Ik vertel dit verhaal om anderen te steunen, vooral jonge mensen en omdat ik het leuk vind om mijn gedichten te delen. Zelf ben ik twee keer opgenomen geweest, in psychotische toestand.
De eerste keer toen in 21 was
Ik wist niet wat me overkwam. Ik vond het eigenlijk maar raar, maar ik accepteerde het wel. Het was wat het was en ik voelde mij op dat moment veilig in de instelling waar ik verbleef. Bang was ik voor het systeem van de psychiatrie en de pillen. Ik wilde geen etiket of vastomlijnd ziektebeeld. Ik besloot te knokken.
Gelukkig kwam ik mijn huidige vriend tegen in die tijd. Nu ben ik 46 en heb ik van alles gedaan in mijn leven. Vrijwilligerswerk, therapie, uitzendwerk, een melkertbaan, een vaste baan.
Met een onbenoemde kwetsbaarheid blijft het zoeken, vooral op de arbeidsmarkt, dat vergt veel flexibiliteit van jezelf en creativiteit en er is ondersteuning nodig
Ik had gelukkig altijd mijn vriend en andere vrienden . Na mijn tweede opname, toen ik 40 werd, ben ik gedichten gaan schrijven. Dat is op zich een avontuur geweest. Of je ze nou mooi vind of niet, zonder deze gedichten had ik mijn leven niet overleefd en had ik het niet waardevol gevonden. Ik ben blij met dit stuk leven en ik weet zeker dat ze zonder mijn psychose niet waren ontstaan.
Een psychose is voor iedereen anders. Het kan een hel zijn waar je niet uit lijkt te kunnen komen.
Maar pas op met teveel geloven in een ziektebeeld, soms ben je gewoon wie je bent
Ik besef dat ik geluk heb gehad. Ik heb nog steeds leuk werk. Met dank aan iedereen die mij op mijn weg in mijn leven heeft gesteund.
Onderstaand een aantal van mijn gedichten.
Wie ben jij
Wie ben jij
Waar kom je vandaan
Kan ik je naakt zien
Zonder dat we iets van elkaar willen
Elkaar zien
Elkaar voelen
Elkaar in gedachten beminnen
Het raadsel van jou
Komt in mij binnen
En leert mij dat leven
Afstand en nabijheid is
Het raadsel
Blijft
En beklijft
Omdat niemand
Open tegen de ander is
Geslotenheid
In de samenleving
Geeft isolement
Niemand die achter een mislukking aanrent
Het falen
Is de schaduw
Die toorn
Pakt de samenleving niet
Wat men niet ziet
Is dat verdriet
Dat wat is
Dat wat is
openbaart zich
Geschapen
Of geëvolueerd
leven
ontstaan
Vanuit een kiem
Een cel
Een bacterie
Een organisme
Dat wat is
de mens
Die in de chaos orde schept
En in de orde
chaos veroorzaakt
immer zoekend naar adem
In de storm
Dat wat is
Openbaart zich
In alles
Vloeit
Groeit
Sterft
Laat los
Dat wat is
Is in samenhang
Met de kosmos
in beweging
Door
Water
Aarde
lucht
En vuur
Elke dag is een openbaring
En tevens een vernietiging
Van de aardse
Hemelse
menselijke natuur
Bliksem
Het slaat in
Ik drijf op de wind
En zoek houvast
Verlang naar licht
Maar zit in het duister
Mijn hoofd is gebogen
Ik luister
Naar een stem in mijzelf
Die stem
Wijst
Geeft richting
Het is wat
Ik hoor
een spoor
Is gegeven
Enkel een spoor is het leven
Met stoplichten
En signalen
Zodat je niet kunt verdwalen
Het sloeg in
Ooit
Als bliksem
Het dondert nog altijd
Als het spoor
Van de tijd
Aan je voorbijrijdt
Debby Hertsenberg
Geef een reactie