Deborah ziet zichzelf nog zitten op de bank. Rustig pratend met haar man. Er was die dag vastgesteld dat zij in een psychose zat. Hoe dacht zij over haar toerekeningsvatbaarheid? Compleet bizar om daar over na te denken. Maar zij wilde met twee kleine kinderen in huis dit gesprek wel voeren.”Ik begrijp het systeem gewoon niet.”
In de media wordt psychose (te) vaak in een adem genoemd met het mogelijk ontoerekeningsvatbaar zijn van een persoon ten tijde van het gepleegde misdrijf. Kennelijk is het hebben van een psychose in die gevallen een dusdanige verstoring dat het handelen daardoor niet hoeft te worden bestraft met een gewone gevangenisstraf. Psychose onbehandeld, behandeld en over behandeld. Het bestaat en gebeurt allemaal.
Hoe ik denk over ontoerekeningsvatbaarheid
heeft alles te maken met mijn mensbeeld. Dat ben ik me bewust. Jarenlang heb ik willen geloven dat er niet zoiets kon zijn als ontoerekeningsvatbaarheid überhaupt. Totdat ik een zeer dramatisch en schokkend verhaal las, waarbij ik wel moest erkennen dat dit dan vast bedoeld werd met ontoerekeningsvatbaarheid. Dan nog is het voor mij niet logisch dat mensen die dusdanig wegzakken in een psychose met zulke ernstige gevolgen, kennelijk iets moeten ondergaan als gedwongen ‘behandeling.’ Ik begrijp het systeem gewoon niet. Zijn er meer dingen aan de hand in de psyche wanneer het zo ernstig fout loopt? Dat deze daders veelal dezelfde diagnose hebben als ik, zegt toch iets? Het kan haast niet anders, dan dat er ernstige schade is aangericht in hun leven en/of er (meerdere) persoonlijkheidsproblematieken een aandeel hebben. Waarom bericht de media dit dan steevast met de woorden ‘psychose’ of ‘paranoïde schizofrenie?’
Vrij recent deelde iemand die me al tien jaar kent: “Psychose, dan doe je jezelf of een ander toch iets aan?” Dat hij het daarmee ook over mij had besefte hij niet eens. Waarom is het humaan om mensen die zo ernstig gestoord zijn ineens iets op te leggen, anders dan straf in een gewone gevangenis. Het voelt voor mij als een legitimering, zo is het niet bedoeld, dat weet ik. Het voelt voor mij als een hellend vlak. Het verantwoordelijk zijn voor burgerschap wordt aangetast, in mijn beleving.
Er is een reden dat ik in een psychose veel zit met mijn handen op mijn knieën
Daarmee houd ik mezelf toerekeningsvatbaar. Dat stuk invloed heb ik, dat is een keuze die ik nog kan maken. Is het verzinken in een staat van ontoerekeningsvatbaarheid niet een mega groot falen van het systeem rondom iemand? Kennelijk is de heftigheid gedoogd door de maatschappij. Psychose is verminderd bewustzijn of een ander bewustzijn? Op welk punt zeg je dan: nu is er een gevaar? De politie is ontzettend druk met verwarde mensen. Hoe kan dit? Mensen houden we lang autonoom, totdat de maatschappij er niet meer omheen kan. Ik vind het intens verdrietig dat het de maatschappij kennelijk niet genoeg interesseert. Na het misdrijf tbs ivm ontoerekeningsvatbaarheid. Het maakt complexer. Het is een middel waarmee we zeggen: “We dwingen tot ‘hulp’ en we verlengen je detentie totdat het ‘helpt.’ Op dit moment levert het in het systeem iets op om psychotisch bewustzijn te veinzen. Dat is de pijn van deze titel!
Laat iets als sociale cohesie ruimte voor ontoerekeningsvatbaarheid?
Behandelde, onbehandelde of over-behandelde psychosegevoeligheid; mensen kiezen en dat maakt ze in mijn beleving toerekeningsvatbaar.
Ik hoef geen gelijk, ik wil dat geloven.
PS: ik ga zelfs zover, dat ik levenskracht wil zien in die keuze.
Geef een reactie