“Wat lijk jij toch op je vader!” Hoe vaak heb ik dat gehoord. Uiterlijk gedrag was meestal de basis voor deze uitroep. Ik ben zesenzeventig en mijn vader is al enkele decennia terug overleden. In 1948 was mijn vader voorzitter van de Ned. Alg. Bond van Postduivenhouders. In een boekje t.g.v. een jaarfeest wordt hem veel lof toegezwaaid.
Hij is ‘een bijzondere en veelzijdige kracht die onvermoeibaar en met een blijvend enthousiasme zijn medebestuurders inspireert om het beste uit zichzelf te halen.’ Zo gaat het nog een poos door en het artikel wordt besloten met: ‘Moge hij nog vele jaren onze gemoedelijke, joviale en ambitieuze voorzitter blijven!’
Zo heb ik als kind, als puber en als volwassene mijn vader ook ervaren en, zeker als kind, wilde ik ook zo zijn. Waar veel licht is, is ook veel schaduw. Mijn vader was erg ijdel, wilde in het middelpunt van de belangstelling staan, applaus krijgen. Als bedrijfsleider van een meubelzaak wilde hij de hoogste omzet halen en was dag en nacht met “De zaak” bezig. Bij tegenslagen zag ik hem stil en teruggetrokken.
Bij dit alles heeft drank een grote rol gespeeld, de euforie werd verhoogd, de sombere stemming verdiept
De vele ruzies en de tranen van mijn moeder heb ik niet willen horen en zien. Mijn vader en ik hebben wel eens gesproken over onze min of meer gelijklopende scenario’s en zochten naar verklaringen om ons gedrag op een of andere manier te rechtvaardigen. Mijn vader had de lijfspreuk: ‘Carpe Diem!’, pluk de dag, geniet van het leven. Ik zag Dyonisius, de god van de wijn, van geestdrift en uitbundigheid wel zitten. Dweepte met beroemdheden als Dylan Thomas en later Chet Baker die zichzelf te gronde richtte met drank en drugs. Ik verloor mij in de autobiografische boeken van Erich Maria Remarque waarin veel gedronken werd.
Onze geboortedata zijn vijf en zes oktober, weegschalen, dus vonden wij dat Himmelhoch jauchzend of Zum Tode betrubt er bij hoorde en dat wij met die uitersten maar hebben te dealen. Wij hebben elkaar letterlijk uit het oog verloren. De vraag waarin ik lijk op mijn vader en waarin niet heb ik lang voor mij uit geschoven. Pas na een cursus: ‘Schrijven over je vader’ heb ik, vaak met pijn, mijn beeld over hem genuanceerd en kan ik onderscheid maken. De onverzadigbare karakterstructuur die ik denk meegekregen te hebben is voor mij een lust en een last gebleken.
De lust staat voor roes, volledig opgaan in, samensmelten, mijzelf verliezen in iets of anderen. De last voor schaamte, schuld, voor het verdriet dat is aangedaan, voor zelfdestructief gedrag
Met name gaat het om alcoholverslaving. Tegen beter weten in heb ik lang volgehouden dat ik ooit met alcohol zou kunnen omgaan. Na ieder opstaan was een val niet te vermijden en kreeg ik op een dag het definitieve inzicht dat met deze verslaving niet te dealen is. Ruim vijf jaar drink ik geen alcohol meer. De last is afgeworpen, de lust heeft andere gezichten en invullingen gekregen.
Een voorbeeld: In september 2016 heb ik in het team HART voor de GGZ deelgenomen aan de Socialrun. Ik loop graag hard en in de wedstrijdcategorie M-75, ben ik succesvol. Bij de Socialrun is meedoen winnen en gaat het om de doelstelling ‘samen sterk tegen stigma’ met elkaar te verwezenlijken. De gezamenlijkheid, de onderlinge verbondenheid, de sfeer gedurende het hele weekend effectueerde gevoelens die door geen enkel middel bereikt zou kunnen worden.
Tot slot: Recent heb ik een boek gelezen met de titel: ‘Gelukkig ouder worden’.
De laatste fase in ieders leven is na opgaan en blinken, verzinken
Sleutelbegrippen als loslaten en aanvaarding van je lot staan centraal in deze fase. Het lezen heeft mij geïnspireerd tot het maken van het volgende gedicht:
Herfst
Het is herfst, ook in mijn leven,
Van veel wat moest heb ik mij bevrijd.
Na zaaien, groeien en oogsten,
zoek ik naar rust en mijmertijd.
De oogst is groot, geniet met volle teugen.
Tot delen met anderen ben ik bereid.
Het is herfst, ook in mijn leven,
wat overheerst is dankbaarheid.
photo credit: Peter Welbedacht
Geef een reactie