Yasmaine begrijpt wel dat mensen vaak angstig of afwerend reageren op personen die psychosegevoelig zijn of een psychose doormaken. Maar ze constateert dat er wel sprake is van stigma en beeldvorming. “Het is fascinerend hoe mensen reageren op mentale disbalans of een psychose.”
Als jong meisje ging ik op vakantie naar Frankrijk. Het leek mij een goed idee om te mengen met de lokale bevolking, samen spelen leek het perfecte middel om nieuwe vriendschappen aan te gaan. Ik besloot mij aan te sluiten bij een groep ‘wat’ oudere meisjes. Om indruk te maken sloot ik mijn ogen af, en riep zo hard als ik kon BOE! De grote meisjes schrokken zich waarachtig een ongeluk, renden weg en ik heb ze nooit meer terug gezien. Missie niet geslaagd.
Nu ben ik volwassen
in de zogenaamde bloei van mijn leven en de grote mensen hebben het nog steeds niet afgeleerd. Ze rennen weg en ik zie ze vervolgens nooit meer terug. Alleen ik hoef er geen BOE! voor te roepen. Alleen al mijn diagnose of ervaring met psychosegevoeligheid is voldoende.
Het is fascinerend hoe mensen reageren op mentale disbalans of een psychose. Immers iemand met een psychose is misschien wel gevaarlijk, mogelijk onvoorspelbaar en veelal onbegrijpbaar. Ik begrijp dit soort angsten of oordelen heel goed. In het nieuws hoor je regelmatig de meest verschrikkelijke misdaden met als veroorzaker een dader met psychose. Maar het ligt natuurlijk veel genuanceerder.
Wat je niet leest of hoort, en wat niet helpt bij stigma en beeldvorming
zijn de verhalen over mensen met psychose die zelf slachtoffer zijn van misdaad. Mensen die tijdens een kwetsbare periode worden aangevallen, uitgescholden of zelfs erger. De beeldvorming is eenzijdig en scheef.
Het bovenstaande resulteert helaas in veel leed bij mensen die ooit een psychose hebben doorgemaakt. Want als je constant een straf krijgt voor een verleden van mentale instabiliteit dan is dit op zijn minst frustrerend te noemen.
Sinds mijn psychose houden veel mensen afstand, negeren mij of zwijgen. Ik loop regelmatig door mijn straat met het gevoel een zwaar besmettelijke ziekte te hebben. Veel buren stappen snel naar de overkant van de straat. Feestjes of verjaardagen zijn er weinig, misschien is iedereen wel bang dat ik BOE! roep?
Eens gek, altijd gek. Dat lijkt de tendens. Dit is natuurlijk onzin, maar een hardnekkig idee. Daardoor word ik en velen met mij uitgesloten. Geen kopjes koffie met mijn schoonouders, want ik ben zonder UWV 100 procent door ze afgekeurd.
De KNO arts kijkt niet alleen naar mijn keel maar constateert ook dat mijn mentale gezondheid wellicht de keelontsteking verklaart. De apotheker praat tegen mij alsof ik doof en beperkt ben. Tijdens werk zoeken en lezen honderden mijn bijdrage, maar weinigen die durven te reageren.
Ik loop dagelijks rond in een wereld vol met mensen die onbewust besluiten uit te sluiten, te negeren of te veroordelen. Dit terwijl de helft van de mensen ooit ook een mentale disbalans ervaart. Maar omdat een psychose onbegrepen is heeft men blijkbaar het recht. Het recht tot onrecht.
In eerste instantie ging ik erin mee
durfde niet in mijn tuin te zitten vanwege de buren. Stuurde geen berichtje, want straks vinden ze mij wel gek? Ik zweeg tijdens feesten en partijen. Maar het is een behoorlijk eenzaam bestaan. En ik ben het er niet mee eens dat iemand met een psychose gestraft moet worden door o.a. uitsluiting. Dit zorgt op zijn minst al voor stagnatie in herstel. En inclusie is tenslotte hartstikke trending, mag dit dan ook voor mensen met mentale klachten?
Nu ben ik überhaupt tegen handelen vanuit angst, het resultaat is meestal niet al te best zegt de geschiedenis. Dus ik heb besloten dat ook ik er mag zijn in deze maatschappij. Nu loop ik door de straat en begroet iedereen vol overtuiging, ik neem de postpakketjes aan waardoor er wel contact moet zijn. Ik stuur berichtjes, want ik besta. Ik schrijf, praat en laat zien dat er naast de uitdaging ook een mens zit. Met gevoel, gedachten en ideeën.
Allemaal onder het motto ikbenokay, jijbentokay. Met naïef optimisme geloof ik dat mensen tot inzichten gaan komen en hun beeld gaan aanpassen. Maar dat vraagt om inzet, een lange adem en een dikke huid. Verandering en aanpassing van beeldvorming kost nou eenmaal tijd.
Ik beloof dat ik nooit meer BOE! zal roepen. Kunnen we nu weer samen spelen?
Lees ook
Geef een reactie