Zo. Ik ben beter. Niet helemáál beter, maar het gaat stukken beter dan toen ik de diagnose schizofrenie kreeg in 2006. Toen schudde de wereld op haar grondvesten. Ik moest drie jaar lang bijna elke dag overgeven van de bijwerkingen van de medicijnen, mijn schaamte vanwege het stigma en de ziekte zelf.
Ik voelde me minstens tot half twaalf ‘s morgens slaperig en duizelig bij het opstaan, als het me überhaupt al lukte om op tijd mijn bed uit te komen. Mijn man kondigde aan dat hij wilde scheiden waardoor ik ook mijn kindje nog maar weinig zag en mijn huis kwijt raakte terwijl ik opgenomen was.
Ik had zelf vanwege het sombere vooruitzicht en gebrek aan sprankelende ideeën in mijn hoofd mijn baan aan de universiteit opgezegd. Daarnaast kwam ik 20 kg aan, liep als een zombie (door de medicijnen en mijn ziekte) en was vaak eenzaam en leed aan depressies. Gelukkig gaat het nu stukken beter en ben ik weer on track. Hieronder geef ik graag tips and tricks mee, in de hoop dat ik daar andere mensen mee help.
Allereerst heb je geluk nodig
De focus op ‘succesverhalen’ als het gaat om psychische kwetsbaarheden wekken bijna de suggestie dat als je maar wilskracht hebt, dat het dan wel moet lukken om beter te worden. Alhoewel wilskracht en hoop zeker essentieel zijn voor herstel, moeten we oppassen de zaken niet om te draaien. Daarbij heb ik een hele lieve zoon, en een hele lieve inlevende familie om me heen. Dat scheelt ook een hele boel. Zo belde mijn zusje me tijdens mijn depressies elke dag.
Daarnaast heb ik ook hele bekwame (en overigens ook minder bekwame) artsen gehad
Zo was er een arts die zei dat ze me een ‘tough cookie’ en ‘een kostbare patiënt’ vond. Dat deed veel goed omdat ik erg leed, me waardeloos en niet geliefd voelde. Er was ook een arts die me voorschreef dat ik mijn hele leven lang een flinke onderhoudsdosering medicijnen nodig had. Dat was een ramp voor me, want ik was er vast van overtuigd dat de medicijnen bijdroegen aan mijn slechte geestelijke gezondheid. En alhoewel ik haar aardig vond, heb ik vanwege die reden mijn behandelrelatie met haar beëindigd. Je moet het geluk ook een beetje sturen natuurlijk.
O ja, en ik aarzelde niet op hulp in te roepen. Bijvoorbeeld als het ging om het helpen met het uit school halen van mijn zoontje of als ik het echt niet meer zag zitten en dacht dat ik dood wilde, dan belde ik de crisisdienst.
Ik miste een positief geluid over hoe leven met een psychische kwetsbaarheid mogelijk was
Daarom kocht ik het boek van Elyn Saks. Zij is hoogleraar psychiatrie en lijdt zelf aan schizofrenie. Daarnaast kocht ik het boek ‘Morgen ben ik een leeuw’ van Arnhild Lauveng. Zij beschreef hoe ze beter is geworden.
Ook het verhaal van een familielid en een kennis met schizofrenie die beiden een partner en een fulltime baan hebben bood hoop. Ik merkte echter dat er een groot verschil was tussen hen en mij. Zij hadden geen last van de bijwerkingen van de medicijnen en ik enorm. Verder vond ik kracht in positieve woorden zoals van hoogleraar Halleh Ghorashi die zelf aan een depressie had geleden en zei dat er ook bij depressies licht aan het einde van de tunnel is. Heel erg belangrijk voor herstel is dan ook doorzettingsvermogen, niet aarzelen om hulp te vragen en hoop.
Daarnaast stond ik door mijn ervaringen open voor het geloof
Dat was voorheen ondenkbaar, want tot mijn 34e jaar geloofde ik niet in God. Het was voor mij een hele worsteling om eraan toe te geven dat ik geloof in God en soms vergeet ik dat ik gelovig ben, maar ik ga zo nu en dan naar de kerk. Vaak verbaas ik me hoe ik tijdens een mis reageer op het gezang van de kinderen in het koor, op sommige woorden van de pastoor en op het elkaar vrede wensen. Mijn emoties snellen mijn verstand dan vooruit. Zoals het idee dat liefde voelen voor iets of iemand belangrijker is dan kennis.
Ook besteed ik ongeveer vijf tot tien minuten per dag aan mediteren
Gewoon simpel mijn ogen dicht en concentreren op mijn ademhaling. Ik merk dan dat ik soms heel gejaagd en gestrest ademhaal en dat mijn adem rustiger wordt naarmate ik langer mediteer.
Nu heb ik een arts en een spv’er met wie ik een goede samenwerkingsrelatie heb. Met mijn arts overleg ik over de juiste dosering medicijnen. We zoeken een balans tussen voorkomen dat ik een terugval krijg en zo min mogelijk bijwerkingen. Het feit dat we hier elke keer open het gesprek over aangaan en het idee dat ik zelf wat te zeggen heb over mijn medicatie doet veel goed. Daarnaast vond ik uit dat het drinken van koffie ’s ochtends hielp tegen depressies en ervoor zorgde dat ik weer op gang kwam.
Het gebruik van mijn professionele kwaliteiten droeg bij aan mijn herstel
Ik had altijd veel plezier in mijn werk gehad en een leven zonder werk kon ik me niet voorstellen. Ik werkte in de periode nadat ik opgenomen geworden was, af en toe freelance bij een nieuwsorganisatie, maar er waren tijden dat er geen werk was. Dit was nogal een verschil met mijn baan als universitair docent aan de universiteit. Ik bleef vastbesloten om mijn studie en vaardigheden te gebruiken. Een vriend die ik kende van de universiteit en van de politiek vroeg of ik hem wilde helpen in de plaatselijke politiek. Alhoewel het soms erg druk was in mijn hoofd, vond ik het erg fijn om weer met de politiek bezig te zijn.
Daarnaast schreef ik het boek ‘Een Ongeluk in Mijn Hoofd’
Ook besloot ik mijn kennis van ‘imago’ in te zetten om stigma te bestrijden. Samen met een mede-auteur schreef ik een hoofdstuk van een boek over Media en (de)stigmatisering. Het feit dat ik mijn kennis en vaardigheden kon gebruiken en mijn mede-auteur me voor ‘vol’ aanzag deed me veel goed.
Een vriendin attendeerde me op Seats 2 Meet. Een bedrijf waar je kan werken in ruil voor het delen van je kennis en ervaring (sociaal kapitaal). Een werkplek buitenshuis en professionele zakelijke contacten hebben zeker bijgedragen aan mijn herstel. Het concept spreekt me erg aan en ik werk vaak bij Seats 2 Meet aan de activiteiten van mijn vredesorganisatie.
Mijn herstel heeft ook gewoon simpelweg tijd nodig gehad
Het idee dat je een psychische kwetsbaarheid hebt, je wereld die op zijn kop staat, medicijnen waar je mee moet dealen. Dat zijn nogal wat veranderingen. Tegenwoordig houd ik rekening met mijn kwetsbaarheid. Als ik het gevoel krijg echt super druk te zijn, veel te ‘moeten’ en het idee heb dat ik overal onmisbaar ben, weet ik dat het tijd is om rustiger aan te doen. Dan zeg ik bijvoorbeeld een avondvergadering af en let ik erop dat ik twee keer per week sport. Ik heb een erg fijn sportmaatje, ze is nu een goede vriendin van me. Ons regelmatige contact van twee keer per week sporten, het idee dat ik op iemand in de buurt een beroep kan doen voor mocht-het-nodig-zijn, heeft zeker ook bijgedragen aan mijn herstel.
Geef een reactie