Met regelmaat kijkt S. terug naar het verleden, de verschillende levensfases in haar leven met de bijbehorende prettige en nare ervaringen. Met de hoop het leven beter te begrijpen, maar vooral zichzelf. Over de rijkdom van het leven. “Het ontheemde gevoel achtervolgde mij.”
Soms stromen er tranen… Soms lach ik erom, bijvoorbeeld toen ik 6 jaar was en mopperend/gefrustreerd door de straat liep en mezelf afvroeg: ”Ik kan toch niet iedere dag 6 jaar zijn? Dat kan toch niet? Wanneer word ik groot dan?” Nadat ik thuiskwam, keek ik gelijk naar het kalenderpapier dat aan de muur hing. Het was nog steeds op hetzelfde blad waar de dagen van de maand op stonden.
Ik pakte een kruk en stond erop. Hoofdschuddend draaide ik het om naar de volgende bladzijde. Ik vond dat mijn zus dat allang had moeten doen. Ik had immers nog geen kennis van het feit dat een maand gemiddeld uit 30 dagen bestaat en een jaar uit 365 dagen. En dat ik dus 365 dagen 6 jaar zou zijn. En kennelijk leek dat voor mij te lang te duren… Mijn levensfases zijn niet alleen verdeeld naar leeftijdscategorieën, maar ook naar het begin van belangrijke/ingrijpende periodes.
Tien jaar geleden was ik 12 jaar
het begin van een van mijn belangrijkste levensfases. Net verhuisd naar een nieuwe plek. Erg vereenzamend, veel vriendinnen had ik verloren door de vele verhuizingen. En ik vreesde dat dat weer zou gebeuren. Het ontheemde gevoel achtervolgde mij.
Ik had de basisschool afgerond. Diep teleurgesteld was ik in het advies van de basisschool, veroorzaakt door mijn taalachterstand. Want zo graag wilde ik de Havo doen. Zo graag wilde ik mijn broer -die was van ervan overtuigd dat ik dat niet kon- bewijzen dat ik daartoe in staat was. Maar het advies was twee niveaus lager… Dat werd het begin van stressvolle periodes, want ik moest van mezelf de Havo bereiken en dat zo snel mogelijk.
Hard studeerde ik, dag en nacht…
Mijn harde werk werd gelijk beloond met goede cijfers, mijn lat lag bij hoger dan een 8. Dat werd mijn zingeving, dat was immers waar ik controle op kon uitoefenen. Binnen één jaar mocht ik naar de Havo. Het gaf mij hoop voor mijn toekomst. Dat gaf mij het idee dat ik alles kon bereiken in het leven, als ik maar hard voor werkte… En pas dan was mijn leven het waard… Fouten mocht ik niet maken, want dat zou het absolute bewijs zijn dat ik niets kon.
Thuis was er een onaangename sfeer, de dagelijkse ruzies tussen mijn ouders begonnen en ik hoopte zo dat zij gingen scheiden. Het was voor mij lastig te begrijpen waarom andere kinderen het erg vonden dat hun ouders gescheiden waren.
Het leven enkel gericht op de toekomst was een feit
Met dagdromen kwam ik door de dagen heen en zo ontsnapte ik het onprettige heden. Ik kreeg een gevoel van veiligheid en rust bij het idee wanneer ik er ergens controle over had. En zo begon het plannen van alles en daar kon ik absoluut niet van afwijken, anders zou mijn toekomst instorten. Althans, daar was ik sterk van overtuigd…
Ik werd steeds stiller, teruggetrokken. Ik was prikkelbaar en angstig. Maar het lukte mij rust uit te stralen en een krachtig masker op te zetten. Mijn zelfbeeld was gebaseerd op prestaties die ik leverde op school. Ondanks de goede cijfers was het vertrouwen in mezelf matig. Vaak heb ik mezelf afgevraagd wat er was gebeurd met mij. Ik had het gevoel dat ik de S. die ik kende kwijt was geraakt en ik wist niet hoe en waar ik moest beginnen om haar weer te vinden.
Tien jaar later…
Met vallen en opstaan heb ik geleerd dat de waarde van mijn leven/mezelf niet gebaseerd is op prestaties die ik lever en de gunsten die ik verleen aan mensen. Misschien is dat wel de belangrijkste en de mooiste les geweest. Een genoteerde afspraak/plan in mijn agenda kan ik nu gerust afstrepen. De 10 jaar jongere S. vindt het gek dat haar toekomst hierdoor niet is ingestort. Haar verbazing werd nog groter nadat ik haar vertelde dat zij 10 jaar later de opleiding pedagogische wetenschappen zou volgen na haar afronding van de opleiding Hbo-v.
Wel helpt planning mij enorm in mijn studie tegen stress. Maar de angst om controle te verliezen is nog vaak aanwezig. Ten slotte vertelde ik haar dat zij niet bang hoeft te zijn om te vallen, want je rijkdom in het leven bevindt zich op de plek waar je struikelt.
Het harde werken dat ik mezelf toen heb aangeleerd, daar ben ik erg dankbaar voor en daar heb ik nu veel profijt van. Het leven in het heden is mooier dan ik me had voorgesteld. Hoewel mijn leven van nu niet te vergelijken is met het leven van toen, niet alleen door mijn herstelproces, maar ook door praktische (financieel, woonomstandigheden, etc) veranderingen. En ik stel mij regelmatig de vraag of mijn toekomstige ik zal lachen om iets waar ik mij momenteel druk over maak. Net als ik nu moet lachen om mijn 6-jarige ikje over haar frustratie van het iedere dag 6 jaar zijn.
S. gaat de opleiding pedagogische wetenschappen volgen na haar afronding van de opleiding Hbo-v.
foto creative commons (Piqsels)
Meer informatie?
Geef een reactie