Oud-journalist Peter Pijls woonde zes jaar in een beschermde woonvorm en werd diverse keren opgenomen. Hij schrijft over zijn ervaringen als Paaz-veteraan. Peter: “Vooral op de gesloten afdeling beviel het me. Ik had me nooit eerder in mijn leven zo beschermd gevoeld”.
Tien jaar geleden had ik het voorrecht een kleine maand op de psychiatrische afdeling (Paaz) van een ziekenhuis te vertoeven. Ik geloof dat sommige mensen de Paaz het afvoerputje van de samenleving vinden, maar ik vond het een beter biovakantieoord. De aanleiding voor mijn opname was minder feestelijk. Ik vertrok voor altijd bij mijn vrouw in Amsterdam. Diezelfde nacht kreeg ik twee keer een onttrekkingsinsult. Dat is een epileptische aanval die je kunt krijgen als je te plotseling stopt met drinken. De weken voor de blijvende aftocht uit mijn huwelijk zat ik op een gemiddelde van 25 blikjes bier per dag, of twee flessen port.
Wist ik veel dat te plotseling stoppen met drinken gevaarlijk kan zijn, dat vertelde de slijter er niet bij
Van de eerste vijf dagen op de Paaz weet ik niets meer. Ik was indrukwekkend in de war. Kennelijk had ik niet door dat ik in een ziekenhuis was. De wartaal die ik uitkraamde was volgens getuigen navenant. De psychiater was een beetje bezorgd. Daarom kreeg ik een Inbewaringstelling (IBS) opgelegd. Dan wordt een vrijwillige opname omgezet in een gedwongen opname. Als ik niet herstelde, zou een Rechtelijke Machtiging volgen, met een mogelijk langdurige gedwongen opname tot gevolg.
Mijn eerste Paaz-herinnering betrof een gesprek daarover met een rechter en een advocaat
Daarna was ik meteen weer bij mijn positieven, mogelijk van de schrik. Ik begreep dat ik in een ziekenhuis was, en dat leek me gezien het voorafgaande een erg goed idee. Vooral op de gesloten afdeling beviel het me. Ik had me nooit eerder in mijn leven zo beschermd gevoeld. Ik sloot meteen vriendschap met mijn kamergenoot, een alcoholist met Korsakov. Hij was intelligent en humoristisch en we voerden lange en tamelijk foute gesprekken over de geneugten van drank. Ik sloot ook vriendschap met Alex, een twintiger met een sociale fobie en een groot talent voor psychoses. Alex had het tot zijn levensdoel verheven om in een constante staat van rand-psychose te vertoeven. Hij vond de realiteit onverdraaglijk. Daar kon ik me iets bij voorstellen, want hij was door alles en iedereen in de steek gelaten, behalve door zijn oma.
Als het half zeven ’s avonds was en ik bezoek had, was Alex er stellig van overtuigd dat het half zeven ’s ochtends was
Daarover voerden we interessante discussies, maar Alex hield voet bij stuk, niet tot mijn ongenoegen. Wij moeten onze medemens zijn eigen tijdsbesef gunnen. In zijn jeugd was hij systematisch gepest om die sociale fobie en een spraakgesprek. Als je de levens van mensen blijvend wil verwoesten, moet je ze in hun jeugd structureel pesten. Dat viel me later ook op in de verslavingskliniek. Nadat de politie hem voor de zesde keer bewusteloos van de drank in het bos had gevonden, was Alex naar de Paaz gebracht. Net als ik had hij daar de tijd van zijn leven. Dat kwam bijvoorbeeld omdat we de hele dag zo stoned als een garnaal waren van de Librium, een kalmerend middel dat gestopte alcoholisten krijgen om ontwenningsverschijnselen te dempen.
Op de gesloten afdeling werd Alex zwaar verliefd op Marja, die hij Het Bloemetje noemde
Marja toonde zich niet ontvankelijk voor de avances van Alex. Ik denk dat ze andere prioriteiten had. Dat was Alex gewend. Hij had nog nooit een meisjesbloem gehad. Helaas mocht ik al snel naar de open afdeling. Dat vond ik een nogal bedreigend avontuur. In de rookkamer viel het me voor het eerst verpletterend op dat de meeste psychiatrische patiënten heel gewone en aardige mensen zijn. De onderlinge solidariteit was hartverwarmend.
Alex kwam me al snel achterna, maar niet voor lang. Alex was niet alleen dol op Librium, maar ook op het antipsychoticum Seroquel. Ook daar word je apestoned van, ik spreek uit ervaring. Toen Alex die pillen niet meer kreeg, ging hij ze scoren in de stad. Om mij onduidelijke redenen mocht hij soms naar buiten. Hij was zo stom die illegale stash op zijn nachtkastje te zetten. Uiteraard werden de pillen meteen in beslag genomen door een verpleegkundige. Voor straf moest Alex terug naar de gesloten afdeling, maar dat vond hij helemaal niet erg. Daar kon hij de hele dag ademloos kijken naar Het Bloemetje en haar opengesneden onderarmen.
De verpleegkundigen op de Paaz waren geweldig
Geduldig, doortastend en sociaal intelligent. Ik herinner me vooral zuster Cassandra, een struise Vlaamse, die twee keer met me naar de supermarkt liep zodat ik een pakje shag kon kopen. Dat was trouwens verboden, want ik mocht niet van de afdeling af. Ik kreeg de stellige indruk dat zuster Cassandra net als diverse andere verpleegkundigen schijt had aan de psychiater. Dat was zo’n onvermijdelijke pillenpusher, met de bijbehorende dodevissenblik in de ogen. Ook in de jaren daarna, tijdens nog meer excursies naar medische biovakantieoorden als ziekenhuizen en een revalidatiekliniek, viel het me op dat verpleegkundigen de rotzooi mogen opruimen die zogenaamde medisch specialisten veroorzaken. Wanneer gaat een Autoriteit daar hardop iets van zeggen?
Toen ik na een kleine maand Paaz de transfer naar de verslavingskliniek maakte, was ik weer aardig het mannetje
Ze hadden me deskundig opgelapt in het ziekenhuis. Ik vond het een verschrikking dat ik daar weg moest. Ik weet nog precies hoe het rook op de Paaz: knus en intiem, al kan het zijn dat ik de chemische substanties in schoonmaakmiddelen verwar met genezend psychiatrisch parfum.
Wel is het zo dat sommige mensen een permanent gekkenbriefje op je voorhoofd proberen te plakken als je eenmaal op de Paaz hebt gezeten. Dat vind ik best moeilijk, voor die mensen. Om ze een stukje tegemoet te komen overweeg ik een tattoo op m’n voorhoofd te laten zetten: Paaz-veteraan.
Meer lezen over opname?
Geef een reactie