Maar toch gaat er iets niet helemaal goed met Vroon. Eerst belandt ze in het medisch circuit met ernstige vermoeidheidsklachten, maar geleidelijk wordt duidelijk dat de echte problemen zich in haar hoofd bevinden. Zonder dat haar omgeving het doorheeft, want Vroon is schijnbaar altijd ‘vroonlijk’, zakt ze weg in een zware depressie.
De volle ernst wordt pas duidelijk als ze, amper vijftien jaar oud, een overdosis pillen neemt die haar fataal had kunnen worden. In dit persoonlijke verhaal voert Vroon je volledig oprecht, open en doodeerlijk mee in haar sombere gedachten, maar biedt ze ook hoop door wat ze leert.
Met Humeurkanker probeert ze aandacht te vragen voor de psychische problemen van jongeren en hoopt ze het taboe dat om problemen als zelfdoding en automutilatie hangt een klein beetje weg te kunnen nemen.
Meer (auto)biografieën lezen over een leven met depressie?
