Hij ging vervolgens op zoek naar antwoorden op vragen van existentiële aard. Als student ging de zoektocht naar zichzelf en naar de verklaring voor het leven verder. Kortom veel peinzen. En wat gebeurde er daarna? Een verhaal over de ontmaskering, over psychosen en herstel. “Nooit kon ik terugvallen op mezelf, in vertrouwen en liefde.”
Wie ben ik? Wat kom ik hier doen? Dergelijke vragen hielden mij bezig als tiener. Ik gaf in mijn pubertijd intussen een dominant religieus wereldbeeld op waar onze hele maatschappij en geschiedenis op gebaseerd is. Als gevolg hiervan onstond spanning. Ik stelde mijn familie teleur. Daarnaast: Ik was al zo’n sensitief persoon!
Een voorbeeld hiervan. Als 14 jarige nam ik het boek ‘de Wereld van Sofie’ demonstratief mee naar de kerk. Ik zoog deze kennis op. Dat vond ik veel interessanter dan die preek die ik toch al 10x eerder gehoord had. En met de dominee had ik een appeltje te schillen. Vaak bedacht ik me hoe ik naar hem toe zou lopen, zijn plek over zou nemen en iedereen naar huis zou sturen: “Lieve mensen, je bent goed zoals je bent. De show is voorbij, ga wat leuks doen vandaag!” Maar…dat durfde ik natuurlijk niet.
Als 18 jarige ging ik in het jaar 2001 studeren in Groningen. Met mijn ziel onder mijn arm. Zonder geloof. En zonder een vast geloof in mijzelf. Ik ging onbeschermd de wereld in.
Met bravoure en optimisme wist ik het een eind te schoppen
Maar het waren dekmantels voor mijn onzekerheid en existentiële zorgbehoefte. Ik probeerde vooral niet te laten zien dat ik onzeker was. Mijn gedrag liet het tegenovergestelde zien. Ik wilde alles goed doen en deed me sterker voor dan ik was. Hulp vragen vond ik moeilijk. Ik was vaak vrolijk, een gangmaker. Op zoek naar liefde, aandacht en succes. Ik was vooral op zoek naar erkenning van buitenaf.
Tussen mijn 18e en mijn 24e heb ik geprobeerd grip te krijgen op mijzelf en op de wereld waarin wij leven. Ik heb mezelf in de loop van de jaren allerlei mechanismen aangeleerd zodat ik kon overleven. Langzamerhand kwam ik steeds dichter bij mijn gevoel en deed ik de dingen die ik leuk vond. Ik volgde steeds sterker mijn intuïtie. Het leek of ik op de automatische piloot leefde. Ik was sociaal, slim, creatief en had veel vrienden. Ik verslond boeken en rondde mijn studies af.
Op mijn 24e was daar opeens een periode waarin ik een mystieke en doordringende eenheids/ eenzijns ervaring had. Deze werd opgevolgd door waanzin. Drie jaar had ik nodig om weer te landen. Ik zag het als een heftige uitbarsting van mijn ziel. Een bizarre ervaring. In het begin had ik zendingsdrang. Ik had het licht gezien en iedereen moest het weten!
Ik gek? De wereld was gek!
Ik moest weer terug naar de maatschappij bewegen. Er was geen andere optie. Het lukte mij om afstand te nemen van mijn gedachten en theorieën.
In de tien jaar na de uitbarsting leefde ik een ‘normaal’ leven. Ik had een stoornis volgens de DSM5 en de maatschappij. Dit geloofde ik eerst niet maar later gaf ik mezelf over aan deze kaders. Na een paar jaar ging het weer beter. Ik was aan het werk en ontwikkelde mij in mijn vakgebied. Ik werd als jonge dertiger vader. Alles ging goed. Ik had een fijne relatie. Leidde een normaal bestaan. Dacht dat ik mijn ‘kwetsbaarheid’ onder controle had. Ik deed er alles aan om stabiel te blijven. Vooral in de eerste jaren. Ik had mezelf opnieuw geprogrammeerd, zei ik. Ik was er trots op dat ik weer ‘normaal’ was.
In 2020 beleefde ik opnieuw een manische psychose
De ooorzaak daarvan was een toenemende mate van stress vanwege een jonge tweeling, een verhuizing van west naar oost Nederland en een pittige baan. Ik maakte een vergelijkbare periode mee als in 2008: de weg omhoog, de extase enzovoorts. Ook deze keer gevolgd door waanzin. Mijn gedachten constructies bleken opnieuw te ingewikkeld. Ik zat vast in mijn hoofd. Een shot Haldol bracht mij uiteindelijk omlaag. Uit mijn hoofd, terug mijn lichaam in.
Ditmaal duurde het herstel twee jaar. Wat was ik het ‘ziek’ zijn en het herstellen helemaal zat! Ik ben getrouwd met mijn droomvrouw en we hebben jonge kinderen. Ik heb verantwoordelijkheden. Dit wil ik gewoon niet meer meemaken. Ik wil hier blijven. In deze realiteit. Met mijn beide benen op de grond. In contact. Met anderen. Met mezelf. Aldus ben ik gaan uitzoeken waarom mij dit is overkomen en hoe ik mijzelf in de toekomst kan wapenen. Deze mindfuck moest ik zien op te lossen!
Sinds mijn herstel ben ik scherp op mijn gedrag, gevoelens en gedachten. Want daar ging het fout. Ik ben nog steeds gefocused op wat ik denk en wat ik doe. Ook nu ik weer stabiel ben. Ik herken patronen bij mijzelf waardoor ik dezelfde fouten blijf maken. Steeds betrap ik mezelf dat ik in mijn hoofd zit. Ik identificeer mezelf met mijn gedachten en gevoelens. De laatste maanden lukt het steeds beter om hier los van te komen en in contact te blijven met mijn lichaam en gevoel. Dit sloeg ik altijd over. Ik wist niet dat het er was. Wat een gemis! Hierdoor raakte ik dus altijd uit verbinding met mezelf en met de ander. Deze bedrading ben ik nu opnieuw aan het leggen.
Ik heb altijd onder spanning gestaan
Altijd zat er in mijn onbewuste de onzekerheid, de leegte, de angst. Deze gaf ik nooit aandacht. Ik kon nooit volledig terugvallen op mezelf, in vertrouwen en liefde. Dit is voor mij een heel belangrijk besef. Het klinkt zo simpel maar het is waar. Ik durfde en kon niet goed voelen.
Ik heb in mijn jeugd een tekort aan begeleiding en ondersteuning van mijn ouders gehad. Voornamelijk op het gebied van gevoelsleven. Omdat ik uit een groot gezin kwam, goed kon leren en al vroeg zelfstandig was, lieten mijn ouders mij los. Nogal logisch met 7 kinderen. Ik heb veel vrijheid gehad in mijn opvoeding. Dit zag ik altijd als een groot goed. Pas sinds kort realiseer ik mij dat ik die aandacht en grenzen nodig had.
Nu geef ik mijzelf alsnog de aandacht en grenzen die ik nodig heb. Ik heb de band met mezelf en met anderen versterkt. Ik kan mijzelf volledig omarmen. Op deze manier hoop ik naar een toekomst te gaan zonder heftige uitbarstingen en slopende en ontwrichtende herstelperiodes.
Om kort te gaan: Een manische psychose heeft heel veel impact en is gevoelig. Systemisch gezien is het een bom. Het werkt ver door.
Ik wil graag afsluiten door te zeggen hoe dankbaar ik ben voor mijn vrouw en dochters, familie en voor mijn vrienden en naasten.
Zonder de liefde en aandacht van deze mensen was ik niet opgeknapt
Maar ook veel lof voor de gezondheidszorg. Ik ben weer tot mezelf gekomen en dat is aan de inzet van deze professionals te danken. Ten slotte dank ik mijzelf en mijn eigen levensenergie. Want zonder mezelf wist ik niet waar ik was. 🙂
Meer lezen over psychoses?
- Tien tips over hoe om te gaan met een psychose/ spiritual emergency
- De bal onder water – een zoektocht naar vrijheid
- Gedachtenstorm valt stil – de grens van verbeelding en psychose
Geef een reactie