Een verhaal over Lonneke haar ervaring met de lichamelijke depressie. “Depressies heb je in alle soorten en maten, maar geen enkele weerhoudt mij ervan om op vakantie te gaan.”
Zo is er de gemaskeerde depressie.
Dat is de depressie waar ik inmiddels grootmeester in ben. Niemand ziet aan de buitenkant wat er van binnen in je om gaat. Van buiten straal je als een jonge bruid, terwijl je van binnen dood gaat van ellende.
Ook is er de geagiteerde depressie
Dat zijn samen met mijn eveneens zeldzame gemengde episodes de enige momenten dat ik verander in een snauwend, licht ontvlambaar kreng. Een staat van zijn dat ik haat, want ik ben veel liever mijn nummer geduldige, begripvolle ik. Sommige mensen noemen het assertief.
Er is een chronische depressie waar ik met mijn rapid-cycling nooit last van heb
Om aan de definitie van minimaal vier episodes per jaar te komen, haal ik het predicaat chronisch voor depressies niet.
Met de reactieve depressie is het bij mij allemaal begonnen
Een fors heftige levensgebeurtenis, het liefste gecombineerd met nog een stuk of zes andere heftige gebeurtenissen. Voilà, het is een feit. Je zit in het diepste zwarte gat, dan je vlak daarvoor had kunnen bedenken dat het bestond.
En er is de depressie zoals iedereen die nog nooit een depressie heeft gehad een depressie zou omschrijven:
De lichamelijke depressie
In bed gaat het prima. En dan wel op ieder willekeurig moment van de dag. Uit bed begint de ellende. Eigenlijk op het moment dat je je ogen open doet en op de wekker ziet dat je te laat bent opgestaan. Als het je na een uur eindelijk lukt om uit bed te komen (wonder, wonder… maar ik moest naar de wc) is er uiteraard een dik schuldgevoel en stuit je op het volgende probleem: eten.
Allereerst is er geen honger
En kiezen wat je gaat eten is ook zo’n onmogelijke opgave dat je rustig weer een half uur verder bent. En als je dan eenmaal begint met eten, is het eten ook niet meer te stoppen.
Zo gaat het de hele dag door. Welke kleding trek ik aan. Welk boek ga ik lezen. Hoe krijg ik mezelf aan het wandelen. Trek ik mijn jas aan of niet. Waar ga ik wandelen. Welke muziek speel ik op de piano.
Mijn hoofd is dan watten
Alles gaat traag en alles wordt gedempt.
Depressie is niet verdrietig zijn, het is afwezigheid van gevoel
Smaak- en tijdverlies. Het is ongelofelijke traagheid. De tijd gaat traag, mijn gedachten gaan traag. Het is een beetje te vergelijken met op een volgepakte fiets met 35 graden proberen te fietsen.
Oké, fout voorbeeld. Hier ben ik ook aardig voor afgestraft (lichamelijk dan) en ik heb voor vandaag dus maar een lift geregeld.
Zoals bij elke depressie geldt: leef bij de dag, morgen is vroeg genoeg om verder te kijken
Er schijnt op 14 km vanaf hier een treinstation te zijn en twee stops verder is het slechts 15 km naar Buitenkunst…
Geef een reactie