Luc over zijn bipolaire stoornis en acceptatie: Ik heb een bipolaire stoornis type 2. Dit betekent dat ik hypomane (licht manische) en depressieve periodes ervaar die elkaar afwisselen, met zo nu en dan een stabiele periode ertussenin. In dit blog wil ik het hebben over de mooie kanten van een bipolaire stoornis. Mooie kanten? Ja, de mooie kanten van mijn kwetsbaarheid.
Ik ben nu ongeveer 20 jaar geleden gediagnosticeerd en heb de diagnose pas onlangs geaccepteerd. De afgelopen 20 jaar is een periode geweest van ‘me erbij neerleggen zonder acceptatie’ afgewisseld met ontkenning. Ontkennen van de aandoening en me in allerlei bochten wringen en argumenteren dat ik de kwetsbaarheid niet heb.
Acceptatie van mijn bipolaire stoornis is een lang proces geweest. Het is ook een zoektocht naar ‘wie ben ik?’ geweest
Ben ik die hypomane persoon, die zonder twijfel en angst in het leven staat? Of toch meer die angstige, teruggetrokken, ietwat verlegen jongeman? In beide uitersten komen namelijk kenmerken van mijn persoonlijkheid naar voren, en dat was niet altijd even makkelijk om te herkennen. De hypomane persoon, die wilde ik graag zijn, ik voelde me dan herboren. De depressieve persoon, die vervloek ik, dat ben ik toch niet? De acceptatie is bij mij uiteindelijk vanzelf gegaan, ik kon er niet meer omheen.
Ik ben ervan overtuigd dat acceptatie leidt tot een beter leven
Ik heb leren leven met mijn kwetsbaarheid en kan m’n leven er nu op aanpassen. Terugkijkend op de afgelopen 20 jaar – een periode afgewisseld met depressieve, hypomane en stabiele periode – ben ik nu ‘blij’ het allemaal meegemaakt te hebben. De kwetsbaarheid heeft me gevormd tot wie ik nu ben, het is onderdeel van m’n IK geworden. Het heeft m’n kijk op de wereld veranderd, ik ben een ruimer denkend mens geworden, een fijner mens hoop ik.
Ieder mens heeft zo z’n (voor)oordelen, z’n gedachten bij het zien van een persoon of situatie die niet helemaal in z’n straatje past. Die gedachten zijn menselijk, maar wat doe je ermee? Blijf je hangen in die gedachten of ga je er de strijd mee aan? Ik heb mede door wat ik heb meegemaakt geleerd niet meer te (ver)oordelen.
Ieder mens heeft z’n kwetsbaarheden, z’n plus en minpunten. Ieder mens is mooi op zijn of haar eigen manier
Ieder mens is ooit een kwetsbaar kind geweest en heeft in de loop der jaren zijn of haar eigen afweermechanismen ontwikkeld. Wanneer ik me daar bewust van ben wordt het leven aantrekkelijker, het leven wordt mooier.
Er zijn nog meer momenten waarop ik zie dat mijn kwetsbaarheid voordelen heeft. Vroeger was ik een muurbloempje in de kroeg, verlegen in een hoekje en jaloers kijkend naar al dat volk dat zo makkelijk contact legt en uit z’n dak gaat op de muziek. Mijn hypomane periodes hebben die angsten weggenomen.
Tijdens een hypomanie ben ik sociaal actief (beter gezegd: ongeremd) en kan ik me schaamteloos gedragen. Ik overwon hierdoor m’n angsten, en dat gaf me kracht, ook in depressieve en stabiele periodes ben ik nu sociaal sterker.
Mijn kwetsbaarheid zorgt ervoor dat ik dromen waar kan maken
In hypomane periodes durf ik alles aan. Hierdoor weet ik nu ook in stabiele periodes dat het kan, dat ik het in me heb. Ook heeft mijn kwetsbaarheid ervoor gezorgd dat ik mijn dromen nu kan waarmaken. Ik ben een dromer en ben verzot op het avontuur. Maar angsten en twijfels hebben dat avontuurlijke in me vaak tegengehouden. In hypomane periodes heb ik geen angst en geen twijfels, ik durf alles aan.
De ervaringen die ik daarmee opdoe helpen me ook in het andere uiterste, in een depressie, en ook in stabiele periodes. Want hierdoor weet ik dat ik het kan, ik heb het in me. Er gaan deuren voor me open, die zonder de hypomane episodes misschien wel altijd gesloten waren gebleven.
Ik heb inzicht verworven en kan daar naar handelen, in beide uitersten
Een ander voordeel van mijn kwetsbaarheid komt voort uit mijn sterk opgeblazen zelfgevoel tijdens een hypomanie. Ik kom dan voor mezelf op, tot vervelens toe, terwijl mijn normaal gesproken licht verlegen aard dat niet toestaat. Ik leer daarvan, blijkbaar zit het toch in me, en dat sterkt me waardoor ik in mindere tijden beduidend minder moeite heb voor mezelf op te komen.
Nu ik open ben over m’n kwetsbaarheid en het geaccepteerd heb, denk ik dat de uitschieters naar boven en naar beneden minder zullen worden. Ik heb inzicht verworven en kan daarnaar handelen in beide uitersten.
Ik denk dat ik redelijk goed weet welke persoon de echte IK is, en die komt steeds duidelijker naar voren.
Het is mooi zoals het is, ik ben tevreden.
Meer lezen over bipolariteit?
Geef een reactie