May-May gaat in gesprek met haar arts over de inhoud van psychose en wat voor rol de inhoud daarvan speelt in haar behandeling. Jim van Os appte dat dit een belangrijk is voor een goed verloop. Praten over psychotische gedachten is eigenlijk meestal wel goed. “Ik heb gemerkt dat het van belang is dat de gezonde paadjes in je hoofd worden bewandeld”.
Na ongeveer twee weken op de gesloten ouderenafdeling te hebben gezeten mag ik naar een open afdeling. Alhoewel ik het lekker rustig vond op de ouderenafdeling ben ik blij dat ik meer bewegingsvrijheid heb op de open afdeling. Ook is het fijn dat er meer mensen van mijn leeftijd zitten.
De arts is erg laagdrempelig en praat met een licht Duits accent
Ik ken hem nog van mijn eerdere opnames in de Rembrandthof. Daarom permiteer ik me een grapje. Ik vraag hem of hij het grapje van Loesje kent, Loesje van de posters.
Het grapje is:
‘We mochten allemaal naar huis, de psychiater was genezen verklaard’.
O ja, zegt hij. Vervolgens vraagt hij me gekscherend: Wat wil je, wil je naar huis of wil je nog blijven?
Naar huis, antwoord ik.
Ok, dan houden we je nog heel lang hier, zegt hij.
Ik schrik. Ergens weet ik dat het een grapje is, maar het schuurt aan tegen mijn psychotische gedachte dat de Rembrandthof me heel lang wil houden en dat ik mijn zoon niet mag zien.
Ik bespreek het met een verpleegkundige
Ze is helemaal in het zwart gekleed, maar ik weet dat ik me daarover moet heen zetten. Ze geeft aan dat de arts inderdaad laagdrempelig is en dat het waarschijnlijk een grapje van hem was. Ik voel me al wat meer gerust gesteld.
Toch vertrouw ik de arts, ook omdat ik hem al langer ken. Ik geef aan dat ik graag een gesprek met hem wil over de inhoud van mijn psychose, want daar heb ik nog nauwelijks over gesproken.
Ik heb een hekel aan de gesprekskamer op de afdeling
Het voelt voor mij alsof de AIVD daar erg aanwezig is. Daarom gaan we in een leegstaande kliniek zitten, de kliniek ernaast. Het gesprek vindt plaats vlak voor kerst, op 23 december.
Vlak voordat we naar binnengaan is er een stukje tekst op mijn telefoon getypt. Ik vraag me af waar het vandaan komt en laat het direct aan mijn arts zien. Hij geeft aan dat hij daarom ook zelf een erg oude telefoon heeft, en niet van dat soort nieuwerwetse toestellen houdt.
Ik vertel hem dat ik met Christus praat en daarom bang ben dat ik geen contact meer mag hebben met Jim van Os en met pastoor Dresmé. Hij antwoordt dat hij niet zou weten waarom ik met hen geen contact meer mag hebben.
Ook bespreek ik met hen dat veel mensen die met God spreken heftig aan hun einde zijn gekomen. Ik noem Jezus en Martin Luther King als voorbeelden. Van Ghandi weten we het niet.
De arts zegt dat ik niet voor grote menigten spreek, dus dat ik daar niet bang voor hoef te zijn
Ik bedenk me dat we met onze Jemen actie van Peace SOS op Hart voor Nederland zijn geweest en dat ik sowieso wel e.e.a. voor de TV heb gedaan, maar echt bekend ben ik niet, dus ik houd mijn mond. Ook vertel ik dat ik het spannend vind om mijn boek Missie Wereldvrede uit te geven in Saudi Arabië en andere landen in de Arabische wereld. Volgens het contract dat mijn uitgever voorstelde zou ik dan onder het recht van Saudi Arabië vallen. En dat vind ik spannend vanwege het feit dat ik het over God heb en kritisch ben over de oorlog in Jemen. Nog daar gelaten wat er met Kashoggi is gebeurd. Daarom val ik graag onder het Nederlands recht, geef ik aan. Ja, dat kan ik me voorstellen zegt mijn arts.
Jim van Os appte me tijdens mijn opname dat de inhoud van mijn psychose belangrijk is voor mijn behandeling. Daarom vraag ik aan mijn arts wat voor rol de inhoud van mijn psychosen speelt in mijn behandeling:
Mijn arts antwoord dat er een belangrijke rol voor medicatie is weggelegd. En dat hij ziet dat het belangrijk is voor mij om mijn verhaal te doen. Dat ding bestaat uit verhalen, zegt hij terwijl hij met zijn handen op zijn hoofd wijst. En het is voor jou belangrijk om je verhaal te kunnen toetsen en we kunnen kijken waar jouw valkuilen liggen.
Tijdens mijn opname voer ik relatief weinig gesprekken over de inhoud van mijn psychosen
Mijn zusje en ik constateren op een gegeven moment dat mijn herstel langzaam gaat. Daarop voer ik wel gesprekken met verpleegkundigen. Dat is erg fijn, maar dat zijn over het algemeen uitgebreide reality checks. Het gaat niet over mijn angsten.
Ik bezoek deze periode vaak de zwanen in het nabijgelegen park
Ik vind daar mijn rust. Mijn zusje zei op een gegeven moment: ze lijken te poseren voor je. Ik denk dat God wil dat ik de schoonheid van de natuur laat zien en dat ik door middel van de foto’s dan kan bijdragen aan vrede.
Ik stuur de foto op naar iemand van de Jemenitische ambassade. Die schrijft inderdaad: This is so beautiful that it brings a feeling of hope for peace. In mijn volgende blog schrijf ik meer over de zwanen.
Bij een eerdere opname van mij was gebleken dat praten mij erg helpt als ik psychotisch ben
Toen was ik in de veronderstelling dat de aanslagen in Nice door mij kwamen. Een verpleegkundige heeft toen drie kwartier met mij gepraat en vragen gesteld om duidelijk te maken dat ik dat niet gedaan kon hebben omdat ik toen in Nederland was. Ze bewandelde als het ware de gezonde paadjes in mijn hoofd met mij.
Na mijn opname had ik een gesprek met mijn arts tijdens een poliklinisch bezoek, half januari dit jaar. Hij zei dat het de vraag is of de emotie er eerst is en dan de gedachten/verklaringen of dat de gedachten er eerst zijn en dan de emotie. Ik zei, dat ik het in ieder geval erg fijn vind als mijn beangstigende gedachten worden weggenomen. Zoals in dit geval dat ik dacht dat ik Jim van Os en pastoor Dresmé niet meer mocht zien. Gelukkig had ik zelf contact met hen gezocht en bleek dat die gedachten niet juist waren. De arts gaf aan dat als de emotie er eerst is en dan pas de gedachten, dat je misschien nog angstiger wordt als de verklaring wordt weggehaald.
Ik denk dat je als mens sowieso verbinding zoekt
Daarom denk ik dat praten met je bezoek en de verpleging sowieso goed is. Uit mijn latere gesprekken in de polikliniek heb ik gemerkt dat het van belang is dat de gezonde paadjes in je hoofd worden bewandeld, en dat je ervaringen ‘’open minded’’ besproken dienen te worden.
Herkenbaar?
Wat ik me afvraag is of jij weet of het helpt bij jou om over je psychotische gedachten te praten als je psychotisch bent? Om de gezonde gedachten in je hoofd te bevorderen? Of wil je liever alleen tot rust komen en medicijnen krijgen? Of iets anders?
Geef een reactie