Mooi blog over openheid over suïcidaliteit: “Doordat ik mijn gevoel serieus nam durfde ik voor het eerst 113 te bellen. Het was een goede ervaring”.Altijd als ik met iemand praat die geen idee heeft wat het betekent om suïcidale gedachten of neigingen te hebben voelt het alsof ik me moet verantwoorden. Want wanneer “mag” je eigenlijk suïcidaal zijn? Het moest weg, het is een probleem wat opgelost moet worden met pillen en therapie. Dat zorgde er juist voor dat het sterker werd, zoals eigenlijk voor alle gevoelens geldt die er niet mogen zijn.
Steeds moeten uitleggen waarom ik dood wil(de). “De” tussen haakjes, want op dit moment gaat het heel goed omdat ik eindelijk heb uitgesproken wat ik al die jaren niet hardop mocht zeggen. Maar de weg daarnaartoe was lang. Bezaaid met blokkades als schaamte, schuldgevoel en eindeloze loyaliteit. Van dat laatste was ik me tot een paar maanden terug niet bewust, en juist dat bleek een belangrijke rol te spelen.
Het is ook niet zo dat ik 24/7 depressief en suïcidaal was
Bepaalde omstandigheden konden er wel voor zorgen dat ik ook leuke momenten kon ervaren. Maar zodra ik weer alleen was ging ik weer kopje onder. Uit het zicht van anderen uiteraard. Lekker alleen worstelen.
Een tijdje geleden leerde ik waar die suïcidaliteit bij mij over gaat. Die wordt heel erg actief op het moment dat ik voor mezelf op kom, dat ik voor mezelf ga staan, me uitspreek over wat ik heb ervaren in mijn jeugd en ervoor kies om naar mijn lichaam te luisteren. Niet meer te pleasen. Maar daar voelde ik me zo slecht en schuldig over, het ging gepaard met sterke suïcidale neigingen. Het schrijven van deze blog gaat ook niet zonder spanning. Toch doe ik het, want delen = helen. En om te laten zien dat het niet gek is om zulke heftige gevoelens te ervaren als het gaat om grenzen stellen naar je familie bijvoorbeeld.
Doordat ik mezelf en mijn gevoel serieus nam durfde ik voor het eerst 113 te bellen. Het was een goede ervaring om anoniem te kunnen delen wat ik écht allemaal dacht en voelde. Het gevoel om niet te willen leven helemaal toe te mogen laten, juist wel een slachtoffer mogen zijn, voordat ik de keuze kon maken dat ik geen slachtoffer hoef te blijven. Want die keuze kon ik pas maken toen ik doorzag hoe ik met mezelf omging en vooral waarom. Toen kon ik er iets constructiefs mee doen en werd ik er juist sterker en beter van, ging ik innerlijke kracht ervaren.
De woede die ik op mezelf richtte
dat was die suïcidaliteit, vergelijkbaar met automutilatie of verslaving misschien ook, het heeft allemaal een vergelijkbare destructieve aard. Het is in mijn ogen een vorm van woede die naar binnen is gericht, doordat het uiten ervan niet mocht of kon. Daarom is om hulp vragen ook zo moeilijk. Ik vroeg wel om hulp, want ik wilde niet in de goot belanden (dan was mijn angst dat ik helemaal niet meer mee zou tellen in de maatschappij). Maar tot de kern kwamen we niet. Ik heb dat ervaren als jaren van intense verwarring, over wie ik was, wat ik mocht zeggen, doen, vinden en voelen.
Het overlevingsmechanisme van een kind is om zichzelf de schuld te geven in situaties waarin de verbinding met ouders wordt verbroken, letterlijk of figuurlijk, bijvoorbeeld door mishandeling of misbruik. Een kind is altijd loyaal aan de ouders, want het is afhankelijk van de liefde en zorg van die ouders om te overleven. Het is daarom logisch dat op jonge leeftijd sterke maar hele onbewuste overtuigen kunnen ontstaan zoals: ik ben geen liefde waard, ik ben niet goed genoeg, ik doe er niet toe. Het doel van die overtuigingen is om te zorgen dat het kind de aandacht van de ouders behoudt, eventueel door daar bovenop extra lief te doen.
2 dingen waren voor mij heel erg helpend om hiermee om te gaan:
- Die suïcidale gedachten zijn een beschermingsmechanisme met als doel dat ik loyaal blijf, het wil afscheiding van “de groep” voorkomen. Daartegen vechten maakt angst en verdriet sterker, blokkeert herstel.
- Wat wel helpt is om dit in mijn verbeelding te visualiseren als een apart innerlijk deel in mij, de innerlijke criticus, die gezien en erkend wil worden. Ik ben het niet zelf.
De ontdekking over hoe die loyaliteit mijn herstelproces blokkeerde
heeft mij enorm geholpen om eindelijk te begrijpen waarom ik zo zelfdestructief was. Het leek misschien alsof ik dood wilde maar eigenlijk wilde ik juist leven, zonder al die heftige angst en pijn. Dat leek onmogelijk, maar is het gelukkig niet. Daarom vind ik het belangrijk om dit inzicht te delen, want stel dat ik er 1 persoon mee help die dit herkent dan is dat mij veel waard. Mensen die geen hulp lijken te willen worstelen misschien ook met deze loyaliteit en keren zich daardoor tegen zichzelf. Als je jezelf herkent in dit verhaal: je bent niet alleen.
Ik besefte ook dat het niet gaat over of het de schuld van een ander is (bijvoorbeeld van ouders, die doen hun best binnen hun capaciteiten) maar vooral om erkenning voor mezelf en dat ik daarin wel voor mezelf mag kiezen.
Nu wil ik me niet meer schamen voor de vele jaren van suïcidaliteit. Ben ik trots op mezelf, voor de weg die ik heb afgelegd, voor al het zelfonderzoek wat ik heb gedaan naar wat ik precies voel en denk over mezelf, zodat ik het kan gebruiken om te groeien.
Dat is wie ik ben. Ik ben niet mijn “problemen”. Dat waren alleen symptomen van het ontkennen van mezelf en mijn behoeften.
Eindeloos veel liefs voor alle mensen die worstelen met het leven op dit moment.
Anne Mathijssen (41) komt uit Arnhem, en is oprichter van Ga Het Aan. Anne is benieuwd hoe professionals in de GGZ tegen het bovenstaande aan kijken en hiermee omgaan in de praktijk. Ze heeft de opleiding tot ervaringsdeskundige (nog) niet gevolgd, maar ook zonder die opleiding gelooft zij dat haar jarenlange ervaring met het aangaan van haar psychische kwetsbaarheid waardevol is. Zij heeft al eerder 1 blog geschreven voor PsychoseNet over het innerlijke kind.
Meer lezen over liefde voor jezelf?
- Een psychose is een opleiding in liefde voor jezelf
- Anderen vergeven is een cadeau aan jezelf, jezelf vergeven een supercadeau – over mindfullness
- Nieuwe lieve woorden kiezen voor jezelf
Geef een reactie