Sylvia schrijft over volwassen bewustzijn en over het herstellen van boulimia, een dynamiek die voortkomt uit leegte. Na Deel 1: ‘De enige uitweg is de weg naar binnen’, volgt hier het tweede deel.
Deel 2: Van binnen heerst angst en verdriet over de leegte van de pijn
Totdat ik ontdek dat ik honger lijdt en dat de voeding waar ik werkelijk naar hunker, niet komt door ‘maag honger’. Daar, waar ik écht naar honger, is liefde. Waar ik naar hunker is aandacht en acceptatie.
Een diep verlangen is mijn creativiteit tot uitdrukking brengen
Wat ik hartstochtelijk begeer is het voelen van verbinding. Ik word me er van bewust, dat ik de taal van mijn emoties, vervang door de taal van de eetstoornis.
Met deze bewustwording komen langzaam de inzichten. Pijnlijke inzichten. Ik begin in te zien, dat het niet de gevoelens zelf zijn die het obsessieve volproppen en leeg kotsen, veroorzaken. Het zijn pogingen om al die gevoelens niet te hoeven voelen.
In eerste instantie ben ik bang voor mijn gevoelens
Bang dat ik mijn pijn niet kan hanteren, dat het me zal verpletteren. Ik voel de angst, dat als ik mezelf toesta mijn eenzaamheid te voelen, deze leegte voor altijd zal voortduren.
Ik ben bang dat als ik mijn woede volledig ervaar, ik destructieve dingen zal gaan doen. Langzaam begint bewustwording in te dalen. Al deze angsten, die ik steeds zo krampachtig probeer te ontwijken, zijn oude angsten. En mijn obsessie voor voedsel is mijn anker is om te kunnen overleven. Want ik ben bang voor wie ik werkelijk ben.
Jaren heb ik geleefd in de donkere kraters van mijn zijn en zodoende mijn lichaam en daarmee mezelf afgewezen. Mijn werkelijke behoeften heb ik ontkend. Met angst als onderliggende motor die de eetstoornis draaiende houdt.
Met dit inzicht, begint de zoektocht naar mijn wezenlijke zelf. Een reis naar binnen die tot op heden voort duurt.
Wat ik mag leren is de uniekheid van mijn zijn aanvaarden en datgene vrij te laten wat ik volgens anderen zou moeten zijn
Het enige wat ik kan doen is naar binnen gaan, om de verborgen plekken van mijn zijn te verkennen en te ontdekken waarom ik doe wat ik met voedsel doe en waarom ik me gedraag zoals ik me gedraag.
Soms ben ik bang dat ik vernietigd word door één of ander boosaardig aspect van mezelf, dat volgens mij diep in mij, onzichtbaar, verborgen ligt. Tijdens mijn reis naar heelheid, ontmoet ik in de diepste, donkerste delen van mezelf, de pijn en het verdriet wat al die jaren ontkend was. De pijn van verlating en isolatie, van mezelf onwaardig vinden en onbeholpen voelen, van niet verwezenlijkte dromen en gemiste kansen, van emotioneel misbruik, de pijn van mijn onvermogen rondom mijn eigen kinderen..
Dit verworpen deel van mezelf is vervuld van verdriet
Langzaam leer ik me met mededogen voor mezelf, naar binnen te richten. Pijn, die voortkomt uit de diepe, donkere nissen van het verleden, leer ik integreren in mijn volwassen bewustzijn van het nu. Ik besef dat als ik de kracht tot (zelf)vernietiging bezit, ik ook over de kracht tot transformatie en vernieuwing beschik.
Ik ontdek steeds opnieuw wat voor lessen er geleerd kunnen worden en welke waarheden ik mag gaan verwerkelijken. Het is het mogen en durven ontvangen van deze innerlijke wijsheid die me in staat stelt een heel nieuwe manier te vinden van omgang met voedsel, met anderen en daardoor ook met mezelf.
Uiteindelijk is het vermogen om mezelf, mijn gevoelens en mijn behoeften met begrip en acceptatie te verwelkomen, die me te hulp komen.
De pijn ‘aankijken’ en deze rustig beleven, zodat er heling kan plaatsvinden.
Empathie, stelt me in staat mijn verleden en mijn gestoorde eetgedrag aan elkaar te verbinden en van elkaar te onderscheiden.
Pas dan, wanneer ik de pijn van het zich zo lang onbegrepen gevoelde meisje in mij, aanhoor met compassie en begrip en al die illusies die ik zoveel jaren bij me draag ontmasker, kan deze oude kinderlijke belevingswereld integreren in mijn volwassen bewustzijn van het nu. Met de uitnodiging, anderen en mezelf geen verwijten te maken zonder daarbij mijn wonden te ontkennen.
Door de duisternis te aanvaarden die voorafgaat aan vernieuwing, lukt het om van mijn gestoorde eetgedrag af te komen. Langzaam hervind ik alle delen van mezelf die ik verloren of ontkend heb en leer ze integreren in mijn volwassen bewustzijn.
Het is deze heelwording die me kracht geeft en die de belofte inhoudt van vernieuwing door verandering
Mijn volgende taak is dan mijn weg naar buiten weer te vinden en dit nieuwe gevoel van mezelf te verweven met een nieuwe manier van zijn. Na lange tijd rondgedwaald te hebben in een doolhof, waar ik vooral de taal van de eetstoornis sprak, lijkt het alsof ik opnieuw moet leren lopen en praten.
Dit gedeelte van de reis voelt dan ook als een pad met vele kronkelingen en haarspeldbochten. Steeds zijn er momenten dat ik het gevoel heb terug te glijden. Donkere gedachten van teleurstelling, ergernis en schaamte dreigen me dan te overspoelen.
In plaats van mezelf terug te trekken in die bekende, donkere nissen van mijn zijn, ben ik steeds meer in staat bij mezelf naar binnen te gaan om deze duisternis te onderzoeken en te ontmaskeren.
Soms denk ik: “Ik eet normaal en braak niet meer, hoe kan ik me dan nog steeds zo rot voelen.” Op die momenten vergeet ik dat dit juíst de reden is dat mijn emoties soms vrij spel lijken te hebben.
Mijn dwangmatige gedachten rondom eten en later ander verslavingsgedrag, hielpen me controle te houden op mijn emotionele wereld, waardoor ik niet naar binnen hoefde. Een schijncontrole.
Sylvia van den Bosch heeft dit persoonlijk verhaal geschreven met het proces rondom boulimia nervosa als rode draad. Tijdens deze reis, is zelfreflectie essentieel gebleken. Gelukkig is ze hersteld van de eetstoornis en herkent ze ander leegte vullend gedrag. Valkuilen blijven op de loer liggen. Haar reis van hoofd naar hart gaat door.
Lees hier deel 1 terug. Deel 3 (laatste deel) verschijnt op 27 augustus.
Meer informatie:
- Proud2Bme
- De kunst van het leren geloven in jezelf
- Dikkertje Dap; meer eetlust en gewichtstoename door medicatie
Geef een reactie