Rianne schrijft dat de psychiatrie meer naar haar hart mag luisteren en uit het hoofd mag komen. Mensen krijgen onbewust overduidelijk de boodschap ‘niet gewild’ ‘niet geliefd’ ‘niet beschermd’. De verbinding met het hart mist.
Ik luisterde de podcast van Jim van Os en Sander en dacht ‘jemig wat zit de psychiatrie eigenlijk vast in het hoofd, ze is de connectie met het hart verloren’. Wat aardig hilarisch is aangezien ze denkt expert te zijn wat de psyche betreft. Ik denk dat er veel mooie en goede kennis is, bruikbare tools, maar ook een hoop vanuit het hoofd.
Er wordt door veel mensen gedacht dat de labels en DSM-classificaties de oorzaak zijn van gedrag of ‘problemen’
Maar enkel zijn ze een beschrijving van criteria van gedrag. Als je daar aan voldoet dan heeft het een naam. Waar je eigenlijk niet veel aan hebt. Ik wil er toch weer even op wijzen dat alles is bedacht, wat helemaal niet goed of fout is. Maar we hebben echt de vrijheid zelf te geloven wat waarheid is. In de middeleeuwen noemde men bepaalde mensen gewoon ‘de duivel’ of ‘bezeten’ en later werden deze labels uit de DSM ‘bedacht’. Eigenlijk zijn ze nooit bedoeld om ze zo te gebruiken als ze nu worden gebruikt.
De mens en zijn kennis is in ontwikkeling. Kennis en de dingen die we bedenken zijn niet statisch, ze zijn in beweging. Wat nu misschien iets is, is over 50 jaar misschien niets. Zo kan een mens 4 opleidingen hebben gedaan en mooie titels hebben maar het is geen garantie dat de kennis is geïntegreerd en geen garantie dat het jou gaat helpen. Er kan ook een buurvrouw zijn zonder opleiding die je eigenlijk beter helpt dan wie dan ook. De vraag luid is de kennis, (het hoofd) in verbinding met het hart?
In mijn boek schreef ik ‘anorexia bestaat niet, ik heb haar bedacht’
In de klinieken waar ik mijn jeugd heb doorgebracht werd regelmatig gezegd ‘het kan iedereen overkomen’ alsof het uit de lucht een bacterie was, die jou zomaar ineens een eetstoornis kan geven of depressie. Ik zie een nieuwe beweging in gang komen waar PsychoseNet zeker onderdeel van is. Een mensgerichte beweging waar veel meer oog komt voor trauma en complex-trauma.
Terug naar mijn eetstoornis. Ik had die ergens voor nodig ze was een overlevingsstrategie ze dempte de pijn van traumatische ervaringen. Het was een ‘Nee’ beweging tegen eten, maar dit ‘Nee’ was eigenlijk voor iets anders. Ook automutilatie of suïcide-pogingen zijn overlevingsstrategieën, ze fungeren om de pijn van het trauma niet te hoeven voelen.
Wat ik mooi vond aan de podcast dat Sander zo zijn best heeft gedaan de psychiatrie te wijzen op mensenrechten
Ik weet dat de regels rondom separeren nu veel strenger zijn dan vroeger. Destijds werden mensen/jongeren rustig 2 weken gesepareerd, ik heb het zelf ervaren en gezien. Maar als ik de berichten over gesloten jeugdzorg mag geloven, is het eigenlijk nog niet veel verbeterd ondanks de strengere regels. Volgens mij gaat het hier over een verlies van verbinding met het hart en enkel maar handelen vanuit protocollen. Vanuit mijn hart ervaar ik het als ondraaglijk mensen op te sluiten die eigenlijk bijna altijd slachtoffer zijn. Deze mensen worden opnieuw getraumatiseerd. En krijgen onbewust overduidelijk de boodschap ‘niet gewild’ ‘niet geliefd’ ‘niet beschermd’. Een kind opsluiten in een kast zouden we ook geen liefde of bescherming noemen.
‘Niet gewild’ ‘niet geliefd’ en ‘niet beschermd’ vormen de traumatrias zoals Dr Franz Ruppert dat beschrijft, de kernpijn van veel trauma
Hij is ook de grondlegger van het traumamodel om te spreken over gezonde deel, traumadeel en overlevingsdeel.
Mensen hebben een bijzonder vermogen om zich af te sluiten of emotieloos te handelen. We kunnen kijken naar beelden van oorlog of ongelukken zonder dat het ons emotioneel raakt. Wat denk ik een overlevingsstrategie is, een manier om pijn buiten ons te houden. Wat in het moment misschien ook nodig is en handig. Maar niet als we hierin verstarren of ons gaan afsluiten. Als we ons hart openen en onze medemens zien, hebben we draagkracht nodig om de pijn en verdriet er te laten zijn. Er is bedding nodig om deze heftige emoties te laten doorstromen. Het gezonde deel. Iedereen heeft een gezond deel, dat is de kern van heelheid in ons allemaal waar ik eerder over schreef. Een pammetje is automatisch de boodschap dat er geen ruimte is voor deze traumapijn, (dempende werking) afleiding zoeken of positieve gedachten geven ook geen ruimte. Het zijn allemaal strategieën om maar niet naar het traumastuk te gaan waar het werkelijk over gaat.
Durft de psychiatrie de verbinding met haar hart weer te gaan maken?
Of is ze afgesplitst van haar eigen traumagevoelens? Blijft ze in haar hoofd omdat echt voelen te moeilijk is? Ik hoop dat we de reis naar binnen durven maken, de reis naar het hart. ❤️ Alles wat ik schrijf is vanuit mijn subjectieve manier van kijken gevormd door mijn gedachten, bewustzijn en ervaringen, zoals iedereen zijn subjectieve manier van kijken heeft. Wat ik schrijf is niet statisch, het is bewegend en er zijn altijd uitzonderingen. Rumi schreef het zo mooi ‘beauty is in the eyes of the beholder’. Als de psychiatrie stoornissen ziet dan is ze zelf de ‘beholder’ van dat alles.
Geef een reactie