May-May: “Als kind werd ik opgevoed met het idee dat ik voor mezelf moest kunnen zorgen later als ik groot was. En al gauw had ik door dat dat ook financiële zelfstandigheid inhield. Het leek me destijds verschrikkelijk en een enorme afgang om een uitkering te moeten krijgen”.
Ik legde mijn lat hoog
Groot was mijn vreugde toen ik aangenomen werd voor een baan als promovenda op de universiteit. Met erg veel plezier deed ik mijn wetenschappelijke werk en was ik daarnaast lid van de buitenlandcommissie van de PvdA en een vermogensfonds op het gebied van microkredieten. Als universitair docent legde ik de lat (te) hoog voor me zelf.
Aangemoedigd door goed bedoelende en enthousiaste collega’s, werkte ik hard aan mijn publicatielijst om hoogleraar te kunnen worden. Ik nam nauwelijks nog pauzes, wisselde nauwelijks nog woorden met mijn collega’s en was druk bezig met te publiceren. Door de enorme druk die ik mezelf oplegde verloor ik de plezier in het schrijven en onderzoek doen en kreeg ik het gevoel dat ik moest publiceren. Enfin, ik kreeg psychosen en nam ontslag bij de universiteit.
Op een gegeven moment werd ik gedwongen opgenomen. Mijn zusje regelde toen een arbeidsongeschiktheidsuitkering voor me. Vervolgens kreeg ik verschillende psychosen en had ik last van jarenlange depressie.
Ik bleef solliciteren
Ongeveer acht jaar lang bleef ik solliciteren op een baan, maar ik werd vaak afgewezen. Als ik navraag deed waarom ik afgewezen was, kreeg ik als antwoord dat ze liever een van de sollicitanten namen met die specifieke werkervaring en/of dat ik te hoog opgeleid was.
Een GGZ organisatie voerde een gesprek met mij toen ik solliciteerde op een betaalde baan, maar vroegen me om als vrijwilliger te gaan werken toen ze hoorden dat ik een psychische kwetsbaarheid had. Bij elke afwijzing voelde ik me wanhopiger worden. Totdat ik besloot mijn hart te gaan volgen en een vredesorganisatie op te richten. Tot op heden hou ik me onder andere hiermee bezig en doe ik vrijwilligerswerk, want aan fondsenwerving heb ik een hekel.
Tijdens een van de vredesbijeenkomsten vroeg een deelneemster me hoe ik aan mijn inkomsten kwam. Dus ik vertelde dat ik een uitkering en alimentatie kreeg. Ze antwoordde liefdevol: “Mooi, het universum zorgt voor jou.” Ook bedacht ik me later, dat de koning en koningin eigenlijk ook een uitkering krijgen voor het werk dat ze doen. En dat veel vrijwilligerswerk van enorme waarde is en dat geld eigenlijk maar een beperkt middel is.
Vrijwilligerswerk is van onschatbare waarde
De zon gaat namelijk gratis op, maar is van onschatbare waarde. Net zoals de lucht, de bomen en het water. Zo wil ik mij ook inzetten. Voor het publieke belang. Ik kan ook niet meer functioneren onder een ‘echte leidinggevende’ en me aan werktijden houden. Dan krijg ik teveel stress. Ik wil graag vrij zijn en dat doen wat God van me vraagt. Zo was er iemand die via een tussenpersoon geld wilde bieden voor een foto die ik had gemaakt. Dat voelde echter niet ok voor me, omdat ik mijn foto’s, die ik maak met hulp van God, aan iedereen ter beschikking wil stellen. De boeken die ik schrijf geef ik ook graag als gift weg om zo andere psychisch kwetsbare mensen te helpen.
Een ander groot voordeel van mijn vaste inkomsten was dat ik er voor mijn zoon kon zijn om voor hem te zorgen. Tenminste, toen hij naar de middelbare school ging was hij de ene week bij zijn vader en diens vrouw en haar kinderen, en de andere week bij mij. Als ik tenminste niet opgenomen was. Zo kon ik er na schooltijd voor hem zijn met zogezegd het kopje thee en koekje, althans mijn zoon drinkt veel water. Ik ben erg dankbaar dat het goed met hem gaat. Inmiddels is hij volwassen en uit huis.
Je bent oké, ook met een uitkering
Dus, wat ik je wil zeggen is, dat je er mag wezen. Natuurlijk is het geweldig als je (weer) een betaalde baan kunt vinden, maar je bent ook ok als je een uitkering krijgt. Je hoeft je daarover niet schuldig te voelen of te schamen, al moet ik dat soms ook wel eens aan mezelf vertellen. Geniet van het prachtige en unieke wezen dat je bent. Geniet van de prachtige natuur en al het moois dat het leven te bieden heeft, zoals een bloemetje dat groeit op de stoeprand.
En het is geweldig als je iemand anders een glimlach kan bezorgen en het is werk van God als je (eventueel later) iemands pijn kan verlichten.
Liefs,
May-May
Ps: Veel dank aan de jonge dame die me geïnspireerd heeft dit blog te schrijven.
Meer lezen over het ontvangen van een uitkering?
- Je weg vinden met een Wajong uitkering
- Wat als een WIA uitkering een beperking wordt?
- Wegwijs in de WIA – Nicoline van Klaveren
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ken je de PsychoseNet Shop al?
Goede boeken over de Nieuwe GGZ, Psychosegevoeligheid, Trauma en nog veel meer!
Geef een reactie