‘Ik weet het ook niet, jong.’ In mijn carrière in de psychiatrie heb ik talloze hulpverleners versleten. Ik ben een hele speciale tegengekomen, zijn naam is Frans.
Frans leek niet op een doorsnee hulpverlener. Een carrière als bouwvakker had hem ook niet misstaan. Frans deed niet aan rehabilitatie. Toen ik verhuisde vanuit de woonvorm naar mijn flatje kwam hij gewoon hier schilderen.
Zijn zoon heeft in mijn flat alle elektrische apparatuur aangesloten. Aan lange overlegmomenten had hij ook een hekel. ‘Vergaderen is voor talentloze mensen’, zei hij altijd. Als hij weer eens te laat kwam voor een gesprek met mij, dan zei hij niet: ‘ik kom van een crisis’ maar ‘ik heb me verslapen’. Hij liet me niet ventileren, hij vond het gezond dat ik af en toe vreselijk kwaad kon zijn. Met het leveren van herstelgeoriënteerde zorg hield hij zich ook niet bezig. Toen mijn moeder onverwacht stierf, liet hij me lekker janken en troostte hij me!
Vraag-gestuurde zorg, was aan hem ook niet besteed. Frans liet me zelf mijn begeleidingsplan schrijven
Over mijn diagnose OCD: ‘Ach wat, jouw zelfbeeld is aan diggelen.’
Frans paste ook geen interventies toe op de cliënt en zijn systeem, hij sprak gewoon met een van mijn broers als ik me rot voelde. Ik had niet het idee dat ik een professionele hulpverleningsrelatie met hem had. Hij vertelde gewoon dat hij ruzie had gehad met zijn vrouw en daardoor geen zin had in een gesprek met mij. Protocollen en methodisch handelen, daar is hij allergisch voor. Hij gebruikt gewoon zijn gezonde verstand en is een meester in het zoeken van creatieve, niet alledaagse oplossingen.
Als ik een erg moeilijke vraag stelde, dan zei ie: ‘Ik weet het ook niet, jong.’
Maurice Wasserman – Ervaringsdeskundige
Meer lezen van Maurice:
Deze column komt uit het boek dat Maurice schreef over zijn herstelproces Boodschappen van HOOP (OVERleven in de psychiatrie).
Geef een reactie