Lieve May,
Dank je wel voor je brief. Open en eerlijk zoals je bent. Ik dacht gister ook nog even na over ons telefoongesprek, wat -ook naar mijn gevoel – een beetje stroef verliep over de vraag of je een keer naar Lille zou komen binnenkort. Ik had na het gesprek het gevoel dat ik misschien te veel druk op je heb gezet, en dat is ook zo blijkt nu. Sorry daarvoor.
Natuurlijk zou ik graag willen dat je een keertje bij mij komt, en kon mijn teleurstelling helaas niet goed genoeg verbergen gister aan telefoon, toen ik me besefte dat dat binnenkort nog niet het geval zou zijn en misschien nog heel lang niet zal kunnen. Maar als ik dit gevoel analyseer ben ik vooral teleurgesteld voor jou. Voor de vrijheid die je mist om de dingen te doen die je wilt doen en de mensen te zien die je waar of wanneer dan ook wil zien.
Dat is een kruis
dat jij momenteel draagt, dat absoluut niet in verhouding staat tot het gevoel van gemis dat ik eventueel zou ervaren. Ik wil je bij deze dus heel duidelijk laten weten dat ik je beslissing om voorlopig niet langs te komen accepteer, respecteer en ook bewonder. Want het is niet makkelijk om voor jezelf en je eigen belangen op te komen. Zeker niet voor iemand die graag de lieve vrede bewaart en nastreeft, en zich altijd voor anderen inzet.
Ik ben juist blij dat je de afgelopen jaren geleerd hebt om je grenzen te leren kennen en deze niet te overschrijden, wat voor jou de enige weg is om een waardevol en zelfstandig leven te lijden. Je moet hiervoor voor offers doen, veel accepteren en veel laten. En ik heb er bewondering voor hoe jij, ondanks alle pijn, frustraties en barrières die het leven je oplegt, toch de kracht en wil hebt gevonden om een zinvolle invulling te geven aan je leven. Met een evenwicht dat je door de jaren heen, met vallen en opstaan, hebt opgebouwd.
Ik ben trots op je May
voor wie je bent en hoe je in het leven staat. En voel je absoluut niet schuldig of verdrietig over het feit dat je af en toe genoodzaakt bent om grenzen te trekken. Vooral niet als je dit doet om jezelf en anderen te beschermen. Dat is het beste wat je kunt doen en wat ik er zou wensen dat je doet.
En niemand kent je grenzen en weet deze beter te bewaken, dan jijzelf. Noch je omgeving, noch de mensen die je lief hebben, welke wetenschapper dan ook of zelfs een psychiater weet het beter dan jij. Je navigeert je eigen boot en dat doe je goed. Houden zo vooral.
En Saskia kan echt wel even wachten totdat je bij haar langs komt. Ze weet goed dat het geen onwil is, noch gebrek aan tijd, geld of interesse, dat je nog niet bent langs geweest in Madagaskar, la Reunion of Frankrijk (en is het jouw schuld dan dat ze zover van je is weggegaan…?)
Ondertussen verheug ik me
op het maken van andere afspraken, meer bij jou in de buurt of op bekend terrein. Dit is echt geen probleem. Uitstapjes op de hei, strand of bos. Ik hou gelukkig ook veel van natuur en voel me daar ook het prettigst. Dat kan ik goed invoelen en we hebben dat gemeen, hoewel ik moet begrijpen dat het voor jou geen ‘plus’ is maar een voorwaarde voor welzijn. Dit is geen punt voor mij en ik houd daar graag rekening mee.
Gelukkig heb ik niet een vriendin die happy wordt van ‘shoppen in een mall’ of helemaal opleeft bij een heavy metal concert. Dan zou het meer moeite kosten wellicht om een afspraak te maken. Het belangrijkste is dat we elkaar blijven zien en het beste voor elkaar wensen. Dit blijven we dus doen, met een kop thee erbij van tijd tot tijd, tot we 2 oude besjes zijn. Ik hou van je May, ook jij bent altijd een lieve vriendin voor mij geweest, zoals je nog altijd bent, en voor altijd zal zijn. No worries, be happy dus…
Een dikke kus,
Saskia
Geef een reactie