Als mama van 4 schatjes ben ik elke dag zo rond 6 uur uit de veren. Een hoop taken komen op me af, wassen, vouwen, zuigen, koken, helpen, brengen en ophalen.
We spelen, dansen en zingen, leren normen en waarden, en tekenen. Ook werk ik nog en schrijf van tijd tot tijd artikelen en soms sta ik dan aan het einde van de dag huilend in de keuken, niet omdat mijn eten is aangebrand maar domweg omdat ik moe ben. Het andere moment sta ik te schateren van de lach omdat de kinderen onbevangen grappige dingen zeggen.
Het leven is zo veelzijdig
We ervaren zoveel momenten. Het ene moment is fijn het andere moment minder fijn. Het verandert steeds. Waar ik eerder mama was van een kleuter peuter en baby, zijn de kinderen inmiddels wat groter gegroeid en allemaal op de basisschool. We vergeten soms over de dingen die voorbijgaan, dat alles in beweging is, zoals de aarde die draait en we niet voelen dat die draait. Leven in beweging, het spruit uit, groeit, bloeit, draagt vrucht, en verdort om vervolgens weer uit te spruiten. Herinner je dood, staat er in de bijbel. Dat klinkt misschien wat vreemd maar bevat wijsheid in mijn beleving.
De dingen die voorbijgaan
We hebben namelijk alles los te laten als die dag zich aandient, ons huis en spullen, onze geliefden en kinderen, vrienden. Veel mensen leven tegenwoordig om spullen te vergaren, ze leven voor materie en prestatie in plaats voor liefde en relatie.
Soms stel ik me voor dat ik nog een maand te leven heb, en denk ik na over wat ik werkelijk belangrijk vind. Over wat ik wil en met wie ik mijn tijd wil doorbrengen. Dan sta ik even stil en besef me dat ik ook mijn laptop en al het werk dat er op staat en smartphone achter laat.
Dan besef ik me hoe waanzinnig (zin in waan) onze manier van leven is, hoe logisch het is dat mensen (incl. ikzelf) het niet kunnen bijhouden en zich hierdoor vervreemd voelen. Het is logisch dat mensen burnout raken of ziek worden omdat de lat zo hoog ligt. Maatschappelijk lijkt er een beeld ontstaan, ‘dat je vooral je mooie kant laat zien’, ‘dat je het alleen moet kunnen in deze wereld’. Zoveel ideeën zijn ontstaan die zo vervreemd zijn van ons werkelijk ‘zijn’.
Eigenlijk als je geboren wordt, leef je op de aarde dus je hebt recht op een plek. Maar tegenwoordig moet je je plek betalen. Waar mensen vroeger de vruchten van het land verzamelden of het land bewerkten om te kunnen eten werken we nu voor het betalen van een plek. Tegenwoordig lijkt leven over geld te gaan. Herinner je de dood, dan herinner je de voorbijgaande aard van alles, dan herinner je je bron.
Waar ben jij erg aan gehecht?
Leef je om te werken? Of Werk je om te leven? Besteed jij de aandacht aan de dingen die je echt belangrijk vindt?
Lange tijd geleden werd ik enorm geïnspireerd door het boek ‘de cirkel van het leven’ van Elisabeth Kubler Ross (zij is inmiddels overleden). Ze beschreef haar leven, en haar levenswerk als psychiater waar ze zich bezig hield met dood gaan. Sprak met mensen over hun bijna dood ervaringen, en ze zag hoe stervende mensen tot rust kwamen en vrede vonden in de eindigheid van het leven in de vorm door connectie te maken met hun zielen-zijn. Ze was 1 van een 3ling geboren in 1926, ze werkte zich op tot vrouwelijke arts, overleefde zelf een spinnenbeet van de zwarte weduwe en verloor al haar levenswerk doordat haar huis in de fik gestoken werd. Deze vrouw heeft prachtig beschreven hoe het herinneren van de dood ons werkelijk kan doen leven.
In de ratrace van de maatschappij vergeten we soms even stil te staan. We vergeten van wie we houden. En vergeten te genieten. We vergeten dat we vanzelf ademen. Ook vergeten we dat we vanzelf groeien. We vergeten te spelen. We vergeten dat alles voorbijkomt, want we ervaren alles wat voorbijkomt in ons leven. Als een projector dat op het filmdoek projecteert. Telkens een nieuwe ervaring, die we als hoofdrolspeler weer benoemen en betitelen. De dingen die voorbijgaan…
Geef een reactie