Lonneke zit in haar oma’s lederen stoel. Zodra ze haar gedachten laat waaien belandt ze op kille plaatsen die ze eigenlijk liever zou vergeten… Blog over de storm in mijn hoofd.
Ik duw de pluk haar achter mijn oor. De straffe oostenwind waait over het lege perron. De ijzeren bank waarop ik zit te wachten voelt koud en hard onder mijn billen. De wind waait de pluk haar weer los. Ik stop hem weer terug.
Mijn adem ademt wolkjes die snel verwaaien. Ik ben alleen op het perron dat ik al zo lang zo goed ken. Ik was zeven toen ik met mama naar oma ging. En elf toen ik met papa met de trein de Prins ging inhalen. Veertien toen ik voor het eerst alleen naar Leiden ging. En vijftien toen ik van huis weg liep.
Het is een ijzig koude avond
De wind waait over het lege perron en trekt een pluk haar mee. Met mijn handen frummel ik hem terug in de knot. De ijzige koude maakt mijn blote handen nog kouder dan ze waren. Ik stop mijn handen terug in mijn zak, beweeg ze, maar krijg ze niet meer warm.
Mijn neus lijkt haast bevroren. Ik wou dat ik handschoenen bij me had. Ik mis de muts die ik ver over mijn oren kan trekken. De sjaal die niet alleen mijn nek bedekt, maar ook mijn kin en mond. Ik heb ze niet bij me. Ik dacht dat het wel zou gaan. Maar het gaat niet.
Ik voel me zo alleen. Ik ben groter dan ik ooit wilde zijn of worden. Ik ben alleen naar het station gelopen en ter plekke bleek dat ik net de trein had gemist. Daarom ben ik naar het andere perron gelopen waar ik slechts 20 minuten hoef te wachten op de trein naar Breda. De wind waait de pluk weer los. Hij waait irritant voor mijn ogen en blijft haken achter mijn bril.
Ik heb zo vaak op dat kille station gestaan
Wachten op de trein die me naar huis zou brengen. Ik heb daar zo vaak gestaan met de zoute tranen op mijn wangen, dat ik me nu hier binnen precies zo koud kan voelen als toen. Want ik zit op dit moment binnen in mijn oma’s lederen stoel, die ik kreeg na haar overlijden, onder een lichtblauwe met liefde gehaakte omslagdoek met winterthee van mijn verjaardag in mijn handen. En pas nu, als ik dat omschrijf voel ik de waarde ervan en kan ik mijn vlecht los maken en mijn lokken los laten hangen over mijn schouders.
Mijn haren mogen waaien in de wind. De storm in mijn hoofd brengt mij op plekken die ik wil vergeten, maar die onderdeel zijn van wie ik ben.
Meer lezen over herstel?
Geef een reactie