Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Ben jij iemand met een eigen verhaal?

Wat is jouw verhaal?

Naast nuchtere en heldere informatie, vind je op PsychoseNet een heleboel verhalen van mensen die vertellen over hun eigen ervaring met psychose, depressie, medicatie, stigma… kortom: uiteenlopende onderwerpen waar je mee te maken kunt krijgen als je een psychische kwetsbaarheid hebt.

Inmiddels hebben al meer dan 200 mensen hun verhaal met jou en mij gedeeld

Ieder mens is uniek en ieder mens legt zijn of haar eigen weg af. Toch is het voor veel mensen fijn om hun ervaringen te kunnen delen. We leren van elkaar en de herkenning geeft soms moed, soms erkenning en soms leer je van elkaar.

Hoe ging dat bij jou?

Misschien heb je hier al verhalen gelezen die jou aan het denken hebben gezet? Of heb je er al over gedacht om zelf óók een stuk in te zenden… Dan nodigen we je van harte uit! Pak pen en papier of type er op los. Je verhaal hoeft geen roman te worden ;-), het mag ook gaan over een specifieke hulpverlener die veel voor je heeft gedaan of over medicijnen die voor jou werken. Kleine gebeurtenissen kunnen soms van grote invloed zijn op je herstel.

Maar ik wil niet dat iedereen weet wat ik heb meegemaakt!

Dan mag je jouw verhaal anoniem vertellen. Je bent niet de eerste die eerst voorzichtig is begonnen en na een tijdje alle moed bij elkaar raapte om tóch met zijn of haar naam onder het blog te worden genoemd. Maar ja mag ook anoniem blijven, zolang de redactie maar weet wie je bent.

Enne, onze redactie redigeert alle ingezonden stukken, je hoeft je over je schrijfstijl dus geen zorgen te maken.

Ben je om? Lees hier de voorwaarden en ga aan de slag. We kijken uit naar jouw unieke verhaal!


Redactie PsychoseNet, open voor verhalen.

Reacties

4 reacties op “Ben jij iemand met een eigen verhaal?”

  1. Paul

    Wilde graag Jeroen die zijn herstelverhaal deel 2 op site publiceerde en zich afvroeg hoe lang dat herstel in godsnaam nog moet gaan duren even vertellen dat ikzelf ook al een herstelverhaal heb van zo’n 15.5.jaar lang en weet hoe het is om steeds weer op en af te moeten tijdens het herstelproces terwijl je nooit de doorbraak bereikt waar je al zo lang naar op zoek bent. Ik wilde jeroen zeggen dat ook ik veel op en af ben gegaan tijdens mijn herstel en me al bijna niet meer voor kon stellen dat het leven weer normaal zou zijn. Toch viel er als uit de lucht een paar weken geleden een soort van intern vredig gevoel over me heen. Of ik atond ermee op moet ik zeggen en dat na een periode waarin ik niet echt super veel moeite heb gedaan weer een gezond leven te gaan leiden. De wil werd wel steeds sterker en mijn plannen veelzijdiger maar er kwam niet veel uit door dat allomtegenwoordige consequent aanwezige klotegevoel en stemmen. Nu er een paar weken zijn verstreken en ik nog steeds niet weet waar ik dit gevoel van innerlijke vrede aan te danken heb las ik jouw verhaal en wil alleen maar zeggen. Ik weet ook niet hoe f*cking lang je nog moet herstellen en wat je moet doen om rust te vinden maar ik weet wel dat bezig blijven met vooruitgang boeken en naar herstel streven en er soms zelfs ff met de pet naar gooien de enige manier is. Ik vertrouw die rust in mijn gevoel en de vrede van voor mijn psychotische tijd befon ook nog steeds niet helemaal maar het zou een godsgeschenk zijn als het zo mag blijven. Vandaar dat ik je wil zeggen dat je toch hoop moet houden en bezig blijven met leven/herstellen en hopelijk komt het bij jouw ook op een dag met of zonder aanduidbare reden uit de lucht vallen. Hoop houden is denk ik het belangrijkste wat je moet doen. Zelf heb ik de hoop nl. Ook al een aantal keer niet meer gezien als iets dat me herstel belooft, maar aan de andere kant kun je niets anders dan hoop houden de rest van je leven. Ik ben blij dat toen bij mij de hoop uit het zicht was ik het er levend af heb gebracht, en nu “hopelijk” kan zeggen dat mijn herstel door niet nader te beschrijven oorzaak een grote sprong heeft genomen en dat gun ik jouw ook. Want er schijnt zon achter de wolken ook al laat ie zich maar spaarzaam zien. Het enige wat je kunt doen is doorgaan want ik denk dat je van opgeven eeuwige spijt krijgt zolang je nog hoop hebt. En je mag best pissig zijn als je weer inzinkt na een tijd lang vechten. Dus als coclusie: HERSTEL kan op momenten komen dat je het totaal niet verwacht of verdient maar het is wel mogelijk. Miss zelfs als je de hoop verliest en acccepteerd hoe het is…dat het jouw binnenkort ook beter mag gaan!

    1. Hester Gast

      Een mooi hart onder de riem, Paul, waar ik me graag bij aansluit. Ikzelf ben vanaf 2002 aan het knokken, dus nu ook al weer 16 jaar….. In het begin waren de manieën en de psychoses zeer heftig en frequent met diverse gedwongen opnames. Door de jaren heen werd het gestaag wat milder, al bleven de toppen en dalen wel doorgaan. Maar het aantal opnames daalde drastisch. Ineens kwam er 2 jaar geleden toch weer een zware terugval met een opname. Maar daarna is het verbazingwekkend goed gegaan. En dat bijzondere gevoel van eerst strijdbaarheid (NU ga ik GVD aan de slag!) dat overging in een soort tevredenheid en rust, heb ik exact zo ervaren als Paul. Ik ben in 2012 begonnen met een eigen bedrijfje dat tot nu toe nauwelijks iets opleverde. Maar dit jaar begint het ineens te lopen en heb ik plotseling de energie en de creativiteit om er ECHT iets van te maken….! En ineens blijken er spontaan meer klanten te komen via mond tot mond reclame! Dus wat Paul schrijft is inderdaad waar: BLIJF HOPEN, BLIJF VECHTEN, OPGEVEN IS GEEN OPTIE! Opgeven kan altijd nog, dat is je ultieme en laatste beslissing…. Heel veel sterkte Jeroen, kom op, je kunt het!

  2. Douwe de Haan

    Vanwege vier psychoses en mijn bipolaire stoornis, heb ik mijn proces beschreven in een boek. Check http://www.wereldveroveraar.com voor informatie over het genaamde boek: Wereldveroveraar.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *