Opeens mag de wereld weer open na een lange periode van coronabeperkingen. Dat zou fijn moeten zijn, maar Andante voelt vooral twijfel. Ze merkt op dat de beperkingen haar ergens best goed hebben gedaan in een tijd waarin ze te maken had met een hernieuwde kennismaking met spoken uit haar verleden. Blog over de ontdekking van de overlevingsdelen van Andante.
Onverwacht ging in maart 2020 de wereld op slot. Als in een roman van het magisch-realistische genre. Waar voor die tijd ieders leven voortraasde en ik in vertwijfeling toekeek, paste het sociale leven zich nu opeens aan aan mijn rouwstemming.
Anderhalve meter afstand, niet zomaar meer naar buiten, weinig sociale verplichtingen…
Voor rouwen schijnen geen vaste regels of tijdsmarges te bestaan, hoorde ik van alle kanten. Maar toen ik voor mezelf, na de uitvaart van mijn man, ons samenleven van bijna twintig jaar emotioneel-praktisch in krap drie maanden af wist te handelen, zodat ik verder kon, was dat ook weer niet goed. Hoezo ging ik te snel? Dat maakte ik zelf wel uit! Of hadden omstanders gelijk en was het fijn dat de wereld met alle afleiding door de coronapandemie opeens stopte met tollen, waarna ik wel moest vertragen en gaan voelen?
Raar, maar inderdaad, die gemeenschappelijke pauze van zo’n anderhalf jaar was best een zegen
Iedereen had het opeens moeilijk, niet ik steeds als enige. Het levenstempo paste zich zomaar aan aan mijn stemming. Daardoor viel het voor de buitenwereld veel minder op dat ik weer instabiel, depressief en best verward werd, zoals vroeger. Ik kon er eerst rustig zelf aan wennen en proberen te accepteren dat de demonen in mijn ziel weer tot leven kwamen. Dit was waarschijnlijk niet alleen een rouwproces, wist ik, maar ook alle oude shit die ik in het verleden nooit uit de weg had kunnen ruimen. Ik had altijd gehoopt dat ik die nog levende herinneringen van voor mijn dertigste nooit meer onder ogen hoefde te komen.
Met mijn echtgenoot samen stierf blijkbaar een deel van mij
Dat stuk wat me overeind hield nadat ik vijftien jaar geleden na verschillende niet-werkzame psychotherapieën ingesteld was op medicatie en begon met het tweede en hopelijk laatste, wat succesvollere hoofdstuk van mijn leven. Ik heb destijds alle GGZ-bemoeienissen resoluut opzij geschoven, want ik voelde me er nooit door geholpen. Ik raakte er juist van uit evenwicht. Hulp maakte alles zoveel moeilijker! Dan liever maar weer alleen vechten. Zo had ik immers minder last van geheimzinnige stemmen en destructieve neigingen, wist ik. Sterkere overlevingsdelen dan ikzelf slaagden erin een eerste baan te krijgen, sociale levens op te bouwen en vooral: door te gaan. Wist ik veel dat er nog een derde helft kwam, waarin die andere ikken het helemaal van me over zouden nemen… Het leek na de dood van mijn man alsof ik uit elkaar viel en mezelf helemaal opnieuw moest zien uit te vinden. Waar was ik?
Van binnen trof ik een vierentwintigjarige, onzekere jongvolwassene
Zo wilde ik niet zijn! Wegwezen! Die tijd hadden we gehad, toch? Ook mijn vaak verwarde ikken van 19, 14, 11 en het nog jongere radeloze grut dat daaronder kwam, ontkende ik. Maar nu waren ze er allemaal tegelijk, meer dan ooit en lieten zich niet langer wegdenken. Sterker nog: ze maakten me duidelijk dat ze er eigenlijk altijd al gewoon geweest waren onder de oppervlakte. Personages van toen ik jong was, nergens bij hoorde en niet begreep wat er om me heen gebeurde en wat andere kinderen en volwassenen in heel verschillende contexten blijkbaar van me verwachtten. En later, toen ik vat begon te krijgen op mijn bestaan, waren er andere delen geweest, zeiden ze van binnen. Niet ik, want die ik was blijkbaar al lang geleden stilletjes verdwenen.
En de depressies die vanaf mijn veertiende steeds vaker opspeelden en voor onzekerheid, instabiliteit en later ook verwarring zorgden, die benoemden de stemmen als iets wat maar weinig met mij als persoon maken had gehad. Ze wilden me helpen, maar elk van de delen deed dat al jarenlang op zijn of haar unieke eigen manier, zonder rekening te houden met de anderen, laat staan met neveneffecten. Vrij ongeorganiseerd dus. En ik? Toen ik eenmaal doorhad wat er aan de hand was…
Ik stond er schaamtevol bij en zag hoe de anderen in mij hun levensverhaal waren gaan schrijven
Het leven, dat eigenlijk mijn leven had moeten worden. Een leven waarin steeds meer innerlijke conflicten opeens heel inzichtelijk werden, omdat ik door de coronamaatregelen heel weinig mocht en dus ook niet veel hoefde en eindelijk naar binnen durfde te kijken naar de drukte die daar blijkbaar al tijden bestond en die ik zo lang had kunnen negeren. Als ik al niet het gevoel had verward te zijn, dan ontstond het nu wel, begreep ik. Ik was verbijsterd.
Meer lezen over trauma?
Geef een reactie