Het is begin 2013 als ik veertig stinkende dozen van mijn krankzinnige moeder erf. Opgelucht van haar waanzin verlost te zijn, kan ik de nalatenschap onmogelijk negeren. Coef heeft namelijk iedere seconde van haar leven vastgelegd: naast duizenden dagboekpagina’s, brieven en foto’s, tref ik unieke geluidsopnamen van haar LSD-therapie.
Benieuwd naar de bron van haar bezetenheid besluit ik een boek over haar levensreis te schrijven. Daarvoor moet ik me onderdompelen in haar stormachtige bestaan. Drie jaar lang.
Zo kan ik de lezer meenemen naar het idyllische Indië van haar jeugd en de nachtmerrie van de Tweede Wereldoorlog waarin ze haar vader verliest. Als ze ternauwernood de hongersnood van het Jappenkamp heeft overleefd, ontdekt ze bij aankomst in het burgerlijke Nederland dat ze anders is dan andere vrouwen: creatief en beeldschoon, maar ook vreselijk labiel en agressief. Ze heeft alles in zich om een groot kunstenares te worden, maar als haar hart gebroken wordt door een zielsverwant, kiest ze voor een huwelijk met een degelijke huisarts.
Zelfs dat stabiele gezinsleven met drie kinderen breekt haar op. Ze wordt ingehaald door een kampsyndroom waarbij paranoïde angsten haar dagelijks leven tot een hel maken
Ze onderneemt een zelfmoordpoging die haar op de intensive care brengt. Eenmaal opgenomen in de Jelgersmakliniek probeert de roemruchte professor Bastiaans haar met LSD-therapie weer op de rails te krijgen. De behandeling sorteert een averechts effect: de stemmen in haar hoofd worden sterker. Als haar huwelijk op de klippen loopt trekt ze zich terug op een flatje, om daar een vrije val te maken in de psychische orkaan die de rest van haar leven beheerst heeft.
‘Coef: de weg van de waanzin‘ is een biografie versmolten met een autobiografie, opgetekend vanuit drie perspectieven: dat van de zoon, dat van de moeder en dat van een neutrale verteller. Het sentimentenvrije verhaal moest hard maar eerlijk worden, met ruimte voor ontroerende en zwartkomische momenten. Bovenal moest Coef lezen als een trein. Of beter gezegd, als een achtbaanrit door een nucleaire persoonlijkheid waarin ik als zoon ook nog eens angstaanjagend veel herken. Rest de vraag of ik haar met deze tragedie uit mijn systeem heb geschreven, of dat ze zich dieper in mij heeft weten te verankeren…
Coef: de weg van de waanzin is uitgegeven door Uitgeverij IJzer
Geef een reactie