De kracht van open en eerlijke communicatie. Roxy heeft verschillende GGZ medewerkers meegemaakt in 6 jaar tijd. “Ik vertel heel eerlijk over mijn struggles”
Ik heb een open karakter. Als ik naar mijn psychiater, sociaal psychiatrisch verpleegkundige of een therapeut, dan vertel ik heel eerlijk over mijn struggles. Ik ben in de overtuiging dat een ander mij het beste kan helpen, als zij ook werkelijk weten hoe mijn situatie is. Geen halve waarheden. Geen gefakete verbeteringen. En eerlijk is eerlijk, het werkt wel.
Echt luisteren
Ten eerste voel ik me namelijk erg opgelucht als ik mijn verhaal kwijt kan aan iemand die echt luistert. Ik waardeer dat heel erg. Van alle hulp die ik heb gekregen bij de ggz weet ik dat ze allemaal zo goed mogelijk hun best doen. Maar echte goede luisteraars zijn zeldzaam. En ik ben heel erg dankbaar dat ik nu een psychiater heb, die mij het gevoel geeft, dat ik geen wandelende diagnose ben, maar een individu.
En dat brengt me bij het tweede punt: actieve ondersteuning. Verschillende medewerkers en therapeuten hebben me programma’s aangeboden die ik dan binnen de organisatie kon volgen. Nogmaals ik weet dat ze me allemaal zo goed als ze kunnen willen helpen, maar als ze actief geluisterd hebben, dan bieden ze ook de juiste hulp en geven ze je de ruimte om te kiezen wat voor jou persoonlijk goed voelt. Hierdoor heb ik verschillende therapieën kunnen volgen, waar ik nog steeds wat aan heb. Zoals de cognitieve gedragstherapie en de WRAP (wellness recovery action plan).
Maar soms betekende dat gewoon dat we buiten gingen wandelen, omdat ik het moeilijk vond om in zo’n kantoorruimte te zitten. Of andere keren werd er een holistisch schema opgesteld over mijn energiegevers, mijn energienemers, mijn ervaringen en mijn coping mechanismes.
Jezelf leren kennen
En dat zorgt voor het volgende derde punt: zelfbegrip. Als er actief wordt geluisterd, leer je stapje voor stapje jezelf kennen. En dat is echt heerlijk. Als er dingen worden gezegd zoals: Wat zijn jouw wensen, Geef maar aan wat je prettig vindt en Als er iets is dan mag je altijd contact op nemen. Dan krijg je niet alleen echt het gevoel dat je met je issues bij hen terecht kan, maar dan ga je ook nadenken over wat jij als persoon wil, wat je nodig hebt en waar je grenzen zijn.
Nu klinkt dit allemaal alsof ik een geweldige hulp heb gehad bij de ggz, maar geloof me dat is het verre van waar. Ik heb zo ondertussen zes verschillende ggz-medewerkers gehad in zes jaar tijd. Ze switchten van baan of ze werden zwanger en kwamen niet meer terug. Dat betekende heel vaak dat ik opnieuw mijn verhaal moest vertellen. Daarbij was het ook lastig om zo een plan op te stellen en vooruitgang te kunnen boeken. Bijna elke keer werd mijn behandelplan weer aangepast. Dus ja, je kan je misschien wel voorstellen dat dat erg demotiverend is.
Open en eerlijke communicatie
Niet met elke medewerker had ik een klik. Sommigen praatten zelf meer dan dat ze luisterden. Er zijn zo ook zeker wel meerdere keren geweest dat ik het gevoel had dat een ggz-medewerker adviezen gaf met het idee dat ik wel paste in het schemaatje uit hun theorieboek.
Toch bezie ik die momenten niet als weggegooide tijd, want omdat ik wil herstellen zoek ik naar elk leerpuntje dat ik kan meenemen en later kan toepassen. En inderdaad soms betekende dat dat ik 80% van de input van de hulpverlener weg kon gooien, maar hee met die overige 20% daar kon ik wat mee. En daar probeer ik mijn focus op te leggen.
Het open en eerlijk zijn in gesprekken en zelf ook weer luisteren naar de adviezen van de ggz-medewerkers heeft er zo toch aan bijgedragen dat ik vooruitgang kon boeken. En daar ben ik erg dankbaar voor!
Roxy: ‘Angsten, hypergevoeligheid en traumatische gebeurtenissen waren een onderdeel van mijn jeugd. Op 20-jarige leeftijd kreeg ik een psychose en de diagnose Bipolaire Stoornis. Nu, zes jaar later, ben ik sterker geworden door herstel en hulp. Wie weet is mijn verhaal inspirerend voor jou.’
foto Christina Wocintechchat op unsplash
Meer lezen?
- De taal van hulpverleners – over effectief communiceren
- Gesprek van Marieke Pijnenborg en Cecil Prins over stigma en communicatie met naasten
- Woebot – je digitale hulp met tips uit de cognitieve gedragstherapie
Of lees de boeken van Jim van Os
Geef een reactie