Wat een rustgevende boswandeling had moet zijn voor Hans, wordt een keerpunt in zijn leven door de onverwachte input van een stem. Vanaf dat moment slaat hij een andere weg in, terug naar de plek in de maatschappij waar hij vandaag de dag staat.
Van niemand naar iemand
Het is december en ik bevind me in een koud, stil en verlaten bos. Ik hoor even niet dat stemmetje wat roept “Wat” of “Waarom?” Even geen gedachten die alles in twijfel trekken. En al helemaal geen vragen die antwoorden verlangen. Helemaal niets. Het is er gewoon: stilte.
Al maanden draait mijn hoofd op volle toeren, trekken mijn gedachten alles in twijfel en is het chaos in mijn hoofd. De burn-out is veranderd in een depressie en ik voel me steeds verder wegzakken. De rollercoaster is een spiraal geworden waarvan het einde niet zichtbaar is.
‘Wie ben jij?’ vraagt een stem plots. Geschrokken kijk ik om me heen
Er is niets. Dan nog eens “Wie ben jij?” Deze keer kijk ik wat beter maar nog steeds zie ik niets. Ondertussen toch wel bang geworden, begin ik te versnellen. Ik wil weg. Weg uit dat donkere bos. Maar hoe hard en ver ik ook loop, steeds weer hoor ik die stem: “Wie ben jij? Wie ben jij?”
Uiteindelijk stop ik en al snel ben ik omringd door deze vragen. “Laat me met rust! Ga weg!” roep ik wanhopig in een uiterste poging om te ontsnappen aan het lawaai. Maar helaas, weer hoor ik de zware stem: “Wie ben jij? Wie ben jij?” Uitgeput val ik op mijn knieën. Ik schreeuw zo hard als ik kan “NIEMAND! IK BEN NIEMAND!”
Het geluid ebt weg en al snel valt een ijzige stilte. Ik sta op en zonder op te letten loop ik verder. Ik struikel en lig dan languit op de grond; Er komen tranen, ik begin te lachen, maar ben vooral bang. Ik weet het allemaal niet meer en sluit mijn ogen. Ineens wordt het helder in mijn hoofd. Ik zie ik de schoonheid van het leven en mag een glimp opvangen van mijn toekomst.
Die dag, 5 december 2016, buig ik de neerwaartse spiraal om naar een opwaartse
Er volgt een lange weg omhoog. Eén waarbij ik mezelf regelmatig tegenkom, waarin ik ontslag neem en mijn identiteit als bouwvakker opgeef. Maar ook een weg waar kansen liggen: Er volgen opleidingen, coaching trajecten en heel, heel veel inzichten. Vanuit het diepste dal kruip ik omhoog naar de plek waar ik nu sta: Stevig met beide benen op de grond.
Vandaag de dag laat ik mensen zien wat er echt is, zodat ze gaan voelen dat ze leven. Ik inspireer ze om in de spiegel te kijken, om diep naar binnen te gaan en daar te ontdekken waarom ze doen wat ze doen. En ik deel mijn verhalen online over mijn zoektocht naar wie ik ben, wat ik ben en waarom ik ben. Om, als ik ooit weer die stem hoor die vroeg “Wie ben jij?”, dan te kunnen antwoorden:
“Ik weet wie ik ben. Ik ben iemand”
Hans Andriessen is een bouwvakker die bouwt aan bewustzijn. Zijn verleden heeft hij omarmd. Hij voorziet een eigen toekomst welke zich onderscheid door puurheid, een toekomst zonder angst.
Meer informatie:
Geef een reactie