Rian werkt al dertig jaar in de GGZ en schrijft over de dappere, gekwelde en verwarde mensen die ze ontmoet. Deze blog gaat over Jan, en de impact van de separeercel.
“Verdommese teringzooi!” vloekt Jan als hij binnen komt.
“Zo, da’s krachtige taal Jan, niet zo’n goeie nacht gehad?”
“Om de dooie dood niet nee, is er al koffie?” reageert hij nurks.
Jan is een oude bekende van mij. Hij meent het niet zo kwaad maar jaagt menigeen in de gordijnen met zijn stevige uitspraken.
Ik wijs hem de vers gezette pot koffie en vraag of hij er bij komt zitten; even kletsen.
Jan stoomt naar de thermoskan en schenkt evenzo heftig in. De koffie plonst over zijn mok heen maar Jan, gelukkig niet te beroerd om zijn rommel op te ruimen, veegt het plasje koffie naast zijn mok op met zijn mouw. “Nu is mijn mouw verdomme ook nog zeiknat!”
Het zit ook niet mee vandaag. Eigenlijk al heel lang niet
Hij heeft veel last van nachtmerries en komt dan zijn verhaal doen, dat geeft lucht aan zijn verdriet. Ook al ziet dat er in eerste instantie vaak uit als frustratie of zelfs agressie.
Jan is iemand die jaren bij de GGZ in behandeling is geweest. Maar sinds een jaar of 4 is hij volgens de GGZ instelling ‘uitbehandeld’ en moet hij ineens op eigen benen staan. Dat vindt hij lastig. Maar goeie herinneringen aan de GGZ heeft hij daarentegen ook niet.
“Twintig jaar geleden werd ik soms door 6 man de separeercel ingesleurd terwijl er vandaag de dag amper nog een vinger aan de pols is.” Hij vindt het leven heel erg ingewikkeld. “Ik was in die tijd zo in de war en kwaad op alles dat ik me geen raad wist. Ik kon geen baan houden en ik deed rare dingen.”
De politie bracht hem regelmatig naar de gesloten kliniek. Daar kreeg hij gedurende de jaren allerlei diagnoses. Terugkijkend denkt hij zelf dat zijn jeugd, waarin hij met veel geweld en misbruik te maken had, de bron is van alle ellende.
Schaamte weerhield hem van openheid, hij kon alleen maar tekeer gaan.
Ik sloeg er op los, vloekte nog meer en liep te dreigen
“De hulpverleners wisten toen ook niet wat ze met me aan moesten.”
Dat ze hem een keer drie weken lang in de separeer opgesloten hebben, zit hem nog steeds dwars. Hij vertelt er regelmatig over. “Het is goed dat ze tegenwoordig liever niet meer willen separeren. Ze doen het nu zoveel beter.” Hij zucht een keer diep.
“Praten en luisteren; hadden ze dat ook maar met mij gedaan.”
Hij is er van overtuigd dat hij dan nooit zolang geïsoleerd zou hebben gezeten. “Ze waren misschien bang voor mij. Maar ik was ook bang ook voor hen! Dat luikje dat dan open ging en ze naar binnen loerden. Een kartonnen schaal waarop ik mijn behoefte moest doen. De blik in hun ogen als ze naar me keken; alsof ik een gevaarlijke psychopaat was. Ik heb vroeger thuis zoveel geweld mee gemaakt, maar die drie weken afgezonderd was voor mij de genadeklap. Dat ben ik nooit meer te boven gekomen.”
Rian Meulenbroeks werkt al dertig jaar in de geestelijke gezondheidszorg (GGZ) en is auteur van het boek ‘Goed gek!’ dat in 2019 op de markt komt. Haar website: werkenmetgekken.nl
Geef een reactie