Twee jaar geleden werd ik verlost van de diagnose schizofrenie. Er brak een tijdperk aan van het leven in de vijfde versnelling. Geen berg was te hoog, geen reis was te ver, the sky was the limit. Ik begon de verloren jaren in te halen met alle consequenties van dien. Vanaf het moment dat ik de medicijnen vaarwel had gezegd herkende ik mezelf niet meer van binnen.
Dit was ik dus, dit is mijn karakter, en dit was mijn gevoel. Ik kon maar niet aan mezelf wennen, de veranderingen ten opzichte van de jaren daarvoor waren te groot.
In de afgelopen twee jaar vond ik een geweldig leuke betaalde baan in een tuincentrum en ik waardeerde de nieuwe ervaringen, maar ik legde de lat voor mezelf te hoog. De rust en de medicijnen waren er niet meer. Ik raakte uit mijn structuur en het slapen werd een probleem. De akelige gevoelens omtrent het seksuele trauma uit mijn jeugd kwamen terug, en deze werden oncontroleerbaar. Mijn pijn kwam voort uit mijn eenzame gevoelens. Ik kon nog steeds niet goed praten over mijn gedachten en gevoelens, en mijn emoties bleven op slot. Er restte mij maar een ding om deze gevoelens te ontlopen en dat was rennen, letterlijk
en figuurlijk heel hard weg rennen. Niemand zag mijn pijn omdat ik weinig tot niets meer vertelde over wat er daadwerkelijk in me om ging. Een muur van beton had ik om me heen opgetrokken, om me te wapenen… ik moest en zou hersteld zijn!
Ik begon aan de dood te denken
Na een jaar van onderdrukken van mijn gevoel en de vermoeidheid die ontstond van mijn werkzaam leven, begonnen dezelfde vermijdingsverschijnselen op te treden als in de jaren na het misbruik. Al vind ik alcohol nog zo vies, ik wist dat het mijn gevoel kon dempen. Maar.. het kon toch niet zo zijn dat ik na 20 jaar clean te zijn geweest weer naar dit middel zou grijpen! Tja… het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan.
In de laatste maanden voordat ik een poging tot zelfdoding deed, dacht ik er vaker over na of ik dit ‘nieuwe leven’ wel aan kon op deze manier.
Ik kon niet meer in het ‘hier en nu’ leven, mijn geschiedenis haalde mij telkens in
De vreselijke jaren die ik had beleefd voor de diagnose bijstelling overschaduwde de vreugde van mijn nieuwe bestaan. Tijdens de laatste poging was ik ontredderd. Ik voeldde me zo hopeloos alleen staan in
mijn nood en verdriet dat ik het aan mij opgedragen boek HART voor de GGZ verscheurde. Ik had gehoopt dat mijn ‘nieuwe leven’ de weg vrij had gekregen om dichter bij mezelf te komen, dichter bij mijn gevoel, maar het tegenovergestelde was een feit.
Geen diagnose schizofrenie… oké, maar de pijn van mijn verleden was er niet minder op geworden
Gelukkig is mijn laatste noodkreet om hulp beantwoord, waarna ik vijf weken in een ggz instelling tot rust en inzicht ben gekomen. Het is nu twee maanden geleden dat ik over de muur van de dood heen heb kunnen kijken. Na intensieve begeleiding en therapie heb ik begrip kunnen krijgen voor mijn nood. Tijdens de deeltijd behandeling bij GGNET leer ik stapsgewijs meer over mezelf en over mijn gevoel. Het is ongelofelijk prettig om eindelijk via een persoonlijk signaleringsplan, heldere gesprekken in een groep, en creatieve uitspattingen te ervaren dat er zoveel leed verborgen zat.
Ik heb er vertrouwen in dat mijn tweede herstelronde, die wordt afgesloten met de EMDR aan het einde van dit jaar, mij zal leiden naar meer innerlijk geluk
Geef een reactie