Op een simpele kruk zit ik in mijn keuken mijn broodje te eten. Twaalf uur, op mijn gemakje, telefoon in de hand. Ik zie een post voorbijkomen met daarin een Youtube filmpje met een versje van Toon Hermans. Het is gepost door iemand wiens inbreng ik altijd waardeer. Ik besluit daarom even te kijken.
Ik klik op de link en een lichtgrijs portret verschijnt op mijn scherm. Een piano klinkt. Ik heb er een hard hoofd wanneer de eerste regels tekst langzaam over het scherm beginnen te rollen.
Een onverwacht diepe stem begin te vertellen. Mooi! Bij de tweede alinea voert het verhaal me al stilletjes mee. M’n verbazing groeit. Ik luister geboeid verder en laat me door het verhaal pakken.
Er moeten mensen zijn
Er moeten mensen zijn
Die zonnen opsteken
Voordat de wereld verregent
Mensen die zomervliegers oplaten
als het ijzig winters,
mensen die confetti strooien
tussen de sneeuwvlokken
Die mensen moet er zijn
Er moeten mensen zijn
die aan het uitgang van het kerkhof
ijsjes verkopen
en op de puinhopen
mondharmonica spelen
Er moeten mensen zijn die op hun stoelen gaan staan
om sterren op te hangen
in de mist
Die lente maken
van gevallen bladeren.
En van gevallen schaduw,
licht
Er moeten mensen zijn die ons verwarmen
en die in een wolkenloze hemel
toch de wolken zijn
Zo hoog
Ze springen touwtje
langs de regenboog
als iemand heeft gezegd:
Kom maar in mijn armen
Bij dat soort mensen wil ik horen
Die op het tuinfeest in de regen blijven dansen
Ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan
Er moeten mensen zijn
die op het grijze asfalt
in grote witte letters
LIEFDE verven.
Mensen die namen kerven
in een boom
vol rijpe vruchten.
Omdat er zoveel anderen zijn
die voor de vlinders vluchten
en stenen gooien
naar het eerste lenteblauw
omdat ze bang zijn
voor de bloemen
en bang zijn voor:
“Ik hou van jou”
Ja.
Er moeten mensen zijn
met tranen als zilveren kralen
die stralen in het donker
en de morgen groeten
als het daglicht binnenkomt
op kousenvoeten
Weet je,
er moeten mensen zijn die bellen blazen
en weten van geen tijd.
Die zich kinderlijk verbazen
over iets dat barst
van mooiigheid.
Ze roepen van de daken
dat er liefde is
en wonder
als al die anderen schreeuwen:
“Alles heeft geen zin”
dan blijven zij roepen:
“Neen, de wereld gaat niet ten onder”
en zij zien in ieder einde
weer een nieuw begin
Zij zijn een beetje clown
eerst het hart
dan het verstand
en ze schrijven met hun paraplu
I love you in het zand
omdat ze zo gigantisch
in het leven opgaan
en vallen
en vallen
en vallen
en OPSTAAN.
Bij dat soort mensen wil ik horen
die op het tuinfeest in de regen BLIJVEN dansen.
Ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan.
De muziek gaat DOOR
De muziek gaat DOOR
en DOOR
Door: Toon Hermans
Het einde van het gedicht nadert. Ik voel een sprankje trots voor mezelf waar dit voorheen nog niet het geval was.
Een lach landt voorzichtig op mijn gezicht
Ik schrijf Toon in een opwelling een gedichtje terug:
De vreugde van woorden
Woorden mogen rollen, of het nu in de lucht is of op papier.
Woorden kunnen dollen, met het hart en met plezier
Woorden kunnen soms raken, direct of ongeleid
Treffen ons in alle openheid
Soms landen woorden,
Onverwacht en ongezien, met een lichte huiver
Op dat ene lichte plaatsje in ons hart,
Een vreugdedansje ontrolt zich, puur en zuiver
Vreugde is een lach, een traan, een versnelde klopping van het hart
Vreugde is plezier, herkenning, een nieuwe start
Vreugde mag gedeeld worden, ze mag er zijn zoals ze is
Ze mag gevierd worden, ze is jouw belevenis!
Liefde en wonderen. Die goeie ouwe Toon, dank je wel voor je woorden.
Meer lezen over herstel?
- Stigma – over het plakken van labels
- Buitenbeentjes en superhelden – Pien over Superpowers
- Als je in de wachtrij van de GGZ staat – 5 tips
Gedicht Er moeten mensen zijn – Toon Hermans
Gedicht de vreugde van woorden en fotocredit: Geeske Roorda
Behoefte aan een luisterend oor?
Wil je je verhaal kwijt? Onze PsychoseNet chatprofessionals staan voor je klaar.
Wil je PsychoseNet steunen?
Wordt donateur en help ons om mooie projecten te realiseren.
Geef een reactie