Een verkrachting op 15jarige leeftijd bracht een acuut einde aan haar turn carriere. In dit essay is de lezer getuige van Lucia Osborne-Crowleys persoonlijke en essentiële bijdrage aan het #metoo-debat.
Op haar vijftiende turnde Lucia Osborne-Crowley elke dag urenlang om op de Olympische Spelen uit te kunnen komen, totdat ze tijdens een avondje uit op brute wijze werd verkracht. De verwondingen die ze daarbij opliep maakten in één klap een eind aan haar sportieve carrière. Ze kreeg verschillende chronische ziektes – ziektes die volgens medisch onderzoekers mogelijk hun oorsprong in onbehandelde trauma’s vinden.
In dit diepgravende en aangrijpende essay neemt de schrijfster de lezer mee op haar tienjarige reis van de verkrachting en de herinnering daaraan naar herstel, troost en kracht, die ze dankzij vriendschappen, deskundig advies en het werk van schrijvers als Elena Ferrante en Rupi Kaur hervond. Haar onderzoek onthult systematische tekortkomingen op het gebied van gelijke rechten, onderwijs en gezondheidszorg en ontsluit wetenschappelijke inzichten over de invloed van trauma’s op lichaam en geest.
