May-May vertelt over haar leven in de Rembrandthof. Dat klinkt simpeler dan het is. In deze blog durft ze in eerste instantie niet de deur open te doen voor haar familie en de raarste gedachten schieten deze dag door haar heen. In de gesloten binnentuin met winterbloesem is Christus weer bij haar. “Christ loves everything that lives.”
Ik ben nog opgesloten in huis als mijn zusje en haar man aankomen. May, doe je open? Vraagt ze. Ik mag niet meer open doen voor mijn zusje. Wij zijn verbonden via zussenliefde en dan gaat alles mis. Minuten gaan voorbij. De stilte wordt doorbroken door de zware stem van mijn zwager. Hee, May, wil je open doen? Ik kan beter weer samenwerken van de AIVD. Gehoorzaam doe ik open.
Mijn zwager heeft donkere kleding aan
Hij is er op gekleed om mij weg te brengen naar de Rembrandthof. Het is koud buiten, je kunt beter je kleren aan doen, zegt hij. Even heb ik ook het idee dat ik van de AIVD ben. In onverwachts snelle tred ga ik naar boven. Razendsnel doe ik mijn pyjama en badjas uit en mijn kleren aan. De kat schiet weg in een hoek. Pika, Pika, kom dan, roep ik haar. Ze is echter ineens bang voor me, iets dat ze anders nooit is. Ze schiet achter het bed. Daarom laat ik de deur van de slaapkamer open.
Mijn zoon en zijn vader staan toe te kijken terwijl ik de auto in ga. Ik durf ze niet aan te kijken, bang dat ik mijn zoon niet meer mag zien. Toch wil ik Noah iets laten horen: Dag lieve Noah, zeg ik zachtjes terwijl ik de auto in stap. Wat zegt mamma?, vraagt Noah. Mijn zusje herhaalt mijn woorden. Dan rijden we weg.
Ik moet lijden gaat er door me heen
Mijn zusje en zwager rijden me naar de huisartsenpost. Door mij is er stroomstoring bij de apotheek opgetreden. Mijn zwager is van de AIVD, ik mag niet voor hem onder doen. Daarom blijf ik bij hem staan in de vrieskou, terwijl mijn zusje binnen bij de huisartsenpost is. Ik heb geen idee wat ze aan het doen is. Een bibberend hoopje mens ben ik, niet stoer. Ik ben geen panter. Wel ben ik christen.
De huisartsenpost is tegenover het ziekenhuis Ter Gooi, daar werkt een bekende van mij in de schoonmaak van de afdeling psychiatrie. Hij heeft het vaak over de hel. Ik ben bang dat ik daar terecht kom en zijn verhalen over de hel aan moet horen. Even later gaan we naar de Rembrandthof. Ik zit nog steeds vast in mijn hoofd en ben bang dat we weer terug gestuurd worden naar Ter Gooi.
Bij mijn intake is iedereen gekleed in kleuren waar ik bang van word
Als ik voor het eerst een gesprek heb bij de Rembrandthof zijn alle mensen van de intake in het zwart gekleed. Behalve een vrouw die een groen panterblousje draagt. Ik associeer die kleur kleding en het panterbloesje met de dood en de AIVD. De verschrikkelijkste gedachten gaan door mijn hoofd. Het voelt alsof ik voor een tribunaal sta. Mijn zusje weet hoe verschrikkelijk ik het vind. Kijk May, mijn trui is roze, zegt ze terwijl ze haar zwarte jas open doet en ze haar oudroze pluizige vestje laat zien dat daaronder zit. Ook de opmerking van een van de aanwezigen dat zij thuis alleen maar zwarte kleding in haar kast heeft sijpelt door mijn angst heen.
May-May, we hebben alleen nog plaats op de gesloten ouderenafdeling. Vind je het goed om daarheen te gaan?, vraagt een van de hulpverleners me. Ik weet dat ik hulp nodig heb en stem ermee in.
Het innemen van mijn medicijnen maakt mij ontzettend bang
Mijn zusje en zwager gaan naar mijn huis om mijn medicijnen op te halen. Even voelt het weer alsof het 2009 is en het innemen van medicijnen mijn dood kan betekenen. Alsof ik vergiftigd zal worden. Het gevoel dat er ook wereldvrede van kan komen als ik mijn medicijnen inneem is dit keer weg.
Zo, dit zijn je medicijnen. Op goed vertrouwen dan maar, zegt de verpleger. Hij is vast van de AIVD. De medicijnen kunnen dus óf vergif zijn óf echte medicijnen. Op goed vertrouwen…
Ik ben dit gewend zeg ik. Even voel ik me weer dapper. Ik haat het om door de AIVD gechanteerd en bang gemaakt te worden. Daarom pak ik de medicijnen aan en slik ze in een keer door. Daarna vraag ik me af of ik een goed christen ben. Als christen respecteer je het leven, en als ik denk dat ik door de medicijnen dood kan gaan had ik ze dus eigenlijk niet moeten nemen. Ik ben er door de AIVD ingeluisd.
Ik ga naar mijn kamer
Het geel oranje beddengoed is vervangen door kleurig, nieuw beddengoed. Het staat wat beter. De gordijnen zijn nog steeds rood. Ik maak een foto van mijn kamer.
Op 13 december verstuur ik een tweet:
Ik ben weer op de Rembrandthof ivm mijn #psychose en #manieën. Dankbaar voor steun van mijn lieve familie, vrienden en de RH. Ik dacht o.a. dat ik @JimvanOs1 en pastoor Dresmé niet meer mocht zien. Het gaat al beter, ik probeer wat mee te helpen. Thanks be to God. Respect Life.🕊
Gelukkig antwoord Jim snel:
Hey May-May wat goed dat je even de beschutting zoekt als dat nodig is. See u soon!
Ah, wat ontzettend lief van Jim, denk ik. Dan mag ik hem waarschijnlijk nog wel zien, sijpelt er door mijn gedachten heen.
Christus is weer bij me als ik door de gesloten binnentuin loop
Ik loop heen en weer in de gesloten binnentuin. Christus is weer bij me. Ik maak foto’s van de bloesem in de binnentuin en verbaas me erover dat zij groeit middenin de winter.
Ik stuur de volgende tweet met een foto van de witte bloesem:
I love Christ. Christ loves everything that lives. 🕊 #WorldPeace #Endhunger #ForNature #Blossom. Photo taken today.
Ik post ook een foto van het hek dat de binnentuin omheint. Per dag loop ik twee keer een kwartier buiten in de gesloten binnentuin om zo toch nog buiten te zijn en wat beweging te krijgen.
Op mijn kamer kijk ik op mijn telefoon als ineens een video verschijnt met een zwarte achtergrond en in rode letters een tekst waarvan het lijkt op een oproep om iemand iets aan te doen. Ik trap er niet in en rapporteer het direct aan de verpleging. Ik herinner me dat het een oorlogsliedje is van Burundese strijders die iemand mij ooit doorgestuurd had, juist omdat zij van Burundian Women for Peace and Development is. Toevallig popte de video ineens op op mijn telefoon.
Toch voel ik me zeer onprettig bij de tekst. Ik ga op zoek naar de tekst van Martin Luther King:
Darkness cannot drive out darkness,
Only light can do that.
Hate cannot drive out hate,
Only love can do that
Herken je dit?
Heb je het idee dat er boodschappen voor jou bedoeld zijn of is er iets anders waar je mee zit? Bespreek het dan met de verpleging of je psychiater, zij kunnen je hierbij helpen. Ben jij verpleegkundige of psychiater? Dan hoor ik graag wat goed helpt als je zelf met dit soort gedachten zit. Bij mij helpt het soms als een verpleegkundige de gezonde gedachten bevordert, onder andere door de juiste vragen te stellen waardoor ik er achter kom dat mijn gedachten niet kloppen.
Geef een reactie