosheid en woede van het eerste deel, de zachtheid van het tweede deel, de hoop in het derde deel en de kracht van het laatste deel. Ik kan van elke seconde genieten. Zo ook nu
Ik zit in de trein naar huis, ik heb een lange en vermoeiende dag achter de rug. Bovenal een confronterende dag. Ineens voel ik boosheid opkomen, dat ik, zo voelt het, nog geen stapje vooruit ben gekomen. Ik voel woede dat ik nog steeds de signalen van een psychose mis, dat ik de symptomen van een manie negeer en dat ik tekenen voor een depressie gewoon weg wuif alsof het niks is. Ik voel teleurstelling dat het steeds weer misgaat. Ik voel onmacht omdat ik er zo weinig invloed op blijk te hebben.
Dat allemaal dramatisch benadrukt door de begintonen van de symfonie: da-da-da-dum!
Zoals Beethoven schijnbaar zelf heeft gezegd: “Het noodlot slaat toe!” Maar is dat wel echt zo? Na het zeven minuten durende allegro con brio gaan we over naar een nieuwe fase: de zachtheid van het tweede deel. Een hoop vragen schieten door mijn hoofd: Had ik het kunnen voorkomen? Waarom ik? Mag ik een nieuw hoofd? Kan het niet allemaal een beetje sneller? Het zijn vragen waar ik niet direct antwoord op heb en toch helpen ze me op de een of andere manier: mezelf te sussen, een arm om me heen te slaan en tegen mezelf te zeggen dat ik mijn best doe. Ik geloof het niet, ik geloof mijn eigen woorden niet. Nog niet. Het is niet makkelijk maar aan het einde van het tweede deel heeft de muziek me bijna zover gebracht dat ik erin geloof, dat ik hoop heb om beter te worden. Al gauw begint de derde fase: de hoop van het derde deel.
Ik geloof er nog niet helemaal in dat ik goed op weg ben, maar na enige twijfels probeer ik er toch maar positief in te staan.
Het leven gaat immers door. Krachtige tonen kondigen betere tijden aan
Tijden waarin ik ook weer goede dagen heb, tijden waarin ik de balans kan vinden tussen alles wat me uit balans brengt. En vooral tijden waarin ik geloof dat het goed is zoals het is. We sluiten af met een hoopgevende maar speelse crescendo. En dan… De ongelofelijke kracht van het laatste deel: allegro. In molto forte als het mag. Mijn oren ontploffen bijna hier in de trein maar ik weiger om de muziek zachter te zetten. Want juist deze tonen geven me de kracht om er weer te zijn. Opeens ben ik er weer. Vol hoop en vertrouwen dat het beter zal gaan. Ik heb weer de kracht om voor mezelf op te komen. Nou ja, een beetje dan. Ik heb weer een stem en die laat ik horen. Af en toe.
Pompeuze tonen spreken me moed toe dat het beter kan worden, dat ik beter word en dit niet eeuwig duurt
In de finale een grote crescendo dat me kracht en hoop geeft dat er betere tijden aankomen. Ik kan eindelijk door met wat ik al de hele tijd wil doen: beter worden.
En daarna? Stilte. Ik ben nog even aan het nagenieten van de pieken en dalen van het afgelopen half uur terwijl de train langzaam het eindstation bereikt. Het regent. Maar dankzij Beethoven kan mijn avond voor heel even niet meer stuk. Of het noodlot nou echt heeft toegeslagen weet ik niet. Eerder het besef dat ik al verder ben gekomen dan ik zelf dacht, dat ik grote stappen heb genomen en dat beter worden niet van vandaag op morgen gebeurt.
Beethoven is mijn held.
Geef een reactie