Opeens mag de wereld weer open na een lange periode van coronabeperkingen. Dat zou fijn moeten zijn, maar Andante voelt vooral twijfel. Ze merkt op dat de beperkingen haar ergens best goed hebben gedaan in een tijd waarin ze leerde hoe ze met haar overlevingsdelen om kon gaan. Deze blog gaat over de weg naar verbinding met mijn delen.
Ik doolde net zo lang in mijn eentje rond tot ik zo moe en bang werd van stemmen en gedachten dat die mij ertoe brachten toch maar weer hulp te gaan zoeken. Dit leven is niet bedoeld om er voortijdig mee op te houden, heb ik geleerd toen ik ooit geconfronteerd werd met iemand die daar anders over dacht. Ik wist wat het effect van haar geslaagde suïcidepoging was geweest op naasten… Dat is een van de ervaringen die me in leven houdt, maar die niet bepaald bijdraagt aan stabiliteit van binnen, ontdekte ik in het afgelopen jaar doordat ik sprak met een vrijgevestigde therapeut die zag wat er aan de hand was.
“Onder mijn voorwaarden en als ik te instabiel word, ben ik weg hier,” stelde ik mezelf innerlijk gerust bij de aanmelding
Instabiliteit kon ik me niet permitteren. Ik had immers mijn man niet meer voor wie ik moest volhouden. Bij de GGZ had ik geleerd dat ik mijn wanen, stemmen en gedachten beter in mezelf kon bewaren. Hulpverleners werden er, volgens mij, net zo bang van als ik. Ondertussen zochten onbekende delen slim ruzie met hen. Ter afleiding?
Mijn verborgen voorwaarden werden nu gelukkig tijdens het eerste gesprek gezien en geaccepteerd. Heel anders dan mijn eerdere therapie-ervaringen, waarbij ik in mijn verwardheid gemerkt had dat “ze” me wilden opsluiten. Van samenwerking kon geen sprake zijn! Ik vluchtte, door het contact te verbreken. Dit deed ik omdat ik bang werd mezelf in een gevoel van wanhoop een keer echt wat aan te doen of voor eeuwig in mijn duistere binnenwereld te verdwijnen.
Vorig jaar wilde ik wel dat ik dat gedurfd had: verdwijnen, toen ik inzag dat een serie mini-me’s al tijden te hulp schoot als de spanning te hoog opliep.
Ze beslisten voor me volgens krankzinnige principes als “slaan is minder erg dan snijden”, “depressie en teruggetrokkenheid zijn veiliger dan overprikkeld en verward raken” en “dood is inderdaad een optie, maar dat kan later altijd nog.” Op de vraag van mijn therapeut waarvoor ik eigenlijk leefde, antwoordde ik: ”Tja, ik ben er nou eenmaal, hè, dus daar moeten we het dan maar mee doen…” Van binnen kolkten ikken die hier allemaal anders over dachten. Ze vonden dat ik weg moest hollen om nooit meer in die spreekkamer terug te keren. “Hier blijven,” geboden anderen.
Het hielp me toen ik begreep dat ik alle delen er beter kon laten zijn, omdat ze er anders toch ook wel waren en zich weer steeds meer zouden laten gelden
Moet ik er blij mee zijn? Met corona bedoel ik? Dat is natuurlijk raar. Maar de lockdowns hebben wel gezorgd voor gedwongen eenzaamheid, zodat ik veilig mijn ervaringen en inzichten kon verwerken. Ik nam voorzichtig het besluit om voortaan iets opener te zijn over het psychiatrische verleden dat ik al bijna vijftien jaar verborgen hield. De depressies en periodes van verwardheid en latente angst had ik ergens achteraf geparkeerd en het was na het overlijden van mijn man zo moeilijk om ze te blijven negeren. Ze kwamen gewoon, als zichzelf besturende auto’s. Gevraagd en ongevraagd en in de vorm van delen van mezelf die het soms overnamen als ze vonden dat ik dit leven blijkbaar zelf even niet aankon. Meestal op een manier die veel angsten en andere emoties opriep.
Dat kon ik helaas (of gelukkig?) niet langer verbergen tijdens een flinke inzinking de afgelopen winter. Ik heb niet alles in detail verteld, want ze hoeven op mijn werk niet precies te weten hoe vreemd ik eigenlijk in elkaar steek. Maar op wat ik wel heb laten weten, (“periodes van instabiliteit die even iets meer aanwezig zijn dan anders, hetgeen ik herken van lang geleden en waar ik hopelijk ook nu weer gauw grip op zal krijgen”) reageerden de meeste van mijn collega’s met een zekere bewondering voor mijn openheid.
Dat was fijn, want nu hoefde ik mezelf als mezelf niet meer zo te verbergen, leek het. Dat klinkt vaag, maar je snapt vast wat ik bedoel
Met elke stap waarmee de wereld na corona zich aandient, probeer ik er nu bij te blijven. Doodeng, maar het levert ook energie op. En rust. Stemmen en ik zijn minder verwikkeld in worstelingen over wie naar voren mag komen en wie niet. We proberen verbonden te blijven, waardoor ik mezelf in het nieuwe normaal steeds vaker een held voel in een nog te schrijven hoofdstuk van mijn leven. Liefst zonder corona natuurlijk. Dan kunnen we naar buiten!
Geef een reactie