“De kracht van herkenning is waar ik heel erg in geloof. Vanuit eigen ervaring iets kunnen betekenen voor anderen,” zegt Mieke in deze blog. Ze schrijft over wat haar geholpen heeft in haar herstel.
Bij publicatie van deze blog is het precies vier jaar geleden dat mijn vader zelfmoord pleegde. Een best heftige gebeurtenis op zichzelf. Maar nog wel zwaarder vond ik dit als trigger tot het onder ogen komen van een gecompliceerde jeugd. Wist ik veel dat mijn kindertijd complex was. Ik leefde drieëndertig jaar kennelijk ook in een waan.
“Wat heeft jou geholpen in het rouw- en herstelproces?”
Het is me vaak gevraagd. Ik heb er geen eenduidig antwoord op. In ieder geval een langdurig traject van passende psychotherapie. Met de nadruk op passend. Ik heb het enorm getroffen met mijn psycholoog. Hier voel ik me nog dagelijks dankbaar voor. Omdat ik me besef dat dit niet iedereen gegeven is.
Maar ook: schrijven, yoga, psilocybine, acupunctuur, helende reizen, ayahuasca, paarden coaching, familieopstelling, EMDR, praten, me inzetten als ervaringswerker. En waarschijnlijk ben ik nog wel iets vergeten.
Therapieën, coaching, psychedelische middelen, alternatieve geneeswijzen, ik ben eigenlijk voor alles wel te porren
De vraag die ik – vaak fronsend – krijg als ik de ‘alternatieve’ bewandelde paden benoem:
“Wat heeft dat je dan gebracht?”
Best lastig uit te leggen. Maar in de essentie komt het wat mij betreft neer op:
“leren en durven te voelen.”
En dat klinkt aangenamer dan dat het was. Want met voelen bedoel ik dan ook echt: VOELEN!
Of ik dit anderen ook aanraad? Sommige behandelingen wel, sommigen zeker niet. Ik denk ook dat het heel persoonlijk is of een geneeswijze werkt. En ik geloof dat er voor iedereen een manier is om te herstellen. Met wel een portie geluk om die te vinden. Wellicht wat moed om het aan te gaan. En goede begeleiding.
Wie weet is het niet de meest voor de hand liggende behandelwijze.
Waar ik gaandeweg vooral achter ben gekomen is dat ervaringen delen ontzettend waardevol kan zijn
Ondanks dat iedereen uniek is in het ziektebeeld en in het herstel. Andermans verhalen lezen, aanhoren en mijn eigen verhaal delen. Het heeft mij enorm geholpen. En het bizarre vind ik dat, zelfs als situaties heel verschillend lijken, er toch vaak herkenning is.
Naar aanleiding van mijn boek en blogs over de zelfmoord en psychoses van mijn vader krijg ik reacties van mensen die zich erin herkennen, terwijl ze niet direct met zelfmoord of psychoses te maken hebben.
Kwetsbaar opstellen, zal dat het zijn?
Dat zijn we tenslotte allemaal weleens.
Waar ik dus heel erg in geloof is de kracht van herkenning.
Daarom wil ik vanuit eigen ervaring iets kunnen betekenen voor anderen
Noem het mijn zielsmissie.
Dit doe ik middels schrijven, yin yogales geven en me inzetten als ervaringswerker.
Niet om iemand te fixen
Daar geloof ik sowieso niet in. De enige die jou kan fixen ben je volgens mij zelf. Maar wel voor herkenning en erkenning. Want is dat niet wat er vaak nodig is: gehoord, gezien en als het even kan ook nog begrepen worden? Het was in ieder geval waar ik sterke behoefte aan had tijdens mijn herstel.
Geef een reactie