De zomervakantie zit er alweer op voor Suzan. Wanneer ze terugreist houdt ze enkele uren rust op het snikhete busstation van Grenoble. Daar ziet ze een jongen in kleermakerszit. Suzan schrikt, hij lijkt wel psychotisch…. Wat kan ze voor hem doen?
De zomer is bijna op zijn eind. Mijn zomer was best een goede zomer, ik ben op vakantie geweest en heb een aantal leuke dingen kunnen doen. Toch bestaat deze zomer niet alleen maar uit leuke herinneringen. Ik moet vaak met verdriet terug denken aan die middag dat ik, op de terugreis van mijn vakantie, een aantal uur moest wachten op het busstation van Grenoble.
Ik zag daar een jongen. Vies, angstig en in de war
Ik ben vaak opgenomen geweest en ik heb een hoop mensen gezien die psychisch niet in orde waren en toen ik naar deze jongen keek, wist ik het meteen, met deze jongen gaat het écht niet goed. Hij was alleen, maakten geen contact, keek niemand aan en hij bewoog schichtig. Hij was psychotisch, denk ik.
De andere daklozen die ik zag bedelden om geld en spraken iedereen aan, maar deze jongen heeft, in de ruim vier uur dat ik daar was, helemaal niemand aangesproken voor geld of eten. Toch moet hij honger gehad hebben, want in de avond begon hij driftig prullenbakken te legen op zoek naar iets eetbaars. Hij vond niet meer dan een zakje met ketchup en een restje sla dat als decoratie bij een broodje had gezeten. Te weinig om zijn honger te stillen.
Ik had nog een paar maaltijdrepen in mijn tas en wilde dat die jongen geven. Het was duidelijk dat de jongen in de war was en ik wist niet hoe hij zou reageren als ik hem wat gaf. Stiekem was ik ook bang dat hij misschien geschrokken of zelfs agressief zou reageren als ik hem eten gaf. Toen die gedachte in mij opkwam werd ik boos op mezelf.
De meeste mensen die psychotisch zijn, zijn niet agressief. Ik sprak mezelf toe niet zo laf te zijn
Toen de jongen in kleermakerszit in een hoekje zat met het restje sla, liep ik naar hem toe. In mijn beste Frans sprak ik hem aan: “excusez moi” en gaf hem “manger”. Hij bleef naar de grond kijken, maar stak zijn hand uit. Ik gaf hem een flinke havermoutreep die ik zelf altijd bij me heb als lunch of ontbijt. Gelukkig, hij nam het aan. Toen ik mij omdraaide om weg te lopen mompelde hij nog, zonder op te kijken, een zachte “merci” en begon meteen te eten.
Ik wilde de jongen verder met rust laten dus ging verderop zitten, maar toch kon ik het niet laten om de jongen te observeren. Onbeleefd, ik weet het, maar ik had zo met hem te doen. Niet veel later op de avond kwam mijn bus die mij naar Parijs zou rijden en ik stapte in. Heerlijk om na al die uren op een heet busstation nu lekker comfortabel in de airco te zitten! Toen we wegreden keek ik nog een laatste keer naar de jongen.
Ik besefte dat, terwijl ik de komende nacht veilig in een luxe bus zat, hij waarschijnlijk ergens op het busstation zou slapen, als hij al zou slapen
Had ik me eerst nog trots gevoeld dat ik die jongen eten had gegeven, nu schaamde ik mij diep dat ik niet meer had gedaan dan dat. Ik had hem maar één reep gegeven, die ander was mijn ontbijt voor morgen. Waardeloos, ik had hem al mijn eten moeten geven! En ik had hem óók drinken moeten geven. Daarbij had ik op het station eten voor hem kunnen kopen. Ik had hem, ondanks dat mijn vakantie budget al op was, geld moeten geven. Ik had kunnen pinnen, op mijn bankrekening staat genoeg.
Maar nee hoor, ik geef een jongen die niks heeft één lullig reepje en voel me daar nog goed bij ook.
Dakloos, psychotisch, eenzaam en hongerig.
Ik vind mezelf vaak behoorlijk zielig omdat ik schizofrenie heb, omdat ik vaak alleen ben en omdat ik aan de zijlijn van de maatschappij sta. Maar nu ik deze jongen heb ontmoet, weet ik dat niets te klagen heb. Ik weet dat sommige mensen die psychotisch zijn op straat belanden met niets, maar ik had het nog nooit met mijn eigen ogen gezien.
In de paar uur dat ik deze jongen heb geobserveerd ben ik met mijn neus op de feiten gedrukt
Vanaf nu zal ik elke keer als ik wat te klagen heb over mijn ziekte of over de GGZ aan deze jongen denken. Tel je zegeningen klinkt truttig en ouderwets, maar deze dakloze, psychotische jongen heeft me geleerd dat te doen. Ik kan helaas niks voor de jongen doen. Ik kan alleen maar hopen dat het, waar hij nu ook is, beter met hem gaat.
Suzan
Meer informatie:
Geef een reactie