Als je psychosen jaren later ineens niet zo gek meer zijn (deel 3). May-May gaat gezellig bijpraten met een vriendin. “Wanneer ik aanbel bij Susanna ziet ze eruit als een superster uit de tijd van Elvis Presley”.
Triggerwarning:
Je kunt dit blog beter niet lezen als je je instabiel voelt, en/of als je slecht slaapt
Ze draagt een mooi jurkje, heeft haar lippen fel rood gestift en haar zwarte haar in een hoge staart.
We nemen plaats in een mooie zithoek
In haar tuin, die is sfeervol ingericht. Haar hondje Noah komt me opgewonden de bal brengen. Susanna geeft aan dat Noah even rustig aan moet doen, ze is duidelijk dol op haar hond.
We raken al snel aan de praat.
“Ja, het is tegenwoordig wat lastig met me af te spreken, want ik gebruik mijn mobiele telefoon nauwelijks meer. Het voelt toch niet goed om een mobiele telefoon bij me te hebben.” vertelt Susanna.
“Dat is apart,” antwoord ik. “Tijdens mijn psychosen had ik de hele tijd het gevoel dat ik afgeluisterd werd door de AIVD (Missie Wereldvrede, pagina 47, 54). Op een gegeven moment heb ik tijdens een gedwongen opname mijn telefoon weg gegooid uit het raam omdat ik het gevoel had dat ik daardoor opgespoord kon worden“. (Missie Wereldvrede, pagina 151).
“Ja, je psychose was misschien zo gek nog niet, we worden ook steeds meer in de gaten gehouden” antwoordt Susanna.
Ik vervolg: “Tijdens mijn tweede gedwongen opname dacht ik dat ik een chip in mijn hoofd had gekregen waarmee al mijn gedragingen werden gemonitord door de AIVD. Ik werd er zo gek van dat ik moest overgeven”. (Hier ben ik, pagina 103).
Susanna kijkt me met grote ogen aan. “Weet je dat dat ook inderdaad het plan is?” vervolgt ze.
“Het plan is? Hoe bedoel je? Van wie?” vraag ik.
“Van de overheid. Dat is het einddoel, dat mensen allemaal een chip hebben in de muis van hun hand.”
Ik kijk haar enigszins ongelovig aan.
“Het einddoel is dat mensen een soort slaven worden, als in een openlucht gevangenis om mensen op alles te controleren”, vervolgt ze resoluut.
“Hmmm”, stamel ik bedachtzaam. “Mijn psychosen werden door de psychiaters nooit geloofd en ik vond het eigenlijk ook wel geruststellend, dat mijn psychosen gewoon rare gedachten waren“.
“Ze pakken het stapje voor stapje aan,” vervolgt Susanna. “Kijk maar, de meeste mensen doen steeds meer dingen op hun mobiele telefoon. Ook betalingen kun je nu via je telefoon doen, zo dadelijk komen er ook andere belangrijke documenten op. En dan op een gegeven moment ben je zo verslaafd aan je telefoon en staan er zoveel dingen op, dat de overheid zegt, waarom niet in plaats van al die gegevens op je telefoon die je kwijt kunt raken, een chip in de muis van je hand. Het gaat stapje voor stapje, van een chip in je mobiele telefoon tot het bevestigen van een chip in kleding tot uiteindelijk de chip. Daarmee word je dan in de gaten gehouden. We belanden dan eigenlijk in een soort openlucht gevangenis.”
Enigszins verbaasd kijk ik haar aan.
“Tsja, ik heb inderdaad wel net een bankpas op mijn telefoon geïnstalleerd’’, antwoord ik.
“Als ik jou was zou ik zoveel mogelijk contant betalen, zo kunnen we het tegenhouden”, zegt Susanna.
Ik frons mijn wenkbrauwen. Ik ben zelf actief geweest in de politiek en heb best een groot vertrouwen in de politiek en in de overheid.
“Kijk op Youtube maar eens op CBDC” zegt ze. “Dat gaat over digitaal betalen. Weet je, ik denk dat je ziel gevoeld heeft wat ons te wachten staat.”
Zijn het rare gedachten?
Ik zucht. Aan de ene kant is het erg fijn dat Susanna mijn psychosen serieus neemt en ze ziet als een ingeving van mijn ziel. Aan de andere kant heb ik zulke heftige dingen gedacht dat ik het wel comfortabel vond om ze gewoon te behandelen als ‘’rare gedachten’’ die ik had omdat ik psychotisch was.
Ik ga naar huis en zeg tegen Susanna dat ik er misschien een blog over zal schrijven. Alhoewel ik wel gezichtsherkenning van mijn telefoon haal en wat vaker contant betaal, schrijf ik het blog niet. Totdat ik op het LinkedIn account van Cobie Groenendijk (een psychiater met wie ik op LinkedIn bevriend ben), lees dat Pieter Omtzigt op het NOS journaal heeft gewaarschuwd dat de overheid met moderne technologieën en algoritmen burgers steeds meer in de gaten houdt.
Tsja, als het zelfs op het NOS Journaal is, dus nu heb ik toch dit blog geschreven. Alhoewel Pieter Omtzigt er wel bij zei dat we niet bang hoeven te zijn voor de overheid.
Dataverzameling in de GGZ
Toch doet de dataverzameling in de GGZ door de Nederlandse Zorgautoriteit, ook wat met me. Ik vertrouw mijn psychiater, maar kan ik mijn zorginstelling en de overheid wel vertrouwen? Op zich heb ik door mijn ervaring met de politiek best een groot vertrouwen in de overheid.
Ik ben wel een beetje in dubio of ik nu mijn mobiele telefoon ook meer thuis zal laten of niet. Zo goed als verslaafd dat ik ben aan mijn mobiele telefoon heb ik vaak het gevoel dat ik burgerlijk ongehoorzaam ben als ik mijn telefoon thuis laat liggen. Ik gebruik ook veel facebook en LinkedIn om contact te onderhouden met kwetsbare mensen uit andere landen, moet ik dat nog wel blijven doen?
En een openlucht gevangenis?
Ik weet het niet, dat gaat wel heel erg ver. Het is veel om over na te denken. Het brengt me uit mijn evenwicht. Ik heb ook het gevoel dat ik burgerlijk ongehoorzaam ben door dit blog te schrijven en het raakt aan mijn psychosegevoeligheid.
Toch heb ik dit blog geschreven, want ik hoop dat we door open en eerlijk te zijn, en met God’s hulp met zijn allen op het goede pad terecht zullen komen.
Laat ons allen vrij blijven!
Heb je een vraag over jouw gedachten?
De PsychoseNet experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ps: Susanna is een fictieve naam.
Ps 2: Dit is de link naar de NOS uitzending met Omtzigt.
Meer lezen over psychose?
- Planeet aarde – de bipolaire wereld
- Opdringerige gedachten overwinnen – S. Winston en M. Seif
- De (vele) gezichten van de psychose
Heb je behoefte aan een gesprek?
De Psychosenet Chat zit voor je klaar!
Geef een reactie